Πολλές οι φωνές που ακούστηκαν μέχρι σήμερα. Βεβαίως, και όλοι πρέπει να έχουν άποψη. Το κακό είναι να φανατίζεται κανείς με εκδηλώσεις οπαδικής συμπεριφοράς. Κανείς δεν διαθέτει τη μία και μόνη αλήθεια. Αυτή, την κρατά η Ιστορία στα χέρια της.
Δάκρυα για την Ουκρανία, ύβρεις για τη Ρωσία. Κανείς και καμία κουβέντα για την Ελλάδα. Κολλημένοι όλοι, σαν τα καλά παιδιά με τα καλοσιδερωμένα παντελονάκια που θέλουν να γίνονται αρεστά στον δάσκαλο, επαναλαμβάνουν την τσίχλα πως εμείς οι Έλληνες είμαστε πάντα στο πλευρό των συμμάχων μας.
Να μην παρεξηγηθώ: να είμαστε, είναι κι αυτό το ελληνικό φιλότιμο που δεν μας αφήνει. Τι γίνεται, όμως, όταν οι άλλοι αντιλαμβάνονται διαφορετικά τις δεσμεύσεις τους; ‘Όταν στη σκέψη τους κυριαρχεί ο ρεαλισμός και όχι το συναίσθημα; Όταν βάζουν πάνω απ' όλα το δικό τους συμφέρον που ξέρουν τον τρόπο να το προσαρμόζουν στα μέτρα των συμφωνιών που έχουν υπογράψει;
Ας δούμε μερικά γεγονότα του τελευταίου αιώνα. Στο πλευρό των συμμάχων μας της Αντάντ στείλαμε μόλις μας το ζήτησαν στρατιωτική δύναμη στην Ουκρανία, επικράτησαν οι μπολσεβίκοι και τους βρήκαμε μπροστά μας στο πλευρό του Κεμάλ να χτυπάει τον στρατό μας. Αδίκως σπεύσαμε, ομολογία εκ των υστέρων του Βενιζέλου.
Στο τέλος του Α' Παγκόσμιου οι καλοί μας σύμμαχοι βρέθηκαν να μετανιώνουν για την απλοχεριά τους με όσα μας έδινε η Συμφωνία των Σεβρών, την περίφημη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών του Βενιζέλου, κι όταν αποβιβαστήκαμε στη Μικρασία με δική τους παρότρυνση, τα μέτρησαν ξανά, είδαν τις ευκαιρίες στο απέναντι στρατόπεδο και μας εγκατέλειψαν στο έλεος του κεμαλικού στρατού και του φανατισμένου όχλου.
«Οπότε επέρχεται συμφορά, μας εγκαταλείπετε μόνους..» η φράση του Ελευθερίου στον Βρετανό ΥΠΕΞ λόρδο Κώρζον τα λέει όλα με μία μόνο πρόταση. Στον Β’ Παγκόσμιο, είχαμε μαζί με τη Σοβιετική Ένωση, τα περισσότερα θύματα και μόνη από όλες τις χώρες της Ευρώπης ήμασταν εκείνοι με τις μεγαλύτερες υλικές ζημιές και απώλειες. Επιπλέον, ήμασταν η μόνη υπό κατοχή χώρα που…πληρώναμε στους Γερμανούς τα έξοδα παραμονής τους στη χώρα μας. Ανήκουστο ! Αποζημιωθήκαμε ποτέ ; Πήραμε κάτι; Τα Δωδεκάνησα και μετά βίας. Σωστά το προέβλεπε από τη Σόφια και το Κιουμπίσεφ ο μάντις κακών και διπλωμάτης με τη μεγαλύτερη ευθυκρισία που πέρασε ποτέ, Π. Πιπινέλης.
Έλεγε: «η Βουλγαρία θα βγει στο πλευρό του Άξονα, θα ικανοποιήσει το όνειρό της για έξοδο στο Αιγαίο κι όταν ο Άξονας θα ηττηθεί, που θα ηττηθεί, η Ελλάδα ας μην ελπίζει ότι θα πάρει πίσω τη Ρωμυλία, ούτε βέβαια τη Β. Ήπειρο από την Αλβανία». Τα Δωδεκάνησα κι αυτά με το ζόρι.. Έπεσε έξω ;
Και μετά σειρά πήρε η Κύπρος. Είδατε κανέναν Ευρωπαίο από αυτούς που χύνουν ποταμούς δακρύων για την Ουκρανία να έχυσαν ένα και μόνο δάκρυ για το νησί που μισό αιώνα τώρα κατέχει παράνομα ο τουρκικός στρατός ; ΄Η μήπως είδατε να παρεμβαίνουν να συμμορφώσουν την Τουρκία με έστω απλή επίπληξη, δεν μιλάμε καν για κυρώσεις, επειδή παραβιάζει τα ανατολικά μας σύνορα ;
Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Στην Ουκρανία. Ναι, είναι άδικο. Ναι, γίνονται αγριότητες. Ναι, γιατί αυτά γίνονται σε έναν πόλεμο, γιατί αλλιώς θα λεγόταν εκδρομή. Και γίνονται ένθεν. Και γίνονταν πάντοτε. Και τι κάναμε; Στείλαμε βοήθεια και καλά κάναμε (πλην εκείνων των ρημαδοκαλάσνικωφ που τα βομβάρδισαν κι από πάνω οι Ρώσοι, τζάμπα το έλεος). Και μετά τα ‘βάλαμε’ με τον έναν. Σωστά το είπε ο ΥΠΕΞ Δένδιας: οι σχέσεις με μία χώρα εύκολα χαλάνε και πολύ δύσκολα ξαναφτιάχνονται.
Δείτε την τακτική του μαέστρου απέναντι: Δεν προβαίνει σε κυρώσεις σε βάρος του εισβολέα, κι αυτός το καταπίνει. Το καταπίνει και το ΝΑΤΟ που δια του Αμερικανού πρέσβη που μεταφέρει τις εντολές μάς έχει σούζα στη γωνία. Γιατί ο μαέστρος έχει σε όλα το αντίδοτο: μα, δίνω τα μπαϊρακτάρ στους Ουκρανούς, η απάντηση. Και υπάρχει και το τι δεν κάναμε. Τι δεν κάναμε; Αυτό ακριβώς που έκανε ο απέναντι: δεν πήραμε πρωτοβουλία να είμαστε εμείς σε ρόλο ειρηνοποιού. Τον καπάρωσε ο Ερντογάν από την πρώτη στιγμή κι ο Πούτιν τού χάρισε τον ρόλο κι ας μην ξεχνά πως του έριξε ένα μαχητικό στη Συρία και σκύλευσε τη σορό του νεκρού Ρώσου πιλότου.
Τι φταίει και χαλάει η συνταγή, λοιπόν; Λέτε τελικά να είμαστε «οι χρήσιμοι ηλίθιοι της Ιστορίας» όπως μας χαρακτήρισε κάποτε ο Τσώρτσιλ;
