Έχει αλλάξει ο ήχος της πόλης

Έχει αλλάξει ο ήχος της πόλης

(Φωτ. Στιγμιότυπο από πορεία διαμαρτυρίας της αντιπολίτευσης εναντίον της κυβέρνησης του Nicolas Maduro, στο Καράκας, στις 26 Οκτωβρίου 2016. Photo by Carlos Becerra/Anadolu Agency/Getty Images/Ideal Image)

Του Γιάννη Κουζηνού

Η Βενεζουέλα καζάνι που βράζει. Στο Καράκας, το χάος που θεωρούσαμε ως τώρα σαν κανονικότητα έχει πάρει αυτές τις μέρες διαφορετική μορφή. Έχει αλλάξει ο ήχος της πόλης. Ένα καθεστώς που προσπαθεί να επιβιώσει σκεπάζοντας τις κραυγές αγανάκτησης ενός ολόκληρου λαού με μεγαφωνικές εγκαταστάσεις που έχουν στηθεί σε κάθε γωνιά και έρημες παίζουν σε επανάληψη παλιές ομιλίες του Ούγκο Τσάβες. Μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αναβιώσουν εποχές που ο λαός ακόμα τους πίστευε. «Chavez Vive-ο Τσάβες ζει» ακούγεται από τα μεγάφωνα ξανά και ξανά, σαν μυστικιστική επίκληση από μια ξεχασμένη από καιρό θρησκεία. Ο Τσάβες όμως είναι πιο νεκρός από ποτέ και η επίκληση του ονόματός του δεν ξύπνα συναισθήματα συμπαράστασης προς το καθεστώς και τον διάδοχο του Μαδούρο αλλά μεγαλύτερη οργή και μεγαλύτερη αγανάκτηση για την προδοσία.

Τα ηχογραφημένα λόγια του «αιώνιου ηγέτη» δεν γεμίζουν πια της καρδιές των ανθρώπων. Είναι αδύνατο όταν τα πιάτα παραμένουν οδυνηρά αδειανά. Συνεχόμενες πορείες 50-100 ατόμων, υποστηρικτών του καθεστώτος στην κυριολεξία σαν ζωντανοί νεκροί ακολουθούν μεγαφωνικές φορτωμένες σε φορτηγάκια δημιουργώντας ένα πραγματικά θλιβερό θέαμα. Σε κάθε πέρασμά τους το μόνο που καταφέρνουν είναι να εξοργίζουν τον κόσμο που βγαίνει στο μπαλκόνι του και του στολίζει με βρισιές και κατάρες.

Δεν προσπαθούν να διορθώσουν πια τίποτα. Χρησιμοποιούν ακόμα και αυτή την ύστατη για αυτούς ώρα τα ταμεία του κράτους σαν προσωπικό τους πορτοφόλι και, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια, προσπαθούν να εξαγοράσουν την αγάπη και την στήριξη της κοινωνίας. Δεν πέρασαν παρά δύο μήνες από την τελευταία αύξηση του κατώτατου βασικού μισθού κατά 50% και προχθές ο Πρόεδρος Μαδούρο ανακοίνωσε νέα αύξηση κατά 40% από την 1η Νοεμβρίου. Όπως κάθε φορά, οι αυξήσεις δίνονται όταν προμηνύονται δύσκολες ώρες για τον Πρόεδρο και το καθεστώς.

Η πολιτική του δίκη είναι σε εξέλιξη στο Κοινοβούλιο, συνεχόμενες τεράστιες διαδηλώσεις και πορείες καθημερινά από την αντιπολίτευση και φυσικά το τελεσίγραφο για την 3η του Νοέμβρη, -εάν δεν αποφασιστεί η άρση της αναβολής της διενέργειας του δημοψηφίσματος ανάκλησης- όταν η πορεία του κόσμου θα κατευθυνθεί πια προς το Προεδρικό Μέγαρο. Αυτές όμως οι αυξήσεις, όσο και να ακούγονται τεράστιες για τα δεδομένα μια χώρας με σταθερή οικονομία, δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό για τα εισοδήματα στην Βενεζουέλα με τον τριψήφιο πληθωρισμό. Τα επίσημα στοιχεία για το «καλάθι της νοικοκυράς» είναι καταπέλτης και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας για τους Βενεζολάνους που προσπαθούν μάταια να επιβιώσουν αξιοπρεπώς.

542.412,79 μπολίβαρ χρειάζεται μια τετραμελής οικογένεια ΜΟΝΟ για τρόφιμα και χωρίς να συμπεριλαμβάνονται στο ποσό προϊόντα προσωπικής υγιεινής, φάρμακα, ψυχαγωγία κλπ. 24 βασικούς μισθούς, όσο απίστευτο και να ακούγεται, χρειάζεται μια τετραμελής οικογένεια μόνο για τρόφιμα. Δεν ξέρω πια ποιος κοροϊδεύει ποιον με αυτές τις αυξήσεις, οι οποίες όπως πάντα θα επιδεινώσουν το πρόβλημα, αφού οι επιχειρήσεις που έτσι κι αλλιώς προσπαθούν να επιβιώσουν πουλώντας ό,τι βρεθεί και εάν βρεθεί, θα περάσουν το κόστος αυτής της αύξησης στα προϊόντα. Φαύλος κύκλος χωρίς τέλος από ένα σύστημα διακυβέρνησης από χρόνια χρεοκοπημένο. Αυτοί που σαν σωτήρες ήρθαν να εξυψώσουν την «αγαπημένη φτωχολογιά» και είχαν την τύχη να περάσουν από τα χέρια τους, χωρίς καμία υπερβολή, με τα επίσημα οικονομικά στοιχεία, 3,2 δισεκατομμύρια δολάρια, θα παραδώσουν μια χώρα στα πρόθυρα του λιμού.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Βενεζουέλα βρίσκεται σαν είδηση δίπλα-δίπλα με τις ειδήσεις που έρχονται από της φτωχότερες χώρες της Αφρικής. Παρόλα αυτά δεν δείχνουν το παραμικρό σημάδι μεταμέλειας. Δεν έχει ακουστεί ποτέ, έστω και για επικοινωνιακούς λόγους, από επίσημα χείλη ένα mea culpa για τα πεπραγμένα των 17 χρόνων. Και αν η μεταμέλεια είναι το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε κάποιος από τους καθεστωτικούς, υπήρχε πάντα η ελπίδα ότι τουλάχιστον θα γίνουν διορθωτικές κινήσεις αίροντας έστω κάποιους από τους περιορισμούς στην οικονομία και ας ονόμαζαν αυτές τις αλλαγές όπως επιθυμούσαν.

Chavez Vive ξανά και ξανά από τα μεγάφωνα στους δρόμους. Όσο όμως και να το προσπαθούν ο ήχος της πόλης, αλλά και ολόκληρης της χώρας, έχει αλλάξει. Μπήκαμε πλέον σε μια πολύ κρίσιμη εβδομάδα που μπορεί να φέρει μεγάλες εξελίξεις. Δεν θα το γρουσουζέψω και θα κλείσω με την θετική διαπίστωση ότι ο λαός στην Βενεζουέλα είναι έτοιμος να δημιουργήσει τις εξελίξεις και δεν είναι διατεθειμένος να περιμένει παθητικά την σωτηρία από οποιονδήποτε Μεσσία.