Της Ειρήνης Καρανασοπούλου
Η νυν ελληνική κυβέρνηση έχει μια καταπληκτική ικανότητα να υπονομεύει τον εαυτό της - κάτι παράδοξο, εάν αναλογιστεί κανείς πόση έμφαση δίνει στο επικοινωνιακό κομμάτι της διακυβέρνησης. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς κατάφερε η περίφημη δήλωση Τόμσεν περί πρόσθετων μέτρων 3,6 δις ευρώ, σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% το 2018, να αντιμετωπίζεται ως κάτι το καινοφανές, αφενός, καταστροφή, αφετέρου.
Ο ίδιος ο κ. Τόμσεν είχε πει ακριβώς τα ίδια πράγματα σε άρθρο του τον περασμένο Φεβρουάριο. Αλλά κι αυτό να μην είχε γίνει, είναι λίγο δύσκολο να πιστέψουμε ότι σε αυτές τις ατελείωτες ώρες των διαπραγματεύσεων μεταξύ ελληνικής πλευράς και θεσμών, στο ξενοδοχείο Χίλτον, ουδείς έθεσε το ζήτημα «τι θα γίνει στην περίπτωση που δεν καλύπτονται οι στόχοι του προγράμματος». Ενδεχομένως, βέβαια, ο διαπραγματευτής κ. Χουλιαράκης - που περιέργως είναι συμπαθής σε όλους, θεσμούς, κυβέρνηση, αντιπολίτευση και media - να «ξέχασε» να το αναφέρει στους πολιτικούς του προϊσταμένους, για να μη γίνει δυσάρεστος.
Την Παρασκευή, εξάλλου, στις Βρυξέλες η Κομισιόν διέρρεε εντέχνως πως και σε αυτό το μνημόνιο θα ισχύσει ό,τι ίσχυσε και σε κάθε άλλη περίπτωση - όταν κι εάν υπάρχει απόκλιση από το στόχο, θα λαμβάνονται πρόσθετα μέτρα. Πρακτικά, όπως εξήγησε, αυτό σημαίνει ότι εάν το 2016 υπάρχει απόκλιση από το πρωτογενές πλεόνασμα του -0,5%, θα ληφθούν πρόσθετα μέτρα το 2017. Αντιστοίχως και για το 2017 και για το 3,5% του 2018.
Προς τι, λοιπόν, ο «χαμός» από την «αυτονόητη» δήλωση Τόμσεν, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ των Βρυξελών έχουν την απάντηση - και λένε ότι αυτή βρίσκεται στο... Βερολίνο: Ο κ. Σόιμπλε, λένε, εξαρχής είχε δυο στόχους - να κρατήσει το ΔΝΤ εντός ελληνικού προγράμματος χωρίς να τεθεί θέμα «κουρέματος» του χρέους και να βεβαιωθεί ότι το ελληνικό πρόγραμμα θα εφαρμοσθεί χωρίς περίεργες αποκλίσεις.
Το πρώτο, όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό, το εξασφάλισε με τον «πόλεμο των διαρροών» μεταξύ Αθήνας και ΔΝΤ - όπου διόλου τυχαία την πρωτοβουλία για σκληρή στάση από ελληνικής πλευράς δεν είχε ο «αριστερός» κ. Τσακαλώτος, αλλά η συναινετική ομάδα του κ. Χουλιαράκη. Το δεύτερο το εξασφαλίζει τώρα, με το ΔΝΤ να ζητά τα «αυτονόητα¨ πρόσθετα μέτρα.
Έτσι, για άλλη μια φορά, Αθήνα, Βρυξέλες και Ουάσιγκτον βρίσκονται να χορεύουν στο ρυθμό του Βερολίνου - χωρίς καν να το γνωρίζουν. Άλλωστε, το έχουν ξανακάνει - όταν αποφάσισαν την αποσύνδεση της διαπραγμάτευσης του προγράμματος από το κόστος του μεταναστευτικού,
εάν ενθυμείστε...
