Έναν μήνα μετά την επίσημη εμφάνιση τους και την άσκηση διώξεων για ορισμένες πράξεις τους, οι "θεματοφύλακες του Συντάγματος" συνεχίζουν να υφίστανται και να δρουν σαν να μη συνέβη τίποτα. Ή μάλλον σα να συνέβη υπόκωφα μια κανονικοποίηση τους, ένα γενικευμένο, από Πολιτεία και Κοινωνία, "δε βαριέσαι, άστα να παίξουν τα παιδιά". Κι ας μην είναι ούτε τόσο νέα, ούτε τόσο αθώα.
Χρειάζεται να το ξαναπούμε, παρότι όλοι, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι αδιαφορούντες, το γνωρίζουν: οι "θεματοφύλακες" δεν είναι γραφικοί, είναι παράνομοι. Και μάλιστα η παρανομία τους έχει αυξημένη κοινωνική απαξία, αφού στρέφεται, εντελώς αντίθετα από ό,τι υποδηλώνει το όνομά τους, κατά του ύψιστου νόμου του Κράτους και κατ' επέκταση κατά των θεμελίων της κοινωνικής μας συνύπαρξης. Διόλου δεν απαλάσσει από την παρανομία, ή δεν την μειώνει, η προβολή ως λόγου "ανυπακοής" μιας δήθεν "αντίστασης" κατά των επιβαλλόμενων λόγω πανδημίας περιοριστικών μέτρων στα δικαιώματά μας -στα δικαιώματα όλων μας κι όχι μόνο των "θεματοφυλάκων". Αντίθετα αυτή η αιτιολογία, εκτός από το Σύνταγμα, προσβάλλει και τη νοημοσύνη.
Πρόσφατα, σε αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, γράφηκε ότι "έτσι ξεκίνησε και η Χρυσή Αυγή". "Έτσι" δηλαδή "με ανοχή" και "κάνοντας τα στραβά μάτια". Βέβαια, η Χρυσή Αυγή είχε θέσει εξαρχής τη βία στο επίκεντρο της δράσης της, κάτι που δεν ισχύει, στον ίδιο βαθμό, για τους "θεματοφύλακες". Τα "στραβά μάτια" της Πολιτείας σε επιθέσεις, τραυματισμούς και παραστρατιωτικές δράσεις θα μπορούσαν, επιφανειακά, να θεωρηθούν ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα με τα "στραβά μάτια" σε παρεμποδίσεις δημόσιων λειτουργών και παραληρηματικά κείμενα περί νομιμότητας και δικαιωμάτων. Η ποσοτική, ωστόσο, αυτή διαφοροποίηση δεν επιδρά επί της πολύ πιο κρίσιμης ποιοτικής παραμέτρου: η ανοχή στην παρανομία μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει εφαλτήριο για άσκηση βίας - και πάντως δίνει ένα παράδειγμα ατιμωρησίας που τρέφει τη βία. Εξάλλου, οι "θεματοφύλακες" καμώνονται ότι δρουν υπέρ της υπεράσπισης της ευνομίας, ερμηνεύοντας με το δικό τους τρόπο τις συνταγματικές επιταγές -άρα, ως προς αυτό τουλάχιστον, θα μπορούσαν να θεωρηθούν όχι λιγότερο αλλά περισσότερο (πιο ύπουλα) επικίνδυνοι για τη δημοκρατία.
Και κάτι για την Πολιτεία και τα όργανά της: το καθήκον και της μεν και των δε σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται με τη λήψη αρχικών μέτρων, που δίνουν ένα στίγμα προθέσεων. Όσο συνεχίζεται η παρανομία, θα πρέπει να συνεχίζεται, και μάλιστα με αύξουσα αυστηρότητα, και η αναχαίτιση, καθώς και η τιμωρία, των παρανομούντων και των παράνομων πράξεων. Όποια δράση, ακόμα και μόνο φραστική, εκδηλώνεται στο όνομα παράνομης οργάνωσης και οδηγεί στην κατάλυση των νόμων και του Συντάγματος, τα αρμόδια πολιτειακά όργανα έχουν χρέος να την αντιμετωπίζουν άμεσα και χωρίς ελαφρυντικά. Δεν απαιτούνται ειδικά μέτρα, απλώς, από εκεί που πρέπει και με τον ορθό τρόπο, τήρηση του Συντάγματος.
Ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου με τη χτεσινή Εγκύκλιο του έβαλε τα πράγματα στη θέση τους κι έκανε έτσι το πρώτο αναγκαίο βήμα. Η ώρα τώρα είναι για πράξη, εκ μέρους της Πολιτείας και των οργάνων της.
