Ο πρωθυπουργός θα λάβει τις αποφάσεις του μετά τον δεκαπενταύγουστο, για το αν θα οδηγηθούμε σε εκλογές το φθινόπωρο, ωστόσο η δυναμική των πραγμάτων συχνά επιβάλει τη δική της αναγκαιότητα. Ήδη όλο το πολιτικό και μηντιακό σύστημα διατρέχεται από τον «ηλεκτρισμό» των πρόωρων εκλογών.
Οι υπουργοί εμφορούνται (βασικά κατατρύχονται) περισσότερο από την ανησυχία του υποψήφιου προς εκλογή, από εκείνη της παραγωγής έργου. Και η αντιπολίτευση προβάλει την αυτοεκπληρούμενη προφητεία, ότι ο πρωθυπουργός θα «αποδράσει» με εκλογές το φθινόπωρο προκειμένου να διασωθεί από την κατάρρευσή του λόγω χειμερινής ακρίβειας. Και ενώ θεωρεί ότι ο Μητσοτάκης θα αποδράσει, ο ίδιος τον διευκολύνει ζητώντας εκλογές!
Βέβαια τέτοια κατάρρευση που βλέπει ο Τσίπρας δεν διαπιστώνεται από τους δημοσκοπικούς δείκτες. Ζούμε σε καιρούς ιστορικής αιχμής, με τον πόλεμο της Ουκρανίας και τις απειλές της Τουρκίας να σκοτεινιάζουν τον ορίζοντα. Το βαλάντιο της οικογένειας με την ακρίβεια ολοένα και φυραίνει, και ο λαός όντως στερείται (παρά την απατηλή εικόνα που δίνει η μαζική έξοδος των τριήμερων). Η ανησυχία είναι διάχυτη, αλλά ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να παραμένει κραταιός στις δημοσκοπήσεις, στα θέματα ανησυχίας: Εθνικά και την Οικονομία (το υπενθύμισε χθες με ποσοστά εδώ στο liberal ο διευθυντής ερευνών της OPINION POLL Ζαχ. Ζούπης).
Αυτή η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Μητσοτάκη δεν αντανακλά μόνο τις αποδιδόμενες στον ίδιο ως ικανότητές του. Αντανακλά κυρίως την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Τσίπρα και των στελεχών του. Ωραίες είναι - για τα παλιά νεανικά λευκώματα των σημερινών boomers - οι ρομαντικές θεωρίες περί πανανθρώπινης συμφιλίωσης και αγάπης. Ωραίες και οι τρυφερές ιδέες ότι οι δυο λαοί Ελλάδας και Τουρκίας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, όπως είπε πρόσφατα από τη Σύμη ο Τσίπρας. Το κακό είναι ότι αυτά δεν θεμελιώνονται από την ιστορία, τη λαογραφία και την κοινωνιολογία.
-Εκτενής παραδειγματική παρένθεση: Ο Κωλέττης δεν φαντάστηκε εν κενώ τη δημαγωγική του πολιτική για τη «Μεγάλη Ιδέα». Δεν την εφηύρε. Την αξιοποίησε επειδή αυτή ενυπήρχε στο λαϊκό φαντασιακό, πριν δημαγωγήσει ο Κωλέττης. Ενυπήρχε πολύ πριν από την ανάδυση των «ενσυνείδητων εθνικιστικών κινημάτων του 19ου αιώνα». Ενυπήρχε στους θρύλους, στις αναμνήσεις των ραγιάδων, σε αυτούς που έβγαιναν στα βουνά, στις προφητείες των «γερόντων», στον λαϊκό μύθο του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά» και τη λαϊκή δοξασία «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι».
Δεν έχει σημασία αν με τα σημερινά κριτήρια αυτά ήταν λάθος. Ήταν μια πραγματικότητα. Και πως να κρίνεις ως λάθος μια κοινωνική διεργασία, μια φαντασίωση ενός υπόδουλου λαού, η οποία μεταφερόταν από γενιά σε γενιά σαν φλόγα ελπίδας, και κράτησε πάνω από τέσσερις αιώνες; Κλείνει η παρένθεση -
Αλλά ας πούμε ότι είναι έτσι για την οικονομία της συζήτησης, ότι οι δυο λαοί είναι φίλοι και δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Γι’ αυτό το λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισε τα Ραφάλ και την ελληνογαλλική συμφωνία, ενώ δήλωνε χυδαία (χυδαία για εθνική μας ασφάλεια, όχι για τον Μητσοτάκη), ότι «Ο Μητσοτάκης πάει και ψωνίζει φρεγάτες και Ραφάλ δισεκατομμυρίων σαν να ψωνίζει γραβάτες σε πολυκατάστημα»; Γι’ αυτό καταψήφισε την ελληνοαμερικανική συμφωνία, λέγοντας ότι είναι «μια συμφωνία δίχως ανταλλάγματα»; Γι’ αυτό καταψήφισε τον Αμυντικό Προϋπολογισμό της χώρας (και όχι της κυβέρνησης); Γι' αυτό καταψήφισε την συμφωνία με την Αίγυπτο;
Αυτά όλα μπορεί να μην τα θυμάται ένα-ένα ο πολίτης, όντας μπλεγμένος στην τύρβη της βιοπάλης. Όμως κάθε φορά που συνέβαιναν σχημάτιζε γνώμη. Και αυτή η γνώμη συμποσούται τώρα στις δημοσκοπήσεις.
Αγνοούμε τι θα κάνει ο Ερντογάν. Η συντριπτική πλειοψηφία των ειδικών θεωρεί ότι προετοιμάζει το έδαφος για να μας την πέσει. Όπως και να’ χει η ηγεσία μας προετοιμάζεται. Η δική μας απορία (απορία αδαούς), είναι γιατί δεν μας την έπεσε τότε που ήμασταν πολύ πιο ευάλωτοι. Επί κυβέρνησης Παπαδήμου ας πούμε, ή στο πρώτο εξάμηνο του 2015 - τότε που ο… ηρωικός Γιάνης πρότεινε τα στήθη του στα μυδραλιοβόλα των απάνθρωπων νεοφιλελεύθερων Ευρωπαίων, και η χώρα ήταν επί ξύλου κρεμάμενη και άφραγκη.
Σε κάθε περίπτωση εάν τα πράγματα με την Τουρκία δεν φτάσουν στο αδιανόητο, οι εκλογές το Φθινόπωρο είναι ενδεδειγμένη λύση. Αλλιώς η χώρα θα σέρνεται, όπως θα σέρνεται και η διοίκηση.
Δεδομένης της απλής αναλογικής, που ο Τσίπρας έφερε ως παγίδα στον Μητσοτάκη, η κυβέρνηση την πρώτη Κυριακή είναι χαμένη υπόθεση. Δεν θεωρούμε επίσης ότι έχει υποχρέωση ο Ανδρουλάκης να σφαγιάσει ξανά το κόμμα του, βάζοντας πλάτη για να κυβερνηθεί η χώρα, και την ίδια στιγμή ο Τσίπρας να μένει αξιωματική αντιπολίτευση, να λέει όχι σε όλα και να καταγγέλλει τα πάντα.
Δεν προχωράει έτσι η χώρα. Με δυο κόμματα να προσπαθούν να την ανατάξουν και το τρίτο να αλυχτάει. Θα μπορούσε ο Ανδρουλάκης να θέσει όρο συμμετοχής και του ΣΥΡΙΖΑ στις ευθύνες της διακυβέρνησης. Χωρίς αντιπολίτευση; Ε, ας γίνει ο Βελόπουλος αντιπολίτευση. Κατά τον λαό και οι πολιτικοί του.
