Η Σπέτσια είναι η τελευταία ιταλική ομάδα που περνάει σε αμερικάνικα χέρια. Πλέον, 12 κλαμπ διάφορων κατηγοριών του calcio ανήκουν σε μη Ιταλούς επενδυτές. Παρά την πανδημία του κορονοϊού, η διάθεση των funds να αποκτήσουν ποδοσφαιρικούς συλλόγους δείχνει πως το άθλημα συνεχίζει να προσελκύει επενδυτικό ενδιαφέρον.
Ο αγοραστής της ομάδας της Serie A είναι ο Αλας Πέις της Alk Capital, που πρόσφατα απέκτησε το 84% της Μπέρνλι, ομάδας της Premier League, για 200 εκατομμύρια ευρώ. Για το 90% της Σπέτσια θα δώσει 20 εκατομμύρια ευρώ. Δεν αποκλείεται, δε, και η συμμετοχή μ' ένα μικρό ποσοστό της Msd Capital, που διαχειρίζεται την περιουσία του Μάικλ Ντελ, του κολοσσού της τεχνολογίας.
Η διαφορά είναι τεράστια για δύο ομάδες παρόμοιου status, αλλά αναδεικνύει και το γιατί οι επενδυτές στοχεύουν κλαμπ της Serie A τα τελευταία χρόνια. Στην Premier League, ακόμη και οι «μικρότερες» ομάδες, είναι πολύ πιο ακριβές. Κανείς επενδυτής δεν θα μπορούσε να πάρει κλαμπ του καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο για 20 εκατομμύρια ευρώ.
Ποιες είναι οι υπόλοιπες ιταλικές ομάδες που ανήκουν σε επενδυτές από άλλες χώρες; Η κινέζικη Suning έχει την Ιντερ και αναζητά συμπαίκτη μετά το... ναυάγιο των διαπραγματεύσεων με τη BC Partners, σύμφωνα με την εφημερίδα Gazzetta dello Sport. Η αμερικάνικη Elliott Management έχει τη Μίλαν που πάει για πρωτάθλημα. Η Ρόμα πρόσφατα πέρασε στα χέρια του Αμερικανού Νταν Φρίντκιν. Η Φιορεντίνα σ' αυτά του Αμερικανού με ιταλικές ρίζες, Ρόκο Κομίσο. Η Μπολόνια είναι του Καναδού, Τζόι Σαπούτο. Η Πάρμα στον επίσης Αμερικανό Κάιλ Κράουζε. Ενδιαφέρον έχουν δείξει επενδυτικοί όμιλοι και για την Τορίνο, αν και για την ώρα ο Ουρμπάνο Καΐρο δεν πουλάει. Κι αυτές είναι μόνο της πρώτης Κατηγορίας.
Στη δεύτερη, η Βενέτσια ανήκει στην αμερικάνικη εταιρία VFC Newco 2020 και η Πίζα στον Ρώσο Αλεξάντερ Κνάστερ. Στην 3η Κατηγορία, η βρετανική Sent Entertainment έχει την Κόμο, ο Γάλλος Ζοζέφ Ουγκουρλιάν την Πάντοβα και ο Αυστραλός Μάουρο Μπιασίν την Τριεστίνα. Σύντομα, ο Αμερικανός δικηγόρος Τζο Τακοπίνα αναμένεται να πάρει την Κατάνια.
Το γεγονός πως η προέλευση των επενδύσεων είναι οι Η.Π.Α. δείχνει και τους συσχετισμούς της παγκόσμιας οικονομίας. Η Κίνα, πλέον, έχει κάνει πίσω στις ποδοσφαιρικές επενδύσεις που δεν λογαριάζονται στρατηγικές. Αυτό είναι που έχει προκαλέσει και πρόβλημα στην Ιντερ. Η οικονομική κρίση που προκάλεσε η πανδημία, δε, φαίνεται να έχει επισπεύσει τα πλάνα όσων επιθυμούν να μπουν στο ποδόσφαιρο μια και έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν ακόμη φθηνότερα.
Οσον αφορά το τί κάνουν τα επενδυτικά funds στις ομάδες που δεν είναι πρώτης γραμμής, είναι απλό: ο στόχος είναι να εξυγιάνουν τα οικονομικά, να τα διαχειριστούν αναζητώντας value στις μεταγραφές – τον πιο «σίγουρο» τομέα που αποφέρει κέρδη στο ποδόσφαιρο μαζί με τα τηλεοπτικά – στη συνέχεια να μετατρέψουν το κλαμπ σε media company και ακολούθως, έχοντας αυξήσει την αξία του κλαμπ, να το πουλήσουν βγάζοντας κέρδη.
Η Ιταλία είναι... καυτός προορισμός. Εκεί μπορούν να αγοράσουν φθηνά και τα περιθώρια εξέλιξης είναι μεγάλα. Η λίγκα, τώρα, ελπίζει να κλείσει συμφωνία για τα τηλεοπτικά που θα ξεπερνά το ένα δισεκατομμύριο ευρώ τον χρόνο. Ο πρόεδρος της Πάολο Νταλ Πίνο ήταν εκείνος που έκανε το άνοιγμα στα επενδυτικά fund προσκαλώντας τις CVC, Advent και FSI. Επιπλέον, το ιταλικό ποδόσφαιρο θέλει στο μέλλον να επενδύσει στον εκμοντερνισμό των υποδομών του, δηλαδή γήπεδα, προπονητικά κέντρα. Αυτά που λογικά θα γίνουν και με κρατική συμμετοχή θ' αυξήσουν την αξία ενός κλαμπ.
Το ίδιο είχε συμβεί και στη Γαλλία από το 2016 και οι ξένοι επενδυτές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Βέβαια, τώρα, το μέλλον αμφίβολο αφού υπάρχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα μετά και το χάος που έχει προκληθεί με τα τηλεοπτικά των οποίων η αξία έχει καταποντιστεί και δεν υπάρχει «ζεστό» ενδιαφέρον. Στη Ligue 1, την πρώτη Κατηγορία, η Παρί Σεν Ζερμέν ανήκει στο κρατικό fund του Κατάρ QSI (2011), η Λιλ στον Τζεράρ Λόπεζ από το Λουξεμβούργο (2017), η Λιόν κατά 20% στην κινέζικη IDG Capital Partners (2016), η Μονακό στον Ρώσο Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ (2011), η Νις ανήκει στη βρετανική Ineos που έχει και πολλές άλλες ομάδες (2019), η Μαρσέιγ στον Αμερικανό Φρανκ ΜακΚόρτ (2016) και η Μπορντό στο αμερικάνικο επενδυτικό fund King Street (2018).
Στην Ligue 2, η Καέν βρίσκεται στα χέρια του αμερικάνικου fund Oaktree Capital Management (2020), η Χάβρη σ' αυτά του Αμερικανού Βίνσεντ Βόλπε (2015), η Παρί FC κατά 20% σε fund από το Μπαχρέιν (2020), η Οσέρ ανήκει στον Κινέζο Τζέιμς Ζου (2016), η Σοσό στο κινέζικο Nenking Group (2020), η Κλερμόν είναι του Ελβετού Αχμέτ Σέφερ (2019), την Τουλούζ έχει πάρει το αμερικάνικο Red Bird Capital (2020). Τέλος, η Τρουά ανήκει στο City Football Group, τη μαμά – εταιρία της Μάντσεστερ Σίτι, όπου συμμετέχουν κατά πλειοψηφία ο Σεΐχης Μανσούρ των Η.Α.Ε., κάποια κινέζικα fund και το αμερικάνικο επενδυτικό fund Silver Lake (2020). Η Τρουά είναι μια από τις δέκα ομάδες που έχει το γκρουπ σε όλο τον κόσμο.
Οπότε, θα μπορούσε να συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα; Αν γίνει μια σοβαρή και συγκεντρωμένη προσπάθεια υπάρχουν βάσεις για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Βέβαια, στην χώρα μας, το παρελθόν δείχνει πως δεν είναι εύκολο, αν ο επενδυτής δεν έχει σχέσεις ή καταγωγή από την Ελλάδα. Η ENIC απέτυχε να εφαρμόσει το πλάνο της στην ΑΕΚ πριν πολλά χρόνια, ενώ δεν καρποφόρησε ούτε το ενδιαφέρον του Ταϊλανδού Παϊρότζ Πιεμπονγκσάντ για τον Παναθηναϊκό.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο «τικάρει» πολλά από τα κουτάκια που ενδιαφέρουν τα ξένα επενδυτικά κεφάλαια: μπορούν να αγοράσουν φθηνά, έχει περιθώριο εξέλιξης στις μεταγραφές που είναι ήδη στο top 25 στην Ευρώπη σύμφωνα με την αναφορά της FIFA για το 2020, αλλά και στις υποδομές. Ναι μεν το «τηλεοπτικό προϊόν» δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστικό στο εξωτερικό, ενώ συχνά υπάρχει και αβεβαιότητα με τα τηλεοπτικά συμβόλαια στο εσωτερικό, μα και εκεί υπάρχει έδαφος για ανάπτυξη. Το ίδιο ισχύει και για τη θέση μας στην κατάταξη της UEFA που από την επόμενη σεζόν υποχρεώνει την πλειονότητα των ομάδων μας ν' αγωνίζονται στο Europa Conference League, ουσιαστικά την 3η Κατηγορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων.
