Του Γιάννη Σιδέρη
Σε μια δυσεπίλυτη τριγωνική εξίσωση, που τείνει να γίνει λαβυρινθώδης, βρίσκεται μπλεγμένο το ελληνικό πρόβλημα. Η ασάφειά του προσφέρεται για πολιτικές εντυπώσεις, για ηρωικές αντιστάσεις και για ασκήσεις πυγμής, εκ μέρους των εμπλεκομένων.
Περιγραφή ολίγον συνοπτική: Η Ελλάδα βρίσκεται στη μια πλευρά του χαώδους τριγώνου. Θέλει να φύγει το ΔΝΤ εφόσον επιμένει να επιβάλει στη χώρα μας τις σκληρές τεχνοκρατικές πολιτικές του, αλλά και θέλει να παραμείνει εφόσον θα πιέζει για την διευθέτηση του χρέους! (Η εκτίμηση ωστόσο είναι ότι θα μπορούσε η Ελλάδα να ανεχτεί και τις πολιτικές του ταμείου, εάν δινόταν κάποια λύση στο χρέος, προκειμένου να το «πουλήσει» ως επιτυχία στο εσωτερικό πεδίο, ειδικά ενόψει του ασφαλιστικού).
Αντιθέτως η Ευρώπη, και κυρίως η Γερμανία, θέλει να παραμείνει το ΔΝΤ, για τις σκληρές τεχνοκρατικές επιλογές του, για την τεχνογνωσία που διαθέτει και για τις -κατά την ελληνική ανάγνωση- νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλει. Ωστόσο δεν θέλει να ακούει λέξη για την ρύθμιση του χρέους, την οποία ζητάει το ΔΝΤ. Είναι ωστόσο διατεθειμένη να αποδεχθεί ένα σταθερό επιτόκιο προς ώρας, και κάποια στιγμή αργότερα να γίνει επιμήκυνση.
Τέλος το ίδιο το ΔΝΤ, θέλει να παραμείνει, υπό την προϋπόθεση ότι θα εισακούονται οι εντολές του, και θα πιέζει για να υπάρξει ρύθμιση του χρέους, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιστροφή των χρημάτων που έχει καταβάλει – περίπου 20 δισ. (σ.σ. Εξυπακούεται πως όταν αναφέρονται όλοι σε ρύθμιση του χρέους, δεν εννοούν διαγραφή κάποιου μέρους του. Αυτό έχει τελειώσει εδώ και καιρό ως αίτημα για την ελληνική κυβέρνηση. Αλλωστε δεν υπήρξε ποτέ ως ενδεχόμενο, πέραν της πολιτικής φαντασίωσης του κυβερνώντος κόμματος).
Η στάμνα
Σε αυτό το κομφούζιο αντιτιθέμενων συμφερόντων, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και δυναμικοί παίκτες, έλαβαν θέση.
Ο Αλέξης Τσίπρας ερωτηθείς στην ΕΡΤ για τη συμμετοχή ή μη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα, ανέφερε ότι η Ευρώπη πρέπει να αντιμετωπίζει μόνη της τα θέματά της και κάλεσε το ΔΝΤ να αποφασίσει αν θέλει τον συμβιβασμό για να μείνει στο πρόγραμμα.
Από την πλευρά του ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ανέλαβε να… υποδείξει στον κ. Τσίπρα να «προσέχει την στάμνα, γιατί πολλές φορές πάει στο πηγάδι, κάποια από αυτές θα σπάσει», είπε.
Συνέχισε λέγοντας κάποια που ο ίδιος τα θεωρεί αυτονόητα: «διαπραγματευτήκαμε επί μακρόν με τον κ. Τσίπρα, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Και πιστεύω ότι το υπέγραψε. Και έκανε και εκλογές μετά για να έχει και την εντολή του ελληνικού λαού ώστε να μπορέσει να τηρήσει αυτά που υπέγραψε. Δεν έλαβα καν υπ'' όψιν μου ότι μιλάει πάλι για το τι δεν θέλει να τηρήσει. Δεν είναι προς το ελληνικό συμφέρον».
Αυτά δήλωσε στις Βρυξέλλες, προσθέτοντας επίσης ότι η Αθήνα «είναι όπως πάντα εκτός χρόνου - εκτός κάθε χρονικών προθεσμιών στην συμφωνία. Αλλά το να το θέτεις υπό αμφισβήτηση επί της αρχής μπορεί να είναι αναγκαίο για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους - διαθέτει ισχνή πλειοψηφία, όπως είδα, αυτό ίσως να μην είναι εύκολο. Αλλά δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας».
Στον κ. Σόιμπλε ανέλαβε να απαντήσει η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη, δίνοντας ειρωνική και προσωπική χροιά στη δήλωσή της: «Ευτυχώς που ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, πασχίζει να «κρατήσει τη στάμνα γερή», ανέφερε. Σε άλλο σημείο της δήλωσής στης έκανε την έκκληση: «Περιμένουμε από το γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών να διαχωρίσει την στάση του από την απαράδεκτα σκληρή στάση του ΔΝΤ», ενώ συμπλήρωσε, πράγμα που έκανε αργότερα και στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA, «το συμφέρον της χώρας μόνη αρμόδια είναι να το ξέρει και να το εξυπηρετεί η ελληνική κυβέρνηση».
Γιατί τώρα;
Το ερώτημα πάντως που πλανάται, αλλά είναι παρακινδυνευμένο να τύχει απαντήσεως, είναι γιατί ο κ. Τσίπρας ύψωσε τόσο έντονα την συγκρουσιακή του διάθεση έναντι των δανειστών και έθεσε ως προμετωπίδα την απόσυρση του ΔΝΤ, αφού το έχει σύμμαχο στην διευθέτηση του χρέους. Εκτελεί μια θεατρική παράσταση σύγκρουσης προκειμένου να ανυψώσει το ηθικό των βουλευτών του και να αποσπάσει ευκολότερα την ψήφο τους στο ασφαλιστικό, ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Υπάρχει η υποψία σε κύκλους της αντιπολίτευσης, αλλά μόνο ως υποψία την καταχωρούμε, ότι το ΔΝΤ μπορεί να είναι απλώς η αφορμή, δεδομένου ότι το μέγαρο Μαξίμου όλη την προηγούμενη εβδομάδα διοχέτευε την απόφαση του πρωθυπουργού να συγκρουστεί με τους δανειστές, χωρίς να αιτιολογείται επαρκώς ο λόγος της σύγκρουσης!
Εξ αυτού τα σενάρια περί του τι επιδιώκει, και για ποια αιτία, οργιάζουν!
