Ιωάννης Μπαλτζώης

Η επιχείρηση γοητείας της Τουρκίας συνεχίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις, σε ηγέτες και σε κράτη που μέχρι πριν λίγο καιρό η ρητορική της ήταν προσβλητική, ανεπίτρεπτη και γενικά, απαράδεκτη και πέραν από κάθε έννοια δικαίου, διπλωματίας και ευπρεπούς συμπεριφοράς. Αλλά βέβαια αυτά είναι ψιλά γράμματα, για την Ερντογανική Τουρκία, που θεωρεί ότι μπορεί να αλλάζει στάση και ρητορική.

Είναι στιγμές που στην ιστορία των εθνών κάποια γεγονότα, ομιλίες και παροτρύνσεις ηγετών, αναφορές σε ιστορικά γεγονότα κλπ να  γίνονται σύνθημα, όραμα και οδηγός για την πορεία των εθνικών θεμάτων. Έτσι σε ένα τέτοιο γεγονός θα αναφερθούμε, που έχει σχέση με την εθνική συνείδηση και συμπεριφορά των Ισραηλινών,  σε δύσκολες περιόδους  και ιδιαίτερα σε πολεμικές συρράξεις με τους πολλούς εχθρούς που περιβάλλουν το Ισραήλ και που μπορεί και πρέπει να γίνει οδηγός και για την Ελλάδα.  

Μετά από περίπου 18 μήνες σχετικής ακυβερνησίας, ή θα λέγαμε μειωμένης κυβερνητικής δυνατότητας, λόγω των τριών συνεχών εκλογικών αναμετρήσεων, τελικά το Ισραήλ απέκτησε ισχυρή και λειτουργική κυβέρνηση. Και ενώ όλα αυτά φαίνονται ιδανικά, τελικά παρατηρείται αυτό που ονομάζεται Ισραηλινό παράδοξο...

Είναι κάποια πράγματα, που ειλικρινά ο κοινός νους δεν αντιλαμβάνεται και αισθάνεται αδύναμος να εξηγήσει γιατί συμβαίνουν. Ιδιαίτερα δε στην πολιτική, ακόμη και αν αφορούν σοβαρά εθνικά θέματα. Εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού και της γενικής καραντίνας του Ελληνικού λαού, την 26 Μαρτίου 2020, μια μέρα μετά την εθνική μας επέτειο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με την συγκατάθεση της Ελλάδος έδωσε το πράσινο φως για έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Ε.Ε. με την Αλβανία και τα Σκόπια.

Οι τηλεοπτικές εικόνες από τη συνάντηση Πούτιν – Ερντογάν στην Μόσχα (5/3) υπήρξαν αδιάψευστος μάρτυρας μιας κατάστασης που διαμορφώνεται άκρως δυσμενής έως τραγική για την αναθεωρητική τουρκική στρατηγική, με το Σουλτάνο να προσέρχεται όχι ως ισότιμος συνομιλητής και σύμμαχος, αλλά ως ικέτης.