Του Γιάννη Σιδέρη
Μας έχουν πάρει πρέφα: Ο αρθογράφος του Reuters, Χιούγκο Ντίξον, σε συνέντευξή του στο Mega, εξηγεί ότι ο Τσίπρας δεν κόβει τις συντάξεις τώρα, αλλά μεταθέτει τις περικοπές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό δηλαδή που κατήγγειλε η αντιπολίτευση, οι συνδικαλιστές, οι ειδικευμένοι νομικοί και δημοσιογράφοι.
Ο Βρετανός δημοσιογράφος, ο οποίος έχει παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς κάθε πτυχή του ελληνικού δράματος, εκτιμά ακόμη ότι η Ευρώπη δεν είναι διατεθειμένη να περάσει άλλο ένα αγωνιώδες καλοκαίρι για την Ελλάδα. «Μέρκελ και Ολάντ έχουν το προσφυγικό, την τρομοκρατία, την ένταση Ρωσίας-Τουρκίας και ίσως τη Μεγάλη Βρετανία» λέει και προσθέτει: «Είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να μην υπάρξει νέα μάχη. Να υπάρξει μεν μια δίκαιη συμφωνία αλλά αφού συμφώνησαν σε όλα τον περασμένο Ιούλιο».
Η… αντιμνημονιακή κυβέρνηση χτίζει πάλι τα ίδια ηρωικά ταμπούρια: της αντίστασης, της διαπραγμάτευσης, για το δίκαιο του λαού. Ελπίζει βέβαια κανείς να μην τα υπερασπιστεί τόσο «σθεναρά» όσο σε κείνο το περίφημο 17ωρο που τόσο συχνά μνημονεύει ο πρωθυπουργός, και το οποίο κατέληξε στην ντροπιαστική υποταγή του «ναι σε όλα» και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατανοεί πλέον ότι η κατάσταση των ταμείων και των συντάξεων είναι μη αναστρέψιμη. Η 13η σύνταξη θάφτηκε στα ερείπια του «αντιμνημονιακού αγώνα», και το μόνο που απομένει για να σώσει τα προσχήματα είναι ένας νέος γύρος «τελετών διαπραγμάτευσης». Εντάξει, δεν κατέστρεψε αυτός τα ταμεία, αλλά ένα χρόνο τώρα δεν έκανε τίποτα προς την πορεία ανάταξης της οικονομίας, που είναι η μόνη σωτηρία τους.
Ο πρωθυπουργός διαμηνύει ότι η Ελλάδα τήρησε τα συμφωνηθέντα, και γι' αυτό υποδεικνύει στους εταίρους ότι θα πρέπει να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και να ξεκινήσει η συζήτηση για το χρέος. Στις όποιες ευρωπαϊκές επισημάνσεις ότι θα πρέπει να τηρηθούν όσα ο ίδιος συμφώνησε, αναπτύσσεται η γνωστή επιχειρηματολογία περί «ακραίων κύκλων της Ευρώπης» που επιδιώκουν να υπονομεύσουν την διαπραγμάτευση.
Η διαπραγμάτευση, η αντίσταση, η συμμαχία του φτωχού νότου ενάντια στον πλούσιο εκμεταλλευτικό Βορρά είναι τα διαχρονικά φετίχ της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα αφότου ο πρωθυπουργός -εδέησε και- κατανόησε ότι την Ευρώπη δεν μπορείς να την αλλάξεις μόνος - (δεν μπλόφαρε, το πίστευε ότι θα το κατορθώσει!).
Και αφού η μοναχική προσπάθεια απέτυχε, επανέρχεται στον Ολάντ, στρέφει οφθαλμόν ελπίδας στον Ρέντσι, ενθαρρύνεται από την ήττα του Ραχόι στην Ισπανία και την κυβερνητική συνεργασία στην Πορτογαλία. Τα ίδια και τα ίδια δηλαδή…
Εντυπωσιακό είναι ότι την κυβερνητική λογική δεν σκιάζει ο ελάχιστος προβληματισμός : Γιατί να συμπαραταχτούν με την Ελλάδα; Η Ισπανία πήρε μνημονιακά μέτρα και αντιπαρήλθε λίγο-πολύ επιτυχώς. Η Πορτογαλία εξήλθε νικηφόρα του μνημονίου, παρ΄ όλες τις πληγές που ακόμη καταμετρά. Η Κύπρος οσονούπω βγαίνει από το μνημόνιο, σύμφωνα με χθεσινές δηλώσεις του Ντάισελμπλουμ. Και μένει μόνο μια χώρα, που βρίσκεται στα πρόθυρα του χαρακτηρισμού failed state, να ψάχνει ακόμα σκιάχτρα συμμάχων κατά του ευρωπαϊκού βορρά, να καταγγέλλει, να απειλεί. Και την ίδια στιγμή να κόβει συντάξεις αλλά να μην έχει το θάρρος να το παραδεχθεί, κοροϊδεύοντας τους ασφαλισμένους και μεταθέτοντας το βάρος στους μελλοντικούς συνταξιούχους.
Χθες μετά την συνάντησή του με τον Γάλλο υπουργό Μισέλ Σαπέν, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος άφησε να εννοηθεί ότι σε μερικές βδομάδες μπορεί να κλείσει η αξιολόγηση. Ωστόσο ο Γάλλος ομόλογός του αφού δήλωσε ότι είναι σίγουρος πως υπάρχουν λύσεις για τη διευθέτηση του χρέους, πρόσθεσε: «εφ'' όσον δεν υπερβαίνουν τις κόκκινες γραμμές που έχουν χαράξει και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες».
Όσο για το ΔΝΤ ο κ. Σαπέν δήλωσε «το ΔΝΤ είναι εδώ και δεν μπορούμε να το διώξουμε», αναγνωρίζοντας ότι θα πρέπει να υπάρξει μια τελική κατάληξη για τη συμμετοχή του.
Εντάξει ελήφθη…
