Βραχώδης, με σχετικά μικρό μέγεθος και σε απόσταση από το άστρο σαν τον Ήλιο τέτοια ώστε ούτε να «ψήνεται», αλλά και ούτε να βρίσκεται σε αιώνιο χειμώνα. Αυτό πρέπει να είναι το προφίλ ενός πλανήτη για να θεωρηθεί «αδερφός» της Γης. Και σύμφωνα με νεότερους υπολογισμούς αστρονόμων του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολούμπια που βασίστηκαν σε δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler της NASA, μόνο ο Γαλαξίας μας μπορεί να περιέχει κάτι λιγότερο από έξι δισεκατομμύρια «γήινους» πλανήτες.
Πλανήτες σαν τη Γη συνήθως «ξεγλιστρούν» από τα ερευνητικά εργαλεία των αστρονόμων, καθώς είναι πολύ μικροί και κινούνται σε τροχιές μακριά από τα άστρα τους. Για να ξεπεράσουν τον σκόπελο αυτό οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια τεχνική γνωστή ως «forward modelling».
Αρχικά προσομοίωσαν το σύνολο των εξωπλανητών που αναζήτησε το Kepelr γύρω από άστρα με το μέγεθος του Ήλιου μας. Κάθε πλανήτης επισημάνθηκε είτε ως «εντοπισμένος» ή «διαφυγών», ανάλογα με το πόσο πιθανό ήταν ένας αλγόριθμος αναζήτησης πλανητών να τον βρει. Ακολούθησε η σύγκριση μεταξύ των «εντοπισμένων» πλανητών με τον κατάλογο των πλανητών που πραγματικά έχουν εντοπιστεί. Τελικά προέκυψε ότι οι πλανήτες σαν τη Γη που δυνητικά υπάρχουν γύρω από άστρα, είναι περισσότεροι από αυτούς που πιστεύουμε. Με δεδομένο ότι στον Γαλαξία μας υπάρχουν περίπου 400 δισεκατομμύρια άστρα εκ των οποίων το 7% είναι σαν τον Ήλιο μας, ο αριθμός των πλανητών όπως η Γη υπολογίστηκε σε κάτι λιγότερο από έξι δισεκατομμύρια.
Στη «ζούγκλα» του διαστήματος το πλανητικό οικοσύστημα αποτελείται βασικά από δύο είδη: τους μικρούς, πυκνούς και βραχώδεις πλανήτες (Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης και Πλούτωνας) και οι γιγάντιοι, χαμηλής πυκνότητας πλανήτες (Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας). Ο Δίας, για παράδειγμα, αν και ο μεγαλύτερος πλανήτης του Ηλιακού μας συστήματος, έχει μόλις το ένα τέταρτο της γήινης πυκνότητας. Ουσιαστικά είναι ένας γίγαντας αερίων.
Το εύλογο ερώτημα που αναδύεται είναι αν υπάρχουν τόσοι πλανήτες, υπάρχει ζωή σε αυτούς; Και αν ναι γιατί δεν έχουμε δει ακόμα… εξωγήινους; Πρόκειται για το περίφημο «παράδοξο του Φέρμι», το οποίο έθεσε τη δεκαετία του 1940 ο Ιταλός φυσικός και νομπελίστας Ενρίκο Φέρμι.
Η απάντηση έως τώρα είναι ότι... δεν υπάρχει απάντηση. Πολλοί αστροβιολόγοι υποστηρίζουν ότι ακόμα και σε έναν πλανήτη σαν τη Γη η ζωή δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη, αφού στα πρώτα στάδιά της είναι εξαιρετικά εύθραυστη και οποιοδήποτε κοσμικό γεγονός μπορεί να την εξαφανίσει. Αρκετοί φυσικοί από την άλλη, θεωρούν ότι οι τεράστιες αποστάσεις που μας χωρίζουν από άλλους πλανήτες σαν τη Γη, καθιστούν αδύνατη την επικοινωνία μαζί τους, αφού ακόμα και αν υπήρχε κάποιος προηγμένος πολιτισμός εκεί, δύσκολα θα μπορούσε να καλύψει τις διαστρικές αποστάσεις ετών φωτός που μας χωρίζουν.
