Μια δυσάρεστη, παράπλευρη ζημία για τη Ρωσία του Πούτιν που προκάλεσε η εισβολή στην Ουκρανία, είναι η πρόθεση της Σουηδίας και της Φινλανδίας να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Ήδη η πλειοψηφία της κοινής γνώμης σε αυτές τις δύο παραδοσιακά ουδετερόφιλες χώρες έχει ταχθεί υπέρ της ένταξης τους στο ΝΑΤΟ.
Πλέον - μετά την απρόκλητη εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία - όσα κράτη της περιοχής δηλώσουν την επιθυμία τους να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ θα το κάνουν γιατί αισθάνονται πως απειλούνται από τη Ρωσία και προφανώς όχι για να την απειλήσουν.
Το κατάφερε κι αυτό ο Βλ. Πούτιν. Ουδέτερες χώρες να τις στρέψει εναντίον της Ρωσίας.
Ως γνωστόν το ΝΑΤΟ λειτουργεί με την αρχή της ομοφωνίας και γι' αυτό τον λόγο το 2008 δεν εντάχθηκε σε αυτό η Ουκρανία. Προέβαλαν αντιρρήσεις και η Γερμανία της Μέρκελ και η Γαλλία του Σαρκοζί.
Προχθές ρωσικά έντυπα και μέσα ενημέρωσης θεωρούσαν βέβαιο το βέτο της Τουρκίας στο αίτημα της Σουηδίας και της Φινλανδίας να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Πόσο πιθανό είναι αυτό; Μπορεί ο Ερντογάν να παίξει αυτό το βαρύ χαρτί; Μήπως τελικά δεν θα είναι μόνον ο Ερντογάν που θα βάλει βέτο, αλλά μπορεί και η Γερμανία;
Με βάση την προϊστορία που υπάρχει στις σχέσεις της Τουρκίας και της Γερμανίας με τη Ρωσία, εκτιμώ ότι η Γερμανία συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες να προβάλει το βέτο.
Η Τουρκία γνωρίζει πως αν έρθει σε τέτοια αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ, αυτό θα σημάνει πως όλο το εξοπλιστικό της πρόγραμμα θα πάει τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω. Επί πλέον, θα βρίσκει απέναντι της τόσο το State Department όσο και το βαθύ κράτος των ΗΠΑ. Το βέτο σε αυτήν την καυτή συγκυρία η Τουρκία θα το πληρώσει πανάκριβα και το γνωρίζει αυτό ο Ερντογάν.
Στη Γερμανία, μετά την πανηγυρική ομιλία του Όλαφ Σολτς στη γερμανική βουλή, όταν και εξήγγειλε εξοπλιστικό πρόγραμμα 100 δισεκατομμυρίων ευρώ, άρχισαν να γίνονται δεύτερες σκέψεις για την ανάμιξη της στον πόλεμο της Ουκρανίας. Το γερμανικό δόγμα «ειρήνη μέσω του εμπορίου» μπορεί ο Βλ. Πούτιν να το υπονόμευσε, όμως οι γερμανικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ εξακολουθούν να είναι προσηλωμένες σε αυτό. Θεωρούν τις καλές σχέσεις με τη Ρωσία τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής ανάπτυξης της πατρίδας τους.
Η πολιτική αυτών των ελίτ βρίσκεται πίσω από την «πασιφιστική» προχθεσινή δήλωση του Σολτς πως «θα κάνω τα πάντα για να μην ξεσπάσει πυρηνικός πόλεμος». Τι εννοεί ο Γερμανός Καγκελάριος; Ποιο είναι το όριο τού «θα κάνω τα πάντα»; Από πού αρχίζει η πολιτική της αποτροπής του ρωσικού επεκτατισμού του ΝΑΤΟ και πώς συμβιβάζεται με την πολιτική κατευνασμού της Γερμανίας; Μέχρι πού είναι διατεθειμένος να το πάει ο Ο. Σολτς; Για να αποτρέψει τον πυρηνικό πόλεμο θα βάλει βέτο στην ένταξη της Σουηδίας και τις Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ;
Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε μέχρι ποίου σημείου έχει φτάσει η διείσδυση της ρωσικής επιρροής στα υψηλά κλιμάκια των γερμανικών ελίτ.
Αν κρίνω από την υπόθεση Γκιγιόμ* το 1973 και του Σρέντερ πιο πρόσφατα, ιστορικό υπόβαθρο υπάρχει.
*Το 1973 αποκαλύφθηκε πως το δεξί χέρι του Γερμανού Καγκελάριου Βίλυ Μπράντ, ο Γκίντερ Γιγιόμ, ήταν πράκτορας της Στάζι. Ο Β. Μπράντ ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και παραιτήθηκε.
