Γιάννης Σιδέρης

Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να είναι το κίνημα που εισήλθε στην εξουσία χωρίς συναίσθηση των ευθυνών που αυτή συνεπάγεται και τα αποτελέσματα τα είδαμε. Άνοιγμα των συνόρων και αθρόα είσοδος μεταναστών και προσφύγων, σε ένα κλίμα ανώριμης διεθνιστικής φιλαλληλίας, χωρίς καν να διερωτηθούν εάν έχει δυνατότητες απορρόφησης η ελληνική κοινωνία.

Ο Αλέξης Τσίπρας εφηύρε την αφορεσμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως νεοφιλελεύθερης αντίληψης έννοια, την «ατομική ευθύνη» την οποία είχε λανσάρει η κυβέρνηση στην αρχή της πανδημίας! Ίσως να φαίνεται ήσσονος σημασίας, όμως έχει ενδιαφέρον η ιδεολογική πιρουέτα.

Ο ξαφνικός, κραυγαλέος και λαϊκίστικος πατριωτισμός του ΣΥΡΙΖΑ  δεν ορρωδεί. Άνετα συνδυάζεται με τη no borders ιδεολογία του, αρκεί  αντιπολίτευση να γίνεται. Όμως τα εθνικά θέματα δεν προσφέρονται για αντιπολίτευση τέτοιας ανωριμότητας, όταν απέναντι υπάρχει ένα επικίνδυνο κράτος. Ας το κατανοήσουν, γιατί θα τους το προσάψει η ιστορία. 

Το ΚΙΝΑΛ συνηθίζει να διαμαρτύρεται γιατί τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ το περιγράφουν ως μελλοντικό βαστάζο του ΣΥΡΙΖΑ, και κραυγάζει σε όλους τους τόνους ότι δεν προόρισται για τέτοια «μοίρα». Όμως το ίδιο δημιούργησε τις εντυπώσεις...

Αν ο Μητσοτάκης προβληματίζεται για το αν πρέπει να κηρύξει πρόωρες εκλογές, ο Τσίπρας προβληματίζεται εις διπλούν. Στον ΣΥΡΙΖΑ ο νυν πρόεδρος κυριαρχεί μεν, αλλά υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις που απαιτούν να ενταχθεί στη λειτουργία, το καταστατικό και το ιδεολογικό πλαίσιο του κόμματος.

Πάντα αλλότριοι παράγοντες φταίνε για την καταβαράθρωση ενός κόμματος που ξεκίνησε δοξαστικά, τροφοδότησε ελπίδες, αναβίωσε δοξασίες, και όταν του δόθηκε από τον λαό η εντολή, εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπές.

Ο γαρ καιρός εγγύς. Η υπόθεση της Novartis θα φτάσει στο Ειδικό Δικαστήριο, και τότε θα φανεί εάν θα έχει χρεοκοπήσει η «ρητορική περί σκευωρίας» που υποστήριξε στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας. Μετά από την σημερινή ψήφιση για διεύρυνση του κατηγορητηρίου, ο Παπαγγελόπουλος δεν θα νιώθει μοναξιά καθώς θα έχει παρέα τους φερόμενους ως συνενόχους του.

Η ενοικίαση των τριών σπιτιών από τον Δημήτρη Παπαδημούλη, πέραν της αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς του ιδίου, ανέδυσε στην επιφάνεια και τις γκρίζες πτυχές του real estate του ανθρωπισμού: Την κερδοφόρα άνθηση της «συνάνθρωπης αλληλεγγύης».

Το ηθικό πλεονέκτημα δεν είναι παρελθόν. Είναι η παρούσα συλλογική ηθική ενός κόμματος. Όμως όταν τα μέλη την επικαλούνται, θα πρέπει και να την αποδεικνύουν. Ηθικό πλεονέκτημα δεν είναι μόνο η έλλειψη παρανομίας, την οποία πολλοί υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρουν στα social media. Είναι η απαρέγκλιτη συνύφανση των πράξεων με τις ιδέες και διακηρύξεις.

«Το άρχειν ήδιστον» αλλά και «το διοικείν εστί προβλέπειν». Και ως εκ τούτου, η αστοχία του δημάρχου Αθηναίων που δεν πρόλαβε τον συνωστισμό στην Ομόνοια θα καταγραφεί στο βιογραφικό του. Οπωσδήποτε θα καταγραφεί και η συγγνώμη, κάτι που σπανίζει στη δημόσια ζωή.

Στο πρόβλημα που έχει ενσκήψει με τις κάμερες στα σχολεία, η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα εξέδωσε μια απόφαση που θα τη ζήλευε η Πυθία των «ήξεις αφήξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις»

Ο Πολάκης ασχέτως της προσωπικής του γλώσσας, εκφράζει το σύνολο του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ, όπου στο δημοσιογραφικό επάγγελμα βρήκαν τον εχθρό του λαού. Και αυτή η εχθρική στάση, η μη αντιμετώπιση των ΜΜΕ σαν λειτουργικό στοιχείο της αστικής δημοκρατίαw, ουδεμία σχέση έχει με την κεντροαριστερά ή την σοσιαλδημοκρατία που υποτίθεται ότι θέλει να ενταχθεί.

Ο Μητσοτάκης ηγεμονεύει ως τώρα στην πολιτική σκηνή, ο Τσίπρας αποκαθηλώνεται με μακρόσυρτη συρρίκνωση, καθώς η υπερτετραετής κυβερνητική πορεία του απομάγευσε, ενώ το ΚΙΝΑΛ παραμένει δημοσκοπικά ασάλευτο, παραδέρνοντας ανάερο και συνθλιβόμενο μεταξύ των δύο.

«Αν δεν αντισταθούμε σε όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουν μοντέρνες φυλακές» διακήρυσσε το σύνθημα που συνόδευε το κάλεσμα διαφόρων συλλογικοτήτων, για συγκέντρωση στις πλατείες. Δεν ήταν όμως μόνο η αυθόρμητη συγκέντρωση των νεαρών που βγήκαν για μπύρες γιατί πλάνταξαν από την καραντίνα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια παρωχημένη άποψη  για τη δημοσιογραφία. Στην πολιτική του κουλτούρα οι δημοσιογράφοι  πρέπει να έχουν ρόλο «αγωνιστή του λαού» - όπως βέβαια τον εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ (και σύμπασα η Αριστερά).  Εάν αυτό δεν είναι δυνατόν, ως εναλλακτική, πρέπει να αποτελούν προέκταση των ποσοστιαίων συσχετισμών της Βουλής.

Ο ανορθολογισμός κυριάρχησε ξανά. Δεν αφορά την - περιφρονημένη από τους επαναστάτες του καναπέ – σιωπηρή πλειοψηφία, η οποία υπάκουσε στα μέτρα για την προφύλαξη πρωτίστως της δικής της ζωής. Αφορά τους έτοιμους από καιρό, να υιοθετήσουν κάθε μέτρο ανορθολογικής ανεύθυνης ανυπακοής.

Μωραίνει Κύριος. Σε μια εκδήλωση μνήμης των νεκρών της Μαρφίν με το εντοιχισμό της αντίστοιχης πλακέτας, όπου θα παραστεί η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καθηλωμένος σε μια αυτοχειριαστική λογική, αρνείται να παραστεί, αδυνατώντας να ανταποκριθεί στη θεσμική θέση που τον ανέδειξε ο λαός.

Η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Υποτίθεται οι άνθρωποι που είναι ευαισθητοποιημένοι για το περιβάλλον θα ήταν εξίσου και για την ανθρώπινη ζωή. Όχι για τη δική τους, γιατί το δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή, στην αφαίρεση της ιδίας ζωής, είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα που δεν υπόκειται σε καμία απολογία.

Ένα κόμμα σε αποσύνθεση που θυμίζει το ΠΑΣΟΚ στην αρχή της παρακμής του και της υποταγής του στον Τύπο. Τότε που ο Κουρής επαίρετο ότι πήγε νύχτα στον Αντρέα με δυο τσουβάλια γράμματα αγανακτισμένων αναγνωστών του που απαιτούσαν να μην ψηφίσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Στην αξιωματική αντιπολίτευση το πήραν απόφαση. Υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας στο ΚΙΝΑΛ που έρχεται από το παλιό ΠΑΣΟΚ, και αποδεικνύεται  δύσκολο να «τρυγηθεί». Κατανόησαν πως ό,τι πήραν, πήραν. Ο πυρήνας του ΚΙΝΑΛ, αυτό το ποσοστό του 5% δεν είναι βέβαια ενιαίο.