Του Βασίλη Γεώργα
Αν το θέμα δεν ήταν τόσο σοβαρό, θα μπορούσε κανείς να μιλήσει απλά για μια ακόμη τραγελαφική απόφαση από αυτές που βλέπουμε κατά ριπάς να λαμβάνονται λίγο πριν τις εκλογές. Η είδηση όμως δεν είναι για γέλια: στην βαθιά προβληματική νικελοβιομηχανία ΛΑΡΚΟ με τα δεκάδες εκατ. ευρώ ζημιών ετησίως και τις υποχρεώσεις των 350 εκατ. ευρώ, η διορισμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ διοίκηση και οι συνδικαλιστές που κατά πλειοψηφία πρόσκεινται στην “αντίπαλη” ΔΑΚΕ, βρίσκονται στο παρά ένα πριν υπογράψουν νέα τριετή επιχειρησιακή σύμβαση εργασίας με μεγάλες αυξήσεις αποδοχών για τους περίπου 1200 εργαζόμενους της βιομηχανίας η οποία βρίσκεται σήμερα ένα βήμα πριν το λουκέτο.
Το ενδιαφέρον δεν είναι μόνο το περιεχόμενο της νέας σύμβασης εργασίας με την οποία δίνονται σημαντικές αυξήσεις και ξεπαγώνουν οι μισθολογικές ωριμάνσεις (τριετίες) σε μια περίοδο που η εταιρεία δεν είναι βέβαιο αν θα μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί αύριο, αλλά και το το πως αυτή επιχειρείται να περάσει “στα μουλωχτά” την ερχόμενη εβδομάδα, μια – δύο ημέρες πριν τις εθνικές εκλογές.
Η νέα επιχειρησιακή σύμβαση, όπως πληροφορείται το liberal.gr, παρουσιάστηκε την περασμένη Πέμπτη στο διοικητικό συμβούλιο της ΛΑΡΚΟ από τον πρόεδρο της εταιρείας Μιχ. Ρένεση και τον προσφάτως διορισμένο διευθύνοντα σύμβουλο Ευάγγελο Κουτσλιωτάκη ο οποίος τοποθετήθηκε στο τιμόνι της εταιρείας τον Φεβρουάριο του 2019, ως επιλογή που αποδίδεται στο περιβάλλον του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργό Ανάπτυξης Γιάννη Δραγασάκη.
Στο διοικητικό συμβούλιο της περασμένης Πέμπτης δεν δόθηκε όμως κανένα στοιχείο για το πρόσθετο κόστος λειτουργίας που θα επιφέρουν στην προβληματική βιομηχανία οι σχεδιαζόμενες αυξήσεις και παροχές γι αυτό και το Δ.Σ θα επαναληφθεί στην τελευταία προκλογική εβδομάδα ώστε η διοίκηση να παρουσιάσει την “κοστολόγηση” της σύμβασης.
Πρόχειροι υπολογισμοί που έχουν γίνει, δείχνουν ότι μόνο για το εργοστάσιο της Λάρυμνας οι δαπάνες μισθοδοσίας θα επιβαρυνθούν με τουλάχιστον 3 εκατ. ευρώ σε πρώτη φάση. Άλλες εκτιμήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, αναφέρουν ότι στην πλήρη εφαρμογή των προβλέψεων της νέας σύμβασης η οποία θα ισχύει από την 1η Ιουλίου 2019 μέχρι τις 30 Ιουνίου 2022, η συνολική επιβάρυνση της μισθολογικής δαπάνης της εταιρείας θα φτάσει το 25%. Όλα αυτά, είναι όμως ανεπίσημες εκτιμήσεις που αναμένεται να επιβεβαιωθούν ή να διαψευστούν την επόμενη εβδομάδα εφόσον η διοίκηση της εταιρείας δεν επιχειρήσει να αποκρύψει το εκτιμώμενο κόστος με το οποίο θα επιβαρύνει την ήδη καταχρεωμένη ΛΑΡΚΟ. Σήμερα η μισθολογική δαπάνη της εταιρείας αγγίζει τα 50 εκατ. ευρώ ετησίως, ήγουν κατά μέσο όρο αντιστοιχούν περίπου 40.000 ευρώ ετησίως για κάθε εργαζόμενο περιλαμβανομένων των εισφορών κ.α
Αν όλα τα παραπάνω ισχύουν, τότε είτε βρισκόμαστε μπροστά σε μια “συμπαιγνία” μεταξύ διοίκησης-συνδικαλιστών (όλων των παρατάξεων) και κυβέρνησης ώστε νέα βάρη να προστεθούν και να δυσχαιράνουν την ήδη σύνθετη διαχείριση της επόμενης μέρας στην μεγαλύτερη βιομηχανία παραγωγής σιδηρονικελίου της Ευρώπης, είτε σε μια ακόμη πράξη που θα οδηγήσει εγγύτερα στον γκρεμό την επιχείρηση η οποία χρηματοδοτείται από τον ελληνικό προϋπολογισμό (σσ μέτοχος με 55% είναι το ΤΑΙΠΕΔ), την επίσης προβληματική ΔΕΗ (11,3%) και την Εθνική Τράπεζα (33,4%)
Η επιχειρησιακή σύμβαση
Σύμφωνα με το κείμενο της επιχειρησιακής σύμβασης της ΛΑΡΚΟ :
-Το ελάχιστο ημερομίσθιο ορίζεται στα 38 ευρώ.
-Ο βασικοί μισθοί ξεκινούν από 950 ευρώ και κλιμακώνονται μέχρι τα 1.350 ευρώ ανάλογα με την ειδικότητα των εργαζόμενων. Θα δοθούν επίσης 2 ευρώ ανά ημέρα εργασίας από 1.9.2019, επιπλέον 2 ευρώ από 1.1.2020, και 2 ευρώ ανά ημέρα εργασίας από 1.9.2021. Προβλέπεται επίσης πως οι μισθοί που σήμερα είναι μεγαλύτεροι από τους προαναφερόμενους λόγω ενσωμάτωσης τριετιών στο παρελθόν δεν θα υποστούν καμία μεταβολή.
-Από την 1η Σεπτεμβρίου 2019 ξεπαγώνουν οι “τριετίες”. Οι βασικοί μισθοί αυξάνονται με επιδόματατα πολυετούς υπηρεσίας κατά 5% για τις δύο πρώτες τριετίες, 7% για την τρίτη και τέταρτη τριετία, 8% για την πέμπτη και έκτη τριετία και 9% για την έβδομη και όγδοη τριετία.
Συγκεκριμένα προβλέπεται ότι:
-Την 1/9/2019 θα ενσωματωθεί η πρώτη τριετία σε όσους έχουν τουλάχιστον μία
-την 1/1/2020 θα ενσωματωθεί η δεύτερη τριετία σε όσους έχουν τουλάχιστον δύο
-την 1/7/2020 θα ενσωματωθεί η τρίτη τριετία σε όσους έχουν τουλάχιστον τρεις και παράλληλα θα δοθεί αύξηση 1% επί του βασικού μισθού ή ημερομισθίου
-την 1/7/2021 θα ενσωματωθεί η τέταρτη τριετία σε όσους έχουν τουλάχιστον τέσσερις και θα δοθεί αύξηση 2% επί του βασικού μισθού ή του ημερομισθίου
-την 1/6/2022 θα ενσωματωθούν οι υπόλοιπες τριετίες και θα δοθεί αύξηση 2% επί του βασικού μισθού ή του ημερομισθίου
Στην επιχειρησιακή σύμβαση προβλέπονται επίσης και πάνω από 20 διαφορετικά επιδόματα μεταξύ των οποίων : επίδομα ανθυγιεινής εργασίας (123,35 ευρώ), επίδομα υπευθυνότητας προσωπάρχη (176,08 ευρώ), επίδομα γερανών (50 ευρώ), επίδομα βάρδιας (59,98 ευρώ), κ.α
Επίδομα παραγωγικότητας
Το σημαντικότερο επίδομα, όμως, που προβλέπεται στην συλλογική σύμβαση είναι το λεγόμενο “πριμ παραγωγικότητας”, μια συμφωνία δηλαδή που αυξάνει τις αποδοχές του προσωπικού από 2% έως και 14% ανάλογα με το ύψος της παραγωγής σιδηρονικελίου. Οι εργαζόμενοι, έχουν έτσι κάθε συμφέρον να αυξάνεται η παραγωγή ακόμη κι αν το κόστος είναι ασύμφορο για την επιχείρηση, επειδή με τον τρόπο αυτό αυξάνονται οι μισθοί τους.
Η διεθνής τιμή του νικελίου βρίσκεται σήμερα στα 12.600-12.700 δολάρια ο τόνος. Το ερώτημα είναι που βρίσκεται το κόστος παραγωγής για τη ΛΑΡΚΟ καθώς μέχρι πρότινος αυτό ξεπερνούσε σε διψήφιο ποσοστό τις μέσες τιμές νικελίου, με αποτέλεσμα όσο περισσότερη παραγωγή είχε η βιομηχανία, τόσο περισσότερες ζημιές να παράγει.
Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, το γεγονός είναι πως μια βαθιά προβληματική επιχείρηση με τεράστια χρέη και ζημιές, με επαπειλούμενο πρόστιμο 136 εκατ. ευρώ από την Κομισιόν για παράνομες κρατικές ενισχύσεις, αλλεπάλληλες ρυθμίσεις οφειλών προς τη ΔΕΗ, τεράστιο έλλειμμα δικαιωμάτων εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα και αδυναμία δημοσίευσης ισολογισμού από το 2015 μέχρι σήμερα, ετοιμάζεται να προχωρήσει σε μεγάλες αυξήσεις μισθών στο προσωπικό της. Αν επρόκειτο για μια εύρωστη επιχείρηση, οι αυξήσεις αποδοχών θα ήταν μια απολύτως εύλογη εξέλιξη.
Στη δεινή θέση, όμως, στην οποία έχει περιέλθει η ΛΑΡΚΟ μοιάζουν με το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της παλαι ποτέ πανίσχυρης βιομηχανίας σιδηρονικελίου που ίδρυσε ο Μποδοσάκης και σήμερα, μετά από δεκαετίες κακοδιαχείρισης, κομματικών διορισμών και ελεγχόμενων διοικήσεων, καταπλακώνεται από τη σκιά της παλιάς της αίγλης.
