Του Γιάννη Σιδέρη
Όπως τα είχαμε προείπει. Ο πρωθυπουργός προκάλεσε μια συζήτηση εντυπώσεων στη Βουλή, προκειμένου να καλύψει τον καταιγισμό πολλαπλών κυβερνητικών αποτυχιών σε όλο το φάσμα της κυβερνητικής πολιτικής, με ιδιαίτερη ένταση στην οικονομία και το προσφυγικό.
Κάποια συνταρακτική αποκάλυψη δεν υπήρξε, ανακυκλώθηκαν τα πασίγνωστα. Παρ' όλα αυτά, η πλέον ενδιαφέρουσα εξαγγελία του ήταν η σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα δάνεια των ΜΜΕ και των κομμάτων.
«Θεάρεστο» το πρώτο, αρκεί να επεκταθεί στο σύνολο των ΜΜΕ και των εκδοτών και σε κάθε είδους δάνεια. Να μην επιμεριστεί η διερεύνηση επιλεκτικά, αφήνοντας εκτός ελέγχου ΜΜΕ τα οποία πριν ήταν καταγγελλόμενα στη διαπασών εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τώρα αποτελούν προστατευτική ομπρέλα και διοχετευτικό κανάλι της κυβερνητικής γραμμής.
Η δύναμη των ΜΜΕ είναι μυθοποιημένη βέβαια. Σε μια τηλεγραφική αναδρομή θα υπενθυμίζαμε ότι το 77 υποστήριξαν τον Μαύρο, αλλά τον υπερκέρασε εκλογικά ο Αντρέας, και μετά στράφηκαν στον Αντρέα. Το 93 υποστήριζαν τον Μητσοτάκη αλλά εξελέγη ο άρρωστος Αντρέας του κυνηγημένου και καταρρακωμένου ΠΑΣΟΚ. Το 2004 στήριζαν Σημίτη, βγήκε ο Καραμανλής. Στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ για την αρχηγία, στήριξαν Βενιζέλο, αλλά βγήκε μετά βαΐων ο Γιώργος Παπανδρέου. Στις εκλογές του Γενάρη του 15 επιτέθηκαν στον Τσίπρα, αλλά αυτός έγινε πρωθυπουργός. Και κυρίως: Στο Δημοψήφισμα του Καλοκαιριού υποστήριξαν το «Ναι», αλλά σάρωσε το «Όχι».
Σε ένα λαό που είναι - έστω και καφενόβιος - υπερπολιτικοποιημένος, τα ΜΜΕ δεν είχαν ποτέ την επίδραση που φαντάζονταν οι εχθροί τους – και όχι μόνο μεταπολιτευτικά. Ας θυμηθούμε προχουντικά ποιες εφημερίδες, και γιατί, έκαιγε ο λαός.
Παρ' όλα αυτά, παρ' όλη την ιστορική αποτυχία τους να «καναλιζάρουν» τη λαϊκή ψήφο, τα ΜΜΕ τα σκέπαζε η αχλή της παντοδυναμίας - μια αχλή που εξυπηρετούσε και τους ιδιοκτήτες τους, καθώς την χρησιμοποιούσαν για να «ψαρώνουν» το ανεπαρκές (και κατά καιρούς ψοφοδεές έναντι τους) πολιτικό προσωπικό της χώρας, ώστε να έχουν άνετη διαμεσολάβηση και πανεύκολη πρόσβαση σε κρουνούς εύκολου χρήματος.
Διωγμός κατά αντιπάλων κομμάτων
Διαφορετικής υφής είναι τα δάνεια των κομμάτων.
Στις εποχές των «τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας», ήτοι των αθρόων χρηματικών ροών από τους «κουτοευρωπαίους», τα πολιτικά κόμματα διοικήθηκαν όπως διοίκησαν και τη χώρα. Ανεύθυνα, απρογραμμάτιστα και απροβλημάτιστα για ενδεχόμενες σκοτεινές ατραπούς του μέλλοντος (που τελικά ήρθαν). Δανείζονταν με εγγύηση τις μελλοντικές αποδοχές τους από το κράτος, λες και ήταν… εξ' ουρανού γραμμένο ότι θα είναι πάντα πρώτα, και πάντα θα απολαμβάνουν τα μεγάλα ποσά της κρατικής χρηματοδότησης.
Αλλά και αυτά ήταν πασίγνωστα. Κάποιοι «μίζεροι» έθεταν από παλιά, το ερώτημα (το οποίο μετά τη χρεοκοπία έγινε γενικού προβληματισμού): Πως είναι δυνατόν να διαχειριστούν την οικονομία ολόκληρης χώρας, όταν δεν μπορούν να διαχειριστούν την οικονομία του κομματικού τους μικρόκοσμου;
Ωστόσο, η υπερχρέωση των κομμάτων δεν μπορεί να εμπίπτει σε ποινικές διαδικασίες, εκτός αν στο εσωτερικό τους ανακαλυφθεί ότι κάποιοι τα οικειοποιούνταν δι' ίδιον όφελος. Αλλά με τα μπακαλοτέφτερα που διατηρούσαν τα κόμματα αντί για ακριβή λογιστικά βιβλία, χλωμό είναι αν υπάρξει τέτοια αποκάλυψη.
Απλώς ο κ. Τσίπρας βρήκε ευκαιρία να κινήσει διαδικασίες, προκειμένου να ενοχοποιήσει και να ποινικοποιήσει τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, δεδομένου ότι το κυβερνητικό έργο δεν αρκεί, ώστε να αντιμετωπίσει - έργω - τις καταγγελίες τους. Ποινικοποιώντας τα δύο κόμματα, προσπαθεί να τα αποδυναμώσει ηθικώς, ώστε να αγοράσει πολιτικό χρόνο παραμονής του στην εξουσία.
Κατά τα άλλα το liberal κάλυψε χθες επαρκώς τις ομιλίες, δεν χρειάζεται να επανέλθουμε. Να επισημάνουμε μόνο την καταγγελθείσα ως παρέμβαση στην Δικαιοσύνη, για 13 περιπτώσεις, οι οποίες ψηφίστηκαν από τη Βουλή. Ήταν ρυθμίσεις, πιθανό κάποιες να υπέκρυπταν σκοπιμότητες, αλλά έχοντας ψηφιστεί από την ολομέλεια, δεν ήταν εξωθεσμικές ενέργειες, ώστε να χαρακτηρισθούν παρεμβάσεις. Οι λογογράφοι του πρωθυπουργού άλλαξαν την έννοια των λέξεων, και τον παρέσυραν (;) να υιοθετήσει την αλλαγή αυτή, πέραν κάθε κοινοβουλευτικής, νομικής και γλωσσικής αλήθειας.
Ο πρωθυπουργός προκάλεσε μια συζήτηση για την οποία είχαν δημιουργηθεί υπερβολικές φιλοδοξίες για κάτι τρανταχτό, έχοντας δημιουργήσει και στο φιλοθεάμων κοινό, την ανάλογη αναμονή. Τελικά ανακοίνωσε κάποιες πρωτοβουλίες που θα μπορούσε ήδη να τις «τρέχει» η κυβέρνησή του, και στη Βουλή να ανακοινώσει περήφανος τα αποτελέσματά τους. Δεν την εμπόδισε κανείς.
ΥΓ: Είναι αξιοσημείωτο ότι ο κ. Τσίπρας δεν βρήκε κάτι να πει για την αποτυχημένη πενταετία του Κώστα Καραμανλή…
