Του Γιάννη Σιδέρη
Θα ήταν ωραίο αν δεν ήταν θεατρικά αστείο. Έκρηξη οργής στη χώρα μας για το υπό εκκόλαψη πραξικόπημα των προηγούμενων ημερών κατά του Μαδούρο. Και δεν ήταν από αυτούς που είναι ιδεολογικά αντίθετοι σε κάθε πραξικόπημα, οπότε αυτοδικαίως θα καταδίκαζαν.
Η έκρηξη δημοκρατικής υπερευαισθησίας ήταν από αυτούς που άκουγαν ικανοποιημένοι και καθησυχασμένοι τον Πάνο Καμμένο το καλοκαίρι του 2015, να δηλώνει πως οι ένοπλες δυνάμεις εξασφαλίζουν την σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας. Δεν ήταν γλώττα λανθάνουσα. Ήταν σκέψεις (τουλάχιστον), στην περίπτωση που οι λαϊκές αντιδράσεις γίνονταν ανεξέλεγκτες, αν βγαίναμε από το Ευρώ ξαφνικά, χωρίς καμιά προετοιμασία.
Από αυτούς επίσης που δεν ανατρίχιασαν από δημοκρατική ευαισθησία όταν ο Τσάβες πραγματοποίησε απόπειρα πραξικοπήματος κατά του προέδρου Κάρλος Πέρες. Ούτε όταν οι δικοί του προσπάθησαν να κάνουν νέο πραξικόπημα, επειδή ο ίδιος απέτυχε και κλείστηκε φυλακή.
Φυσικά η πολιτική ζωή στη Λατινική Αμερική δεν είναι άσπρο-μαύρο, τα ανωτέρω δεν ακυρώνουν το έργο του Τσάβες, που αρχικά υπήρξε καλός Πρόεδρος. Κρατικοποίησε στρατηγικούς τομείς και με τα έσοδά τους αύξησε τις δαπάνες στην Υγεία και την Παιδεία, ενώ μείωσε δραστικά το ποσοστό του πληθυσμού που ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Με την σειρά τους αυτά δεν εξαφανίζουν την έλλειψη δημοκρατικής συμπεριφοράς, το κλείσιμο δημοσιογραφικών Μέσων που τον αντιπολιτεύονταν, και τους νεκρούς διαδηλωτές από τη δράση εντεταλμένων ελεύθερων σκοπευτών.
Αλληλοαναιρούμενα τα ανωτέρω, αλλά ας έχουμε επίγνωση ότι αναφερόμαστε στην Λατινική Αμερική, πεδίο από πάντα εγκαθίδρυσης αιμοσταγών δικτατοριών (με την υποκίνηση των ΗΠΑ), εξεγερμένων λαών και λαϊκιστών αρχηγών.
Από λόγους αρχής, δεν μπορεί κανείς παρά να είναι αντίθετος σε κάθε έννοια πραξικοπήματος. Μόνο που αρχές μας εκφραζόμενες με απολυτότητα στα social media, τα καφενεία και τα μπαράκια της δυτικής σιγουριάς μας, ελάχιστα αφορούν τους λαούς που ζουν στην αγωνία, τον ζόφο και τη δυστυχία.
Η ιστορία μας έχει κληροδοτήσει και πραξικοπήματα (αναφερόμαστε στα ενδογενή, χωρίς έξωθεν παρότρυνση), τα οποία η ιστορική αποτίμηση της δημοκρατικής συνείδησης, δεν τα καταδίκασε, γιατί σκόπευαν να εξασφαλίσουν την αποκατάσταση της δημοκρατικής τάξης, ακόμα και όταν εκλεγμένες ηγεσίας την είχαν καταστρατηγήσει (Το ότι ένας Πρόεδρος είναι εκλεγμένος, δεν είναι αμάχητο επιχείρημα. Και οι Χίτλερ –Μουσολίνι εκλεγμένοι ήταν).
Τα πλέον πραξικοπήματα στα οποία αναφερόμαστε, ήταν:
Α) Η «Επιχείρηση Βαλκυρία». Επρόκειτο για ένα σχέδιο που είχε εγκριθεί από τον Χίτλερ, ώστε σε περίπτωση ταραχών από τα εκατομμύρια των ξένων εργατών και αιχμαλώτων στη Γερμανία, ή σε περίπτωση βομβαρδισμού από του συμμάχους, να συνεχιστεί η άσκηση της εξουσίας από το ναζιστικό καθεστώς.
Ωστόσο το σχέδιο στην συνέχεια χρησιμοποιήθηκε από κάποιους ναζί στρατιωτικούς με στόχο να ρίξουν τον Χίτλερ, να σταματήσουν την εξόντωση των Εβραίων και να αποκατασταθούν θεμελιώδεις δημοκρατικές ελευθερίες. Το σχέδιο απέτυχε, ο Χίτλερ γλύτωσε.
Β) Η «Επανάσταση των γαρυφάλλων». Το 1975 δημοκρατικά και φιλοκομμουνιστικά μέλη του Πορτογαλικού στρατού, τερμάτισαν τη δικτατορία 50 χρόνων. Οι πραξικοπηματίες ζήτησαν από το λαό να μείνει στα σπίτια του, αλλά αυτός κατέκλυσε τους δρόμους, αναμείχτηκε με τους στρατιώτες και έβαζε γαρύφαλλα στις κάνες των όπλων των στρατιωτών (εκ ου και η ονομασία). Σε ένα χρόνο διοργανώθηκαν στη χώρα εκλογές για την ψήφιση νέου συντάγματος και το 1976 ανέλαβε καθήκοντα η πρώτη συνταγματική κυβέρνηση.
Γ) Η απόπειρα εναντίον του, επί 30 χρόνια, δικτάτορα της Δομινικανής Δημοκρατίας Ραφαήλ Τροουχίγιο. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι θα παραδώσει την εξουσία όταν πεθάνει!
Ομάδα στρατιωτικών και πολιτών τον… βοήθησαν στον στόχο του, δολοφονώντας τον.
Ακολούθησαν ταραχές, η χώρα έφτασε στα πρόθυρα εμφυλίου, υπήρξε αποτυχημένη αμερικανική επέμβαση (αλίμονο, θα χανόταν η παράδοση), και στο τέλος η κοινοβουλευτική δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε (με όλα τα προβλήματα για μια χώρα της Καραϊβικής).
Ο Μαδούρο κυβερνά από το 2013, ενώ οι διαδηλώσεις άρχισαν από το 2014 και κλιμακώνονται, με πολλές δεκάδες νεκρούς, καθώς τον έλεγχο έχουν, πέραν των αστυνομικών δυνάμεων, και εξοπλισμένες από το καθεστώς παραστρατιωτικές ομάδες.
Η διακυβέρνησή του συνυπάρχει με τη φτώχεια, τον αδιανόητο πληθωρισμό (1.000.000%), την εγκληματικότητα, τις τεράστιες ελλείψεις στοιχειωδών αγαθών, την αδυναμία παροχής τροφής και φαρμάκων, την έλλειψη νερού και φυσικά την έλλειψη εργασίας.
Παράλληλα η κρατική μηχανή και οι επιχειρήσεις κοινής ωφελείας έχουν διαλυθεί, ενώ καταπατούνται απάνθρωπα τα ανθρώπινα δικαιώματα (κατήργησε την αμερικανική σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον χάρτη του Οργανισμού Αμερικανικών κρατών – ήταν οργανισμοί που προστάτευαν τις δημοκρατικές κατακτήσεις).
Η κόλαση είναι εκεί. Γι΄ αυτό και περί τα 3 εκατομμύρια πολίτες μετανάστευσαν στην Κολομβία!
Το πρόβλημα στην παρούσα φάση είναι ότι εμπλέκονται ΗΠΑ και Ρωσία. Στην τηλεφωνική τους επικοινωνία οι ΥΠΕΞ Πομπέο και Λαβρόφ, κατηγόρησαν αλλήλους για ανάμειξη, οπότε δεν διαφαίνεται συναινετική λύση.
Τα προβλήματα αποκατάστασης της δημοκρατίας τα λύνουν οι ίδιοι οι λαοί με εξεγέρσεις και αίμα. Ενίοτε και με τη βοήθεια δημοκρατικών στρατιωτικών. Όταν όμως υπάρξει εξωτερική παρέμβαση, το αίμα είναι περισσότερο. Τα παραδείγματα της Λιβύης, του Ιράκ, και της Γιουγκοσλαβίας, μάλλον δεν συνέτισαν.
