Του Γιάννη Σιδέρη
«Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων».
Το στίχο του Αλεξανδρινού θυμίζει η παράταιρη ικανοποίηση του μεγάρου Μαξίμου, που - με δελτίο τύπου του πρωθυπουργικού Γραφείου - εκθειάζει την «σημαντική επιτυχία» για την απόφαση του Eurogroup, διαπιστώνοντας ότι πρόκειται για «ένα ακόμη αποφασιστικό βήμα για την έξοδο της ελληνικής Οικονομίας από την κρίση».
Μάλιστα κυβερνητικές πηγές κάνουν λόγο για «εθνική επιτυχία» και υπερηφανεύονται ότι «η κυβέρνηση στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων»…
Απολύτως θα λέγαμε!
Όταν οι μισερώς λοιδορούμενοι προηγούμενοι έκοψαν, μια και έξω, πάνω από 100 δις, τέλεσαν κατά την κυβερνητική παράταξη προδοτική και καταστροφική πράξη - «καταστροφικό PSI».
Τώρα, τα κάτι λιγότερο από τα μισά, 45 δις ως το 2060, αποτελούν «εθνική επιτυχία». Και δεν είναι καν ονοματική μείωση του χρέους. Πρόκειται για μια εικονική μείωση, σε σχέση με το υποτιθέμενο ποσό που θα ήταν το χρέος το 2060, όσο βέβαια μπορεί να κάνει κάποιος προβλέψεις για περίπου μισό αιώνα αργότερα σε ταραγμένους καιρούς.
Η ρύθμιση συνίσταται στη εξομάλυνση της αποπληρωμής που αυξάνεται σε 32 έτη, σε πιο μικρές δόσεις, στη μείωση των επιτοκίων, και σε ωρίμαση του χρόνου των ομολόγων.
Το Μαξίμου εκμεταλλευόμενο αυτό που ονομάζει «εθνική επιτυχία», προσπαθεί να δορυφοροποιήσει τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, απαιτώντας να ενταχθούν στο δικό του αφήγημα και ζητώντας τους «να αναγνωρίσουν το θετικό βήμα απομείωσης του χρέους», αλλά και να πάρουν θέση:
- «Στην ανάγκη γι αποκατάσταση της ευρωπαϊκής κανονικότητας στις εργασιακές σχέσεις»
- «Σε απόρριψη κάθε επί πλέον σκέψης λιτότητας μετά την λήξη του προγράμματος».
Φυσικά δεν τεκμαίρεται τέτοια υποχρέωση από τα πολιτικά κόμματα, καθώς αν δεν μας απατά η μνήμη μας, και δεν μας απατά, ουδέποτε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της αντιπολιτευτικής του θητείας, ενέταξε εαυτόν παρά τω πλευρώ των τότε κυβερνήσεων. Αντιθέτως τους αντιμετώπισε ως εχθρούς της πατρίδας και του λαού!
Το 4ο μνημόνιο αχνοφαίνεται και θα είναι κεκαλυμμένο
Είχαμε γράψει στο liberal τον Σεπτέμβριο, πως υπουργός συνομιλητής του πρωθυπουργού μας είχε διαβεβαιώσει πως «δεν πρόκειται επ' ουδενί να υπάρξει τέταρτο μνημόνιο. Αν υπάρξει ανάγκη θα ενεργοποιηθεί ο κόφτης».
Με τα χθεσινά δεδομένα κατανοούμε ότι και χωρίς τη λήψη άλλων μέτρων, ο κόφτης θα μπορούσε να αποτελεί εν δυνάμει το 4ο μνημόνιο, καθώς μετά το 2018 προβλέπεται να είναι διαρκείας, να δεσμεύει την δημοσιονομική συμπεριφορά της χώρας, και να ενεργοποιείται χωρίς καν το ανταποδοτικό μέτρο νέων χρηματοδοτήσεων. Ο κόφτης θα μπορεί να είναι νέα μέτρα.
Παράλληλα, παρότι προχθές η κυβερνητική πηγή (η οποία αποκάλυψε ότι οι εταίροι ζητούν προκαταβολική νομοθέτηση μέτρων 4,2 δις για μετά το 2018), δήλωσε ότι η κυβέρνηση δεν μπορούσε να το δεχθεί, γιατί θα δέσμευε την επόμενη κυβέρνηση, η θέσπιση του αέναου κόφτη δεσμεύει ούτως ή άλλως κάθε επόμενη κυβέρνηση.
Η ευρωπαϊκή μοναξιά του Τσίπρα
Ένας από τους βασικούς στόχους της κυβέρνησης στη διαχρονική προσπάθειά της για επίτευξη πολιτικής λύσης, ήταν η σύμπηξη συμμαχιών εντός της Ευρωζώνης.
Στην αρχή είχε ελπίσει στους Podemos της Ισπανίας, με τους οποίους θα έπιανε από τα κέρατα τον «Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού», που λέει και Πρόεδρος. Οι φτωχοί του Νότου δυναμικά θα επενέβαιναν στο προσκήνιο και θα ανέτρεπαν τις νεοφιλελεύθερες δοξασίες των κεντροευρωπαίων. Όμως οι Podemos ατύχησαν στις εκλογές - ενδεχομένως και με την ευγενή χορηγία των… επιτυχιών του ΣΥΡΙΖΑ το Καλοκαίρι του 15.
Έτσι ο κ. Τσίπρας στράφηκε σε πιο μετριοπαθείς συμμάχους: στον Ιταλό πρωθυπουργό Renzi, τον οποίο κάποτε έβρισκε αρκετά σοσιαλδημοκράτη για τα δικά του ριζοσπαστικά γούστα, στον περίφημο Ολανδρέου, στον ισπανό δεξιό Rajoy, και τους πρωθυπουργούς της Μάλτας και της Πορτογαλίας.
Φευ, οι Renzi και Hollande, που ήταν εξ' αντικειμένου οι δύο ισχυροί παράγοντες στην Ε.Ε. και συμπαραστάτες του κ. Τσίπρα μετά την μνημονιακή του στροφή, παρέδωσαν… πνεύμα. Ο κ. Renzi με την λάθος απόφασή του να συνδέσει την τύχη του με το δημοψήφισμα (δεν πήρε μαθήματα από την Ελλάδα), παίρνει των ομματιών του μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού της χώρας του την Παρασκευή, ενώ ο κ. Hollande κατανόησε ότι το άστρο του έχει θαμπώσει και δεν θέτει υποψηφιότητα.
Ο κ. Τσίπρας έχασε τους δυο πλέον ισχυρούς συμμάχους που θα μπορούσε να έχει, αν και στο χθεσινό Eurogroup, δεν του πρόσφεραν και τίποτα. Στο Μαξίμου θεωρούν ότι η συνάντηση των ηγετών του Νότου θα γίνει τον Ιανουάριο στη Λισαβόνα, αλλά ήταν πολύ νωρίς για να ξέρουν εάν θα συμμετέχουν όλα τα μέλη.
Ούτως ή άλλως η Ελλάδα μάλλον είναι εντελώς μόνη πλέον στην Ευρωζώνη, χωρίς καν την συμβολική έστω, συνδρομή φίλιων δυνάμεων.Απέναντί της θα έχει τον Schaeuble και το ΔΝΤ…
