Του Γιάννη Σιδέρη
Καταρρέουσα παράγκα το Χρηματιστήριο, με τον Γενικό Δείκτη να διαπερνά με κάθετη βουτιά το όριο των 600 μονάδων και να κατασταλάζει στις 593. Την ίδια ώρα, το δεκαετές ομόλογο έφτανε στο 4,68%, βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα στον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δ. Τζανακόπουλο που εκείνη την ώρα κόμπαζε από το πόντιουμ της ενημέρωσης για την άνθηση της οικονομίας.
Οι τραπεζικές μετοχές βάφτηκαν «κόκκινες», καθώς η νέα τραπεζική αιμορραγία βρήκε τον κλαδικό δείκτη να κάνει βουτιά 6,34%, με τις τραπεζικές μετοχές να έχουν χάσει το 38,97% της αξίας τους σε ένα τρίμηνο και περισσότερο από το 50% σε διάστημα έξι μηνών!
Εδώ καταγράφεται μια ακόμη καταστροφή που θα πρέπει να τύχει μελλοντικής διερεύνησης. Τα 40 δισ. με τα οποία συμμετείχε το κράτος - δηλαδή με τα χρήματα όλων μας - στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών έχουν γίνει αποκαΐδια κατά τη διάρκεια της νυν κυβέρνησης και της chicken game πολιτικής του Γιάνη. Και όπως μας υπενθυμίζει το οικονομικό ρεπορτάζ, το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε ΕΝΦΙΑ 16 χρόνων! (αλλά όσοι λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στοίχισε πάνω από 100 δισ. είναι παπαγαλάκια του Μητσοτάκη ή ανάλγητοι νεοφιλελέδες).
Δεν έφταναν τα ανωτέρω αυτά, προχθές η MSCI προέβη σε υποβιβασμό τριών εκ των τεσσάρων συστημικών τραπεζών στον δείκτη μικρής κεφαλαιοποίησης, ενώ η συγκεκριμένη αναθεώρηση δεικτών θα επιφέρει κατά την Wood εκροές άνω των 210 εκατ. δολ. από τις ελληνικές μετοχές. Χθες η UBS υποβάθμισε την τιμή στόχο για δυο τράπεζες, και οι αγορές κλειστές!
Πρόκειται για… πανωλεθρίαμβο!
Την ίδια μέρα το πρακτορείο Reuters ειδοποίησε ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να λάβει με μεγάλη καθυστέρηση τη πρώτη δόση επιστροφής κερδών της ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα, εξαιτίας του αργού ρυθμού των ιδιωτικοποιήσεων (που η κυβέρνηση υπέγραψε), και παρά, όπως λέει, την υπεραπόδοση στους δημοσιονομικούς στόχους (η στεγνή φράση «δημοσιονομική υπεραπόδοση», που έχει κάνει καραμέλα η κυβέρνηση, καλύπτει τη βαριά φορολογία, την περικοπή των δημοσίων επενδύσεων, την καθυστέρηση των επιστροφών φόρων, την στάση πληρωμών σε προμηθευτές, τις καθυστερήσεις των νέων συντάξεων).
Άλλωστε και η έκθεση της Κομισιόν για τη χώρα μας θα αναφέρεται στις σημαντικές καθυστερήσεις στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων, με επισήμανση στις λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ (που πάλι υπέγραψε η κυβέρνηση που θεατρικά διατείνεται ότι θα βάλει στο σύνταγμα όρο περί μη ιδιωτικοποίησης της Ενέργειας!).
Εν ολίγοις η αναφορά στα ανωτέρω (πληρέστερα στο οικονομικό ρεπορτάζ), γίνεται γιατί είναι δραματικοί δείκτες μιας χώρας που καταρρέει και της οποίας η ανάσχεση θα είναι δύσκολη αν όχι αδύνατη στο διάστημα της επόμενης τετραετίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως δολιοφθορέας κατά την στιγμή της πρώτης δειλής προσπάθειας για ανάκαμψη της χώρας. Το σημαντικό δεν είναι ότι δεν το παραδέχονται – θα ήταν αφελές να το παραδεχτούν. Το χειρότερο είναι ότι δεν το έχουν καταλάβει. Αυτά για τα οποία επαίρονται, την μη περικοπή των συντάξεων, τον δημοσιονομικό χώρο της βαριάς φορολογίας, την αύξηση του υποκατώτατου μισθού, που οι ίδιοι είχαν ψηφίσει, δεν τα προπαγανδίζουν απλώς. Τα πιστεύουν στο αδαές Μαξίμου, ως ενδείξεις οικονομικής άνθησης της χώρας.
Και να μην τα πίστευαν όμως δεν τους νοιάζει. Ο ορίζοντάς τους εκτείνεται ως τις εκλογές και τον τρόπο με τον οποίο θα υπονομεύσουν την επόμενη κυβέρνηση. Η έλλειψη γνώσης συνυπάρχει με την έλλειψη οράματος και την έλλειψη ενδιαφέροντος για την ανόρθωση της χώρας. Όσο πιο φτωχή, τόσο θα υπάρχει δυνατότητα να υπάρχουν και οι ίδιοι.
Οι αδυναμίες τους, έστω και καθυστερημένα, άρχισαν να γίνονται κατανοητές από τον λαό. Δεν γνωρίζουμε βέβαια πόσο θα ανατρέψουν την εικόνα η μη περικοπή των συντάξεων, τα αναδρομικά, το κοινωνικό μέρισμα φτώχειας, και η αύξηση του υποκατώτατου μισθού.
Προς το παρόν πάντως σύμφωνα με την Public Issue, η πλέον εμβληματική ένδειξη είναι η κατακρήμνιση του κ. Τσίπρα στον δείκτη πρωθυπουργικής καταλληλότητας. Περιορίζεται στο 25% με τον άμεσο αντίπαλό του Μητσοτάκη να ανεβαίνει στο 43%, ενώ το «κανείς από τους δυο» πέφτει στο 29%. Παράλληλα η δημοτικότητα του Πρωθυπουργού περιορίζεται στο 26% με αρνητική γνώμη 73%, 6ος κατά σειρά, μόλις πάνω από τους Καμμένο και Μιχαλολιάκο.
Οι συγκεκριμένοι δείκτες είναι δείκτες κατάρρευσης της κυβέρνησης στο μέτρο που ο κ. Τσίπρας είναι το ισχυρό, αν όχι το μοναδικό, χαρτί της.
