Επί το λαϊκότερον: τους έφτυσε και αυτοί είπαν ότι βρέχει. Τι συνέβη; Αναγκάστηκε να παραιτηθεί ο διευθυντής της εφημερίδας «Αυγή» διότι το χθεσινό πρωτοσέλιδο βρισκόταν εκτός γραμμής. Και τι έλεγε το πρωτοσέλιδο; Πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Α. Τσίπρας ακολουθούν διακριτούς δρόμους. Δηλαδή η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έκρινε, μετά την εκδήλωση του «Παλλάς», πως ο Α. Τσίπρας και το κόμμα τους εξακολουθούν να έχουν κοινή πορεία. Εκτιμούν πως ο πρώην ηγέτης τους δε θα ιδρύσει δικό του κόμμα. Έτσι ερμηνεύουν όλες τις κινήσεις του.

Η Ευρώπη έχει αναπτύξει μια αυτοκαταστροφική άμυνα απέναντι στην κριτική: απορρίπτει την ουσία με βάση τον αποστολέα. Αν κάποιος έχει χρήματα, επιρροή ή τολμά να μη μιλάει τη γλώσσα της γραφειοκρατικής ορθότητας, τότε δεν πρέπει να ακούγεται. Όμως, τι γίνεται όταν οι επικριτές είναι ο Jamie Dimon της JP Morgan και ο Elon Musk; Ο πρώτος είναι ένας από τους ισχυρότερους τραπεζίτες του κόσμου, και ο δεύτερος ο ορισμός του καινοτόμου επιχειρηματία παγκοσμίας εμβέλειας. Κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για άγνοια της αγοράς.

Η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα δεν εξελίσσεται όπως την είχαν φανταστεί οι εμπνευστές του rebranding. Σε αντίθεση με τις αρχικές προσδοκίες, ότι ο Αλέξης θα δημιουργούσε μια ομπρέλα που θα χωρούσε από κάτω της όλες τις … συνιστώσες της κεντροαριστεράς, η Ιθάκη λειτούργησε ως αφορμή για ένα νέο κύκλο εσωστρέφειας. Το κακό είναι ότι έχουνε ξεμείνει από λύσεις. Και μαζί με τον μετανοημένο Αλέξη πήγε στον κουβά και η άλλη «έμπνευση», αυτή της αλλαγής του Μητσοτάκη εν κινήσει. Αλήθεια, ποιος τα σκέφτηκε όλα αυτά;

Η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα δεν εξελίσσεται όπως την είχαν φανταστεί οι εμπνευστές του rebranding. Σε αντίθεση με τις αρχικές προσδοκίες, ότι ο Αλέξης θα δημιουργούσε μια ομπρέλα που θα χωρούσε από κάτω της όλες τις … συνιστώσες της κεντροαριστεράς, η Ιθάκη λειτούργησε ως αφορμή για ένα νέο κύκλο εσωστρέφειας. Το κακό είναι ότι έχουνε ξεμείνει από λύσεις. Και μαζί με τον μετανοημένο Αλέξη πήγε στον κουβά και η άλλη «έμπνευση», αυτή της αλλαγής του Μητσοτάκη εν κινήσει.

Άκουσαν στο Παλλάς τον Αλέξη να λέει ότι το καινούριο του κόμμα θα φτιαχτεί με «αυτοοργάνωση» του λαού και γούρλωσαν τα μάτια εκστασιασμένοι. Μα τι ευρηματική σκέψη! Τι καταπληκτική ιδέα! «Βρε τον παμμέγιστο, πώς το σκέφτηκε αυτό το καταπληκτικό;» αναρωτήθηκαν. Διάβασα κάμποσους τέτοιους δοξαστικούς, τους άκουσα και σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. «Στήνει έτσι κόμμα από τη μια μέρα στην άλλη» έλεγαν, λες και μιλούσαν για τον Τόμας Έντισον που ανακάλυψε τον λαμπτήρα πυρακτώσεως ή για τον Στηβ Τζόμπς που έφτιαξε το iPhone.

Το τρίτο τρίμηνο εκάστου έτους ήταν μια καλή περίοδος, εδώ και καιρό, για την ελληνική οικονομία. Στήριξε προφανώς και ο τουρισμός. Πράγματι, το φετινό καλοκαιρινό τρίμηνο είναι το καλύτερο των δέκα τελευταίων ετών, σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για την πορεία του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ). Ήταν αναμενόμενο αλλά η επιβεβαίωση είναι πάντοτε ενισχυτική των προσδοκιών και επιπλέον βοηθά να πάμε παρακάτω, σε κάτι ακόμη καλύτερο. Υπό προϋποθέσεις, προφανώς.

Γηράσκω αεί διδασκόμενος. Κι όταν νομίζω ότι έχω ήδη μάθει αρκετά, έρχεται ο Αλέξης με την Ιθάκη του και με προσγειώνει απότομα στο σωστό μου μέγεθος. Ποιος είμαι εγώ που αυτοπροσδιορίζομαι ως ανάλγητος όταν είναι μπροστά μου ο βασιλέας της Κόλασης αυτοπροσώπως. Πώς τους πετσόκοψε έτσι τους παλαιούς του συντρόφους! Για να μην ξεχνιόμαστε, οι σύντροφοι που τώρα νιώθουν σαν να τους έχει κατακρεουργήσει ένας serial killer σε χειρουργικό κρεβάτι, είχε ήδη χώσει δείγματα γραφής με την πατροκτονία του Αλαβάνου. Καλημέρα και ο καλός Θεός να μας φυλάει από κάτι τέτοια. Γράφει ο Ανάλγητος.

Ο Πασκάλ έρχεται να μας υπενθυμίσει πως ό,τι θεωρούμε «εγώ» είναι προϊόν μιας διαρκούς πλάνης. Και το κάνει με ένα ύφος που, τρεισήμισι αιώνες μετά, παραμένει απειλητικά σύγχρονο.

Τελικά, τι είναι η θεαματική σύλληψη της Φεντερίκα Μογκερίνι, πρώην Ύπατης Εκπροσώπου της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική; Πλήγμα στη φήμη της Ευρώπης ή απόδειξη ότι οι θεσμοί της λειτουργούν; Αν ρωτήσετε αριστερούς και αντισυστημικούς, θα σας πουν ότι αποδεικνύει τη σαπίλα του «νεοφιλελεύθερου μπλοκ». Αν ρωτήσετε φιλελεύθερους και πραγματιστές, θα σας πουν ότι είναι παράσημο: σε μια ανοιχτή κοινωνία οι κλέφτες συλλαμβάνονται, όχι εξαφανίζονται στα «ξενοδοχεία» της Σιβηρίας ή στα μπουντρούμια του Πεκίνου.

Ο διασημότερος γυναικάς στην ιστορία. Η επιτομή του εραστή, του γόη, του καρδιοκατακτητή. Η προσωποποίηση της επιτυχίας και του σουξέ στο γυναικείο φύλο, όπως φαίνεται μέσα από τις ιστορίες που διηγείται στην αυτοβιογραφία του. Ποιος ήταν, όμως, στα αλήθεια;

Κατά τις περιόδους μεγάλων γεωοικονομικών και γεωπολιτικών μετατοπίσεων, οι χώρες που συνορεύουν με εμπόλεμες χώρες, συχνά προετοιμάζουν την έλευση νέων οικονομικών σχημάτων. Τέτοιες ζώνες φέρουν έμφυτη ένταση, διότι συγκλίνουν εκεί διαφορετικές αρμοδιότητες, πολιτισμικές παραδόσεις, πολιτικές πρακτικές και ασφάλεια συμφερόντων και γι’ αυτό και υπόκεινται σε αυξημένη πολιτική και οικονομική ρευστότητα. Παρόλα αυτά, η ίδια αυτή ρευστότητα δημιουργεί και ευκαιρίες για ταχείς οικονομικούς μετασχηματισμούς.

Το δίλημμα εάν η Ουκρανία ανήκει στη Δύση ή στην Ανατολή δεν είναι καθαρά γεωγραφικό ή θεσμικό. Είναι μια υπαρξιακή δοκιμασία για τον ίδιο τον δυτικό πολιτισμό, ένα σημείο καμπής ανάμεσα στη σκληρότητα των κρατικών συμφερόντων και την ηθική επιταγή της αυτοδιάθεσης των λαών. 

Η εκδοτική επιτυχία του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα, δεν συνδυάζεται σε έκταση και εντυπωσιασμό με την επάνοδό του στην εφαρμοσμένη πολιτική, αρχής γενομένης από το Παλλάς. Ο αστικός μύθος που έπλαθαν και διοχέτευαν τα πρωτοπαλίκαρά του, μιλούσαν για έναν μεταμορφωμένο Αλέξη. Αυτό άφησε να εννοηθεί και ο ίδιος με τη συνέντευξή του στους New York Times. Όταν είπε «πρέπει να αγωνιστούμε όχι για ένα δημοκρατικό σοσιαλισμό, αλλά για έναν δημοκρατικό καπιταλισμό, σε αντίθεση με την ανερχόμενη ολιγαρχία και την απολυταρχία». Έτσι, είδαμε να αναβιώνει ο παλιός εριστικός Τσίπρας.

Το τοπίο και η ανθρώπινη φιγούρα αποτελούν τους δύο κύριους άξονες της δουλειάς του Γιάννη Γκόγκου, έκθεση του οποίου παρουσιάζεται (έως 12/12) στο καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.

Υπάρχει το διαζύγιο που κάνει μπαμ ότι είναι διαζύγιο και υπάρχει και η αθόρυβη εγκατάλειψη, το τέλος του γάμου χωρίς το δράμα του επίσημου χωρισμού. Όλο και περισσότερες γυναίκες, στη μέση ηλικία, αποσύρονται αθόρυβα. Ζουν για εκείνες.