Ένα σκληρό ασφαλιστικό νομοσχέδιο – Προκρούστη δικαιωμάτων, φέρνει επειγόντως η κυβέρνηση. Παρόλα αυτά κυβερνητικά στελέχη δεν φείδονται λέξεων προκειμένου να παρουσιάσουν σχεδόν «ειδυλλιακή» την κατάσταση.
Υποστηρίζουν ότι το νομοσχέδιο διασφαλίζει πλήρως τις συντάξεις, προστατεύει τους πιο αδύναμους, κατανέμει δικαιότερα τα φορολογικά βάρη και τις ασφαλιστικές επιβαρύνσεις, ενώ εξασφαλίζει και την βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος.
Κατά τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, αυτή η νομοθετική παρέμβαση βρίσκεται στον αντίποδα των συμφωνιών που προωθούσε η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και στις οποίες θεωρείτο δεδομένη η δραστική οριζόντια μείωση των συντάξεων, η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές, η πλήρης ανταποδοτικότητα του ασφαλιστικού συστήματος, η κατάργηση του αφορολόγητου και η επιβάρυνση – για μια ακόμα φορά – των πιο αδύναμων, δηλαδή αυτών που τόσα χρόνια σήκωσαν το τεράστιο βάρος της κρίσης.
Οι ίδιοι που είχαν συμφωνήσει σε ένα τέτοιο σχέδιο κοινωνικής καταστροφής, έκαναν ότι μπορούσαν προκειμένου να υπονομεύσουν την διαπραγματευτική δύναμη της κυβέρνησης και του ελληνικού λαού. Επιχείρησαν να υποκινήσουν συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες και να δημιουργήσουν κλίμα αποσταθεροποίησης. Χαρακτήρισαν την κατάθεση του ασφαλιστικού και φορολογικού νομοσχεδίου ως μονομερή ενέργεια έναντι των δανειστών, και έσπευσαν να προεξοφλήσουν ότι η κυβέρνηση θα αναγκαζόταν να το αποσύρει, προκειμένου να μην προκληθεί εμπλοκή στην διαπραγμάτευση.
Υπενθυμίζουμε ότι στις 12 Απριλίου, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε την κατάθεση του ασφαλιστικού και του φορολογικού στην Βουλή, ο εκπρόσωπος της ΝΔ είχε δηλώσει:
«Πέρυσι, ο κήρυκας της θεωρίας των παιγνίων, που οδήγησε τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας και στο τρίτο Μνημόνιο, ήταν ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης.
Φέτος, έχουμε τρεις κήρυκες της ίδιας επικίνδυνης θεωρίας. Τους κυρίους Γ. Κατρούγκαλο, Γ. Σταθάκη και Ε. Τσακαλώτο. Δηλαδή, τον Υπουργό που μαζί με τον κ. Τσίπρα παρακαλούσε το Δ.Ν.Τ. να συμμετέχει επί τριετία στο πρόγραμμα.
Το έργο είναι παιγμένο ξανά και ξανά.
Από την “επικείμενη συμφωνία” στη “σύγκρουση”. Και από τη “σύγκρουση” στην οδυνηρή για τους πολίτες συνθηκολόγηση.
Όμως, αυτήν τη φορά, η παράσταση δεν κόβει εισιτήρια…»
Σήμερα διαψεύδονται οικτρά. Και ο ελληνικός λαός βλέπει πολύ καθαρά, ποιοί είναι αυτοί που διαπραγματεύονται αποφασιστικά υπερασπιζόμενοι την κοινωνική συνοχή και ποιοι υπέγραψαν λευκά χαρτιά κοινωνικής καταστροφής, φροντίζοντας μόνο για τους κολλητούς και τους συνεργάτες τους.
