Κωνσταντίνος Λουκόπουλος

Αυτό που δυστυχώς δεν κατανοήθηκε στην Ελλάδα παρά τις βαρύγδουπες για δεκαετίες κενόλογες δηλώσεις αλλά υιοθετήθηκε πλήρως στην Τουρκία, είναι ότι ένας βασικός πυλώνας της Στρατιωτικής Ισχύος μία χώρας είναι η Εθνική Αμυντική Βιομηχανία της.

Στην Ελλάδα θα πρέπει να διδαχθούμε πάρα πολλά από αυτήν σύγκρουση των έξι εβδομάδων σε γεωπολιτικό, στρατηγικό, αλλά και επιχειρησιακό-τακτικό επίπεδο. Η Αρμενία για χρόνια επαναπαύθηκε… «στις δάφνες» από τον νικηφόρο πόλεμο του 1992-1994. Παρακολουθούσε μάλλον με αμηχανία τον υπερεξοπλισμό του Αζερμπαϊτζάν και δεν ανέπτυξε αποτρεπτική ισχύ.

Η «ειδική σχέση» και η επιλεκτική ανοχή του Ερντογάν τελείωσε. Αλλά αποτελεί ευσεβή πόθο να νομίζουν κάποιοι ότι οι ΗΠΑ θα πάρουν το μέρος της Ελλάδος σε μία ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύγκρουση. Σίγουρα η επικείμενη αλλαγή τον Λευκό Οίκο είναι θετική για τα ελληνικά συφέροντα, αλλά θα πρέπει παράλληλα να είμαστε και συγκρατημένοι.

Με την παρέμβαση της η Ρωσία την προηγούμενη εβδομάδα και την επιτευχθείσα συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός στο Ναγκόρνο Καραμπάχ για… «ανθρωπιστικούς λόγους» μετά την μαραθώνια τριμερή συνάντηση των ΥΠΕΞ Ρωσίας, Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν την προηγούμενη Παρασκευή στην Μόσχα, απέδειξε για μία ακόμα φορά ότι στην ευρύτερη περιφέρεια του Νότιου Καυκάσου και Κεντρικής Ασίας αυτή «κάνει κουμάντο»!

Επιβάλλεται έστω και τώρα «στο και πέντε», να γίνει κατανοητό από όλους ότι η σοβαρή απειλή ασφαλείας που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας λόγω του τουρκικού αναθεωρητισμού και ηγεμονισμού πλησιάζει το «σημείο βρασμού» και δεν εξουδετερώνεται με στρουθοκαμηλισμούς και με εικονική πραγματικότητα αλλά ούτε και με διαρκείς αλλαγές Στρατηγικής. Απειλούνται όχι μόνον τα ζωτικά μας συμφέροντα, αλλά και αυτά που σχετίζονται με την εθνική μας επιβίωση.

Οι μάχες που ξέσπασαν την 27 Σεπτεμβρίου στην περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ, μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας μετά από επιθετική ενέργεια των Αζέρων έχοντας στο πλευρό τους την Τουρκία, συνεχίζονται με αυξομειωμένη ένταση. Μία ανάφλεξη με σοβαρούς κινδύνους για ένα ολοκληρωτικό πόλεμο μεταξύ των δύο αυτών χωρών με σοβαρές διεθνείς περιπλοκές όχι μόνο στην ευρύτερη περιφέρεια που θεωρείται αμέσου βασικού γεωπολιτικού ενδιαφέροντος της Ρωσίας αλλά και πέραν αυτής.

Μετά από 15 χρόνια ουσιαστικής απραξίας στην  ενίσχυση των Ενόπλων μας Δυνάμεων (ΕΔ) με νέα οπλικά συστήματα, εκσυγχρονισμό μέσης ζωής των παλαιών και κυρίως με συντήρηση και αξιοποίηση  των υπαρχόντων, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανήγγειλε το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου στην ένα έκτακτο εξοπλιστικό πρόγραμμα.

Θυμόμαστε όλοι μας τον…  «κουρνιαχτό» που σηκώθηκε στην Ελλάδα από το tweet του ΓΓ/ΝΑΤΟ κ. Γενς Στολτενμπεργκ με το οποίο περιχαρής μας ενημέρωνε ότι «Ελλάδα και Τουρκία συμφώνησαν στην έναρξη «τεχνικών συνομιλιών» εντός ΝΑΤΟ, ώστε να δημιουργηθούν μηχανισμοί αποφυγής συγκρούσεως για να μειωθεί ο κίνδυνος ατυχημάτων». Εντύπωση  όμως  προκλήθηκε και από την άμεση και μάλιστα με αυστηρή γλώσσα σχετική  διάψευση του ελληνικού ΥΠΕΞ, κάτι πρωτοφανές για τα δεδομένα του ΝΑΤΟ.

Απορροφημένοι με τα όσα προξενεί στο Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο η τουρκική επιθετικότητα, «προσπεράσαμε» ένα σημαντικό γεγονός που δημιουργεί νέα γεωπολιτικά δεδομένα στη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για τη λεγόμενη «Συμφωνία Αβραάμ» μεταξύ Ισραήλ και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ) που ανακοινώθηκε στις 13 Αυγούστου και αποσκοπεί στην εξομάλυνση των σχέσεών τους δημιουργώντας συνθήκες που θα αναδιαμορφώσουν το γεωπολιτικό σκηνικό στη Μέση Ανατολή και ενδεχομένως στη Βόρεια Αφρική.

Με διαχρονικές πολιτικές ευθύνες που πάνε πολύ πίσω, χωρίς συγκροτημένη Στρατηγική το πρόβλημα ασφαλείας της χώρας μας λόγω της τουρκικής επιθετικότητας εξ αιτίας του αναθεωρητισμού και του ηγεμονισμού της Άγκυρας, διαρκώς διογκούμενο κορυφώνεται πλέον στις μέρες μας.

Η Άγκυρα βρίσκεται πλέον στην «τελευταία πίστα» της εξαναγκαστικής της πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα προκειμένου να αποκαταστήσει αυτά που θεωρεί «ιστορικά και γεωγραφικά λάθη» στα πλαίσια του αναθεωρητισμού της και ταυτόχρονα να υλοποιήσει τις ηγεμονικές της φιλοδοξίες σε όλη την ΝΑ Μεσόγειο. Εκτιμά ότι η χρονική συγκυρία είναι ευνοϊκή και μάλιστα βιάζεται. Το κίβδηλο δίλημμα που επιχειρεί να θέσει στην ελληνική πλευρά είναι «συνθηκολόγηση ή σύγκρουση»!

Η διασφάλιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων είναι χωρίς αμφιβολία καθαρά δική μας ευθύνη και κανενός άλλου. Η διεθνοποίηση όμως των προβλημάτων ασφαλείας που δημιουργεί η Τουρκία με τις συνεχείς προκλήσεις της θα ενισχύσει την χώρα και φυσικά θα θέσει προ των δικών τους ευθυνών συμμάχους και εταίρους.

Είναι  αφελές να υποστηρίζεται από κάποιους ότι η Τουρκία «έκανε πίσω» και η κρίση αυτή αποκλιμακώνεται  έτσι απλά επειδή …φοβήθηκε. Άλλο βέβαια ότι  θα ήθελε απέναντι της μία «κατατονική» στάση της Ελλάδος που θα της έδινε  «μεγαλύτερη σιγουριά» και όχι αυτή που συνάντησε! Δεν θα εικάσουμε εδώ τους λόγους, ούτε θα πούμε ποιος «κέρδισε».

Αυτό που πρέπει να κατανοηθεί στην Δύση είναι ότι αν αφεθεί η Τουρκία να υλοποιεί σταδιακά τις ηγεμονικές φιλοδοξίες είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα έχει σε λίγα χρόνια δίπλα της ένα light σουνιτικό «Ιράν» με ότι αυτό σημαίνει, καθώς θα είναι ακόμα πιο απειλητικό και φυσικά πιο επικίνδυνο με τα εκατομμύρια πιστούς του μέσα σε όλη την Ευρώπη και τα αξιόλογα ισλαμικά funds με τις ισχυρές αδειοδοτημένες ισλαμικές τράπεζες.

Μας πήρε  χρόνια για να αντιληφθούμε, πολιτική ελίτ και λαός,  ότι η Τουρκία λόγω της αναθεωρητικής και ηγεμονικής της πολιτικής, συνιστά  σοβαρότατη Απειλή  για την Ασφάλεια της Πατρίδας μας. Δυστυχώς έτσι όπως διαμορφώνονται  οι συνθήκες θα λέγαμε ότι είμαστε μπροστά σε μία κατάσταση πολύ πιο δύσκολη απ' όσο φαίνεται.

Τα όσα είπε χθες ο «Πρέσβης της Παλαιστίνης» στην Άγκυρα σχετικά με την ετοιμότητα της Παλαιστινιακής Αρχής για μία Συμφωνία Οριοθετήσεως Θαλασσίων Ζωνών με την Τουρκία, ακολουθώντας το μοντέλο του Μνημονίου Τουρκίας – «Λιβύης», συγκέντρωσαν το ελληνικό ενδιαφέρον.

Η πρόσφατη απόφαση της Διοίκησης Τραμπ να μειώσει κατά περίπου 10.000 το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ που βρίσκεται στην Γερμανία, δηλαδή μία μείωση της εκεί αμερικανικής παρουσίας κατά 1/3, δημιούργησε αναπόφευκτα σοβαρούς προβληματισμούς στην Ευρώπη αλλά ακόμα περισσότερο εντός των ΗΠΑ.

Από τον Φεβρουάριο του 1972, όταν ο τότε πρόεδρος Νίξον επισκέφθηκε την Κίνα, μετά την έντονη μυστική διπλωματία του Χένρι Κίσιντζερ, οι σινο-αμερικανικές σχέσεις παρουσίασαν μέχρι σήμερα πολλά σκαμπανεβάσματα. Αμερικανοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η Ουάσινγκτον δεν μπόρεσε να ακολουθήσει μία συνεκτική στρατηγική απέναντι στην Κίνα ακόμα και όταν άρχισε να διαβλέπει ηγεμονικές φιλοδοξίες, όχι μόνο σε περιφερειακό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η Τουρκία δεν είναι κάποια νευρική δύναμη, ούτε απλά ένας δύστροπος γείτονας. Είτε κεμαλική είτε νεο-οθωμανική, επιδιώκει την ανατροπή του status quo στο Αιγαίο για να αποκαταστήσει αυτό που περιέγραψε ο Αχμέτ Νταβούτογλου ως «ιστορικό και γεωγραφικό λάθος». Λόγω αυτού του αναθεωρητισμού συνιστά ουσιαστική απειλή για την ασφάλεια και τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας.

Τα  «περί στρατικοποιήσεως της εξωτερικής πολιτικής» της Τουρκίας, που συνδυάζονται και με την επανεμφάνιση στα ΜΜΕ του κ. Κοτζιά που επέκρινε την Κυβέρνηση για τα «Ελληνοτουρκικά» ξεχνώντας το αλαλούμ της εξωτερικής πολιτικής επί της θητείας του,  είναι επιεικώς αστεία  αλλά  προκαλούν σύγχυση στην κοινή γνώμη.