Δε γνωρίζουμε αν το εργασιακό θα είναι η μητέρα των μαχών. Μιας ημέρας απεργία συνήθως είναι εθιμοτυπικής μορφής, για την τιμή των όπλων και χωρίς βάθος. Σίγουρα προσφέρεται για εντυπωσιακές πολιτικές καταγγελίες, όπως περί επιστροφής στο μεσαίωνα.
Σε ένα καλό σε γενικές γραμμές- νομοσχέδιο δημιουργούνται συνθήκες Πύρρειας νίκης με το οχτάωρο που μπορεί να γίνει δεκάωρο -έστω και με τη συναίνεση του εργαζομένου, προκειμένου να απολαύσει μια ακόμη ημέρα σχόλης την εβδομάδα.
Είναι προσαρμογή στις εργασιακές, κοινωνικές, και οικογενειακές συνθήκες της εποχής μας, καθώς και τις ατομικές ανάγκες ενίων. Όπως είναι ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός της ψηφιακής κάρτας εργασίας, το δικαίωμα αποσύνδεσης στην τηλεργασία, η άδεια πατρότητας 14 ημερών μετ΄ αποδοχών, η απαγόρευση απόλυσης για καταγγελλόμενα περιστατικά βίας, η αύξηση αποζημίωσης απόλυσης στους εργατοτεχνίτες και εξίσωση με εκείνη των υπαλλήλων κλπ.
Επί της ουσίας ο Χατζηδάκης δεν κόμισε γλαύκαν ες Αθήνας. Το νομοσχέδιο είναι η υλοποίηση της κοινοτικής οδηγίας «Working Time Directive» που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ισχύει από 15ετίας.
Ωστόσο, διακρίνεται από τρωτότητα:
Το πρώτον αφορά στα αφεντικά (και δεν είναι τυχαία η λέξη). Κατά πόσον ο μικρομεσαίος Έλληνας επιχειρηματίας της αρπακτικής νοοτροπίας, θα το αποδεχθεί ως εργαλείο εργασιακής ευρυθμίας, και δε θα κοιτάξει κουτοπόνηρα να το εκμεταλλευτεί απαιτώντας απλήρωτες υπερωρίες;
Κατά πόσο δηλαδή θα αξιοποιήσει την πρόνοια ώστε να έχει ευχαριστημένους εργαζόμενους. Οι ευχαριστημένοι εργαζόμενοι είναι πιο παραγωγικοί και άρα πιο κερδοφόροι, αλλά για πλείστους των μικρομεσαίων εργοδοτών αυτά είναι για τα κορόιδα.
Η Ελλάδα είναι χώρα του πιο κακοποιητικού μικρομεσαίου καπιταλισμού σε επίπεδο ΕΕ. Η χώρα που το αφεντικό δίνει (αναγκαστικά εκ του νόμου) δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα, και καλείται ο εργαζόμενος να το επιστρέψει πίσω κρυφίως επί ποινή απόλυσης - και αν αναφερόμαστε στους μικρομεσαίους, είναι γιατί οι λίγες μεγάλες επιχειρήσεις έχουν ήδη εφαρμόσει αυτά τα μοντέρνα πρότυπα εργασίας.
Έτσι η κυβέρνηση θα κριθεί από τη δυνατότητά της να ελέγξει την εφαρμογή του ωραρίου. Αν δεν το κατορθώσει δικαίως θα υποστεί πλήγμα.
Θα μπορούσε να αποφύγει τη θέσπιση του μέτρου, καθώς πρόκειται για μέτρο - φετίχ στη νοοτροπία μας. Δημιουργεί εντυπώσεις που με την τοξικότητά τους και τη διαστρέβλωση που λαμβάνει, εξαφανίζει τις θετικές ρυθμίσεις που θα άξιζαν περισσότερης συζήτησης.
Το δεύτερο τρωτό είναι ότι έδωσε την ευκαιρία σε όσους καταβυθισμένους έχουν ανάγκη να πιαστούν από τα μαλλιά τους, αποκρύπτοντας το υπόλοιπο νομοσχέδιο, που σαφώς κάνει πολλά βήματα από τον προηγούμενο νόμο του ΠΑΣΟΚ. Ο τελευταίος ήταν πρωτοποριακός για την εποχή του, αλλά αφορούσε σχέσεις της βιομηχανικής εποχής σαράντα χρόνια πριν.
Ήταν ένας νόμος πάντως που ούτε την ανεργία απέτρεψε (ήταν υψηλή και στους καιρούς της αστικομακαρονάδας), ούτε τις επενδύσεις ήλκυσε - ή απέτρεψε. Αν κάτι τον χαρακτήρισε ήταν η παντοδυναμία που χάρισε στη συνδικαλιστική αριστοκρατία. Λιγότερο σε εκείνη του Δημοσίου, περισσότερο σε εκείνη του κοινωνικού τομέα.
Έλυναν και έδεναν οι εργατοπατέρες συνδικαλιστές, σχεδόν συνδιοικούσαν με τις διοικήσεις των κοινωνικών οργανισμών. Αυτό ήταν ένα από τα αρνητικά που καθιέρωσε ο νόμος του ΠΑΣΟΚ, κυρίως γιατί δημιούργησε νοοτροπία που κληροδοτήθηκε.
Τώρα κάνουν όλοι σαν να γεννήθηκαν αθώοι και απονήρευτοι, λες και δε ζούμε όλοι μας στην Ελλάδα, μια χώρα όπου ανθεί η μαύρη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, η υπερεκμετάλλευση εργαζομένων.
Το νομοσχέδιο αφορά κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Ακόμη και αν υποτεθεί, κατά την επιχειρηματολογία της αντιπολίτευσης, ότι επιβαρύνει τους εργαζόμενους, αφορά στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Ως εκ τούτου απορεί κανείς για την απεργία της ΑΔΕΔΥ, αφού το εργασιακό καθεστώς του Δημοσίου ουδέν επιβαρύνεται.
Ίσως, η απεργία έχει σχέση με τις ρυθμίσεις για τη διαφάνεια στο συνδικαλιστικό «κίνημα», τη δυνατότητα συμμετοχής των εργαζομένων εξ αποστάσεως, την εγγραφή συνδικαλιστικών οργανώσεων σε μητρώα. Και φυσικά με την προστασία του κοινωνικού συνόλου καθιερώνοντας την υποχρέωση εγγυημένης υπηρεσίας, δηλαδή μεγαλύτερο προσωπικό ασφαλείας, ώστε οι Φωτόπουλοι να μην κατεβάζουν τους διακόπτες.
Η απεργία είναι ενδεικτικό της αποτυχίας του εργατικού κινήματος. Τόσα χρόνια τις απεργίες, τους «αγώνες», τους κάνουν οι εξασφαλισμένοι στο δημόσιο. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που η κεφαλή τους είναι επί πίνακι (και αρκετοί υπό εργασιακή βαρβαρότητα), δεν έχουν την πολυτέλεια των απεργιών.
Όταν αυτό αλλάξει, όταν μαζικές απεργίες θα κάνει ο ιδιωτικός τομέας και όχι η ΑΔΕΔΥ, θα ξαναμιλήσουμε για εργατικό κίνημα.
