Το παιχνίδι της κολοκυθιάς ήταν εξαιρετικά διασκεδαστικό για τη δική μου γενιά, αν ήσουν παιδί και δεν είχες τι να κάνεις, ή σου άρεσε να μετέχεις σε αυτό. Οσα κι αν πρόσφερες, ποτέ δεν ήταν αρκετά, διότι το παιχνίδι των αριθμών έπρεπε να συνεχιστεί μέχρις ότου κάποιος ξεχάσει να απαντήσει. Τόσα χρόνια μετά, ξεχνά ο ενήλικος σχεδόν και πώς παιζόταν. Πλην, κάποιοι επιμένουν να μιμούνται τα παιδία (που) παίζει και, εν προκειμένω να το φτάνουν στο κιτς.
Εκατό εκατομμύρια ευρώ έδωσε η κυβέρνηση δια των υπουργείων Πολιτισμού και Εργασίας για να στηρίξει τον Πολιτισμό ύστερα από την καταστροφή την οποία αντιμετωπίζει με τον κορονοϊό. «Ψίχουλα» τα χαρακτήρισε αμέσως αποφθεγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ, παίζοντας την κολοκυθιά. Και η μεν αξιωματική αντιπολίτευση πλειοδοτεί ανεμπόδιστα, αφού έχει δυνατότητα να διαθέσει άπειρα χρήματα τύπου… Μονόπολης. Τι λένε όμως τα στοιχεία;
Λοιπόν, για να μη το κουράζουμε, στοιχεία δεν υπάρχουν. Η κρίση του κορονοϊού κατέδειξε την πλήρη απουσία αριθμών στο σύστημα ΕΡΓΑΝΗ, στο ΕΦΚΑ ή όπου αλλού. Κατέδειξε όμως, επειδή η Λίνα Μενδώνη δεν έκλεισε τα μάτια και ότι υπάρχει αδήλωτη εργασία, η οποία για τον συγκεκριμένο τομέα είναι ευκαιριακή και χαμηλόμισθη. Πόσοι είναι οι καλλιτέχνες, πού ενεργοποιούνται, ποια είναι η ασφάλισή τους και πώς ακριβώς, (με τι καθεστώς, πόση διάρκεια) βιοπορίζονται; Θα το μάθουμε τώρα, με την συγκρότηση Μητρώου Εργαζομένων για τις τέχνες και τη δημιουργία, ένα μητρώο που η υπουργός Πολιτισμού ζήτησε να δημιουργηθεί.
Στις έκτακτες συνθήκες που ζει η ελληνική κοινωνία λόγω της πανδημίας είναι σημαντικό πέρα από τις επιχορηγήσεις να γίνει η καταγραφή των εργαζομένων στον πολιτιστικό χώρο και η χαρτογράφηση όλων των οργανώσεων και φορέων που δραστηριοποιούνται σε αυτό το χώρο την ύπαρξη των οποίων δεν γνώριζε ακριβώς το αρμόδιο Υπουργείο αλλά και κανείς. Εξίσου σημαντικό είναι πως και για την αδήλωτη εργασία βρέθηκε λύση ώστε οι καλλιτέχνες να στηριχθούν οικονομικά. Και αν το υπολογίσουμε πολύ χοντρικά, έως και αυθαίρετα, για κάθε έναν από τους 100.000 ανθρώπους της τέχνης και της δημιουργίας αντιστοιχούν σε οριζόντια ή διαρθρωτικά μέτρα 1.000 ευρώ.
Τα 100 εκατομμύρια είναι το μεγαλύτερο ποσό που έχει δοθεί στον πολιτισμό και τους ανθρώπους του ως ενίσχυση από καταβολής του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Υπερπολλαπλάσια το μεγαλύτερο. Εξαρτάται τι θέλεις να κάνεις με αυτό. Να βγάλεις μια πενταετία και βάλε (όπως φαίνεται να λέει η αντιπολίτευση) ή να βοηθηθεί η επανεκκίνηση, ώστε να μη στερείται εκδηλώσεων αυτό το δραματικό καλοκαίρι και οι άνθρωποι να στηριχθούν αφού έχασαν λόγω πανδημίας.
Επειδή όμως το κράτος δεν μπορεί να συνεχίσει να ανέχεται τις παθογένειες ενός ολόκληρου τομέα, είναι απολύτως απαραίτητη η ολοκλήρωση του Μητρώου. Μόνο με αυτή τη μεταρρύθμιση μπορεί να υπάρξει επόμενη ημέρα. Ετσι γίνεται εφικτό να δίνονται έκτακτα βοηθήματα (αχρείαστα να είναι) επιχορηγήσεις και να γίνονται συμπράξεις με διαφάνεια και σοβαρότητα. Καμία άλλη επιλογή δεν θα αναστήσει τους κλάδους του πολιτισμού.
Αν και δεν είναι της παρούσης, θα πρέπει, ασφαλώς, να γίνει και διεξοδικός έλεγχος πολλών ζητημάτων που μέχρι τώρα θεωρούνταν λυμένα δια παντός: πόσα χρόνια μετά τη δημιουργία τους, με ποια περιουσιακά στοιχεία και εισπράξεις, θα πρέπει να επιχορηγούνται θίασοι; Μήπως κάποιοι πρέπει να απομακρυνθούν από το ταμείο; Τι θα γίνει με τα δικαιώματα των καλλιτεχνών στο ψηφιακό προϊόν; (η υπουργός είπε πως θα τονωθεί με νομοθετικές διατάξεις η είσπραξή τους). Πώς θα προετοιμαστούν οι καλλιτέχνες και οι επιχειρήσεις του πολιτισμού για ενδεχόμενο νέο κρούσμα ή για την περίπτωση να μη βρεθεί εμβόλιο μέχρι το φθινόπωρο; Σε έρευνα του Youfly.com γύρω στους μισούς θεατές δεν προτίθενται να πάνε στο θέατρο ή στο σινεμά και με την ερχόμενη σαιζόν χωρίς εμβόλιο. Πολύ περισσότεροι δεν σκέφτονται συμμετοχή σε κάποια συναυλία ή σε νυχτερινό κέντρο. Ποιες λύσεις θα βρουν οι ενδιαφερόμενοι; Ολ α είναι ανοιχτά, όμως, ακριβώς όπως και οι άλλοι κλάδοι, ας μη περιμένουν τα πάντα από το κράτος.
Το ζήτημα είναι, εντός των επόμενων εβδομάδων, με τόση υπομονή που κάναμε, να ανθίσει «μια λεμονιά στη γειτονιά» και να δούμε κανένα θέαμα, να ξεχαστούμε με τη μαγεία της τέχνης. Αντε, γιατί άμα ανθίσει η λεμονιά και δεν την δούμε, μετά… ξινίζει- κάνει λεμόνια δηλαδή. Σαν, ας πούμε, να μη σε κάνει το κόμμα σου υπουργό και όταν δέσει ο καρπός να κατηγορείς αυτήν που έγινε. Δηλώνοντας, κιόλα, πως είναι πολύ καλή γενική γραμματέας (και για όποιον δεν κατάλαβε: ο κρίνων να κάθεται στην υπουργική καρέκλα και η νυν υπουργός να είναι ΓΓ για να δουλεύει. Ε, δουλευόμαστε).
