Γιάννης Σιδέρης

Μόνιμη επωδός των ευσυγκίνητων της δημοκρατίας να επικρατήσει το κράτος δικαίου. Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν νομικά επιχειρήματα ότι ακριβώς η υποχώρηση στον εκβιασμό Κουφοντίνα, καταργεί το κράτος δικαίου. Σημασία έχει ότι την άποψη περί παραβίασης του νόμου την υποστηρίζουν αριστεροί νομικοί, άρα για τους ευσυγκίνητους της Δημοκρατίας, η γνώμη τους αποτελεί τη μοναδική, απόλυτη αλήθεια.

Η εσωτερική κατάσταση στο ΚΙΝΑΛ δεν θα χαρακτηριζόταν από το δημοσιογραφικό κλισέ «βράζει ΚΙΝΑΛ». Σίγουρα όμως υπάρχει ένα υπόστρωμα δυσαρέσκειας για την ηγεσία, το οποίο αφορά την πολιτική της και είναι άσχετο από την συμπάθεια προς το πρόσωπό της. Στην έρευνα της Opinion Poll, το 58% της κοινής γνώμης θεωρεί ότι θα πρέπει να υπάρξει αλλαγή Προέδρου.

Παράλληλα με την έκρηξη των σόσιαλ μήντια είδαμε μια νέα αριστερή γενιά που εξέφραζε έναν καινούργιο λόγο. Χυδαίο, εριστικό, μισερό, επιθετικό. Το «ψόφα» έγινε η κυρίαρχη ιαχή συριζαίων οπαδών και «αντιεξουσιαστών», ενώ όποιος εξέφραζε μια αντίθετη άποψη ήταν «φασίστας». Αυτή η ρητορική του μίσους δεν καταδικάστηκε ποτέ από τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα.

Ο Νίκος Μπίστης, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ, και από τους πρωτεργάτες της περίφημης «Γέφυρας», είχε τουλάχιστον την ευαισθησία να αντιδράσει. Δεν είμαστε δικαστές προθέσεων, δε θα του καταλογίσουμε υποκρισία για το θεαθήναι. Θεωρούμε ειλικρινή την αντίδρασή του. Το ίδιο βεβαίως και λειψή. Η κριτική του σε σχέση με τη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα Λιγνάδη, περιορίστηκε στον δημοσιογράφο Βαξεβάνη.

Έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο η κοινωνική μηχανική ενοχοποίησης όσων δεν ασπάζονται τις ιδέες και τις κατηγορίες που διαχέει ο ΣΥΡΙΖΑ, που όποιος αντιτείνει ψύχραιμη, μετριοπαθή, αποστασιοποιημένη κριτική, αυτομάτως κατατάσσεται σε αυτούς που «θέλουν να ξεπλύνουν τους παιδόφιλους»! Είχε δίκιο τελικά ο Τσίπρας με το «εμείς ή αυτοί».

Μια πράξη, ακόμη και αυτοθυσίας όπως είναι μια απεργία πείνας, δεν έχει καμιά πολιτική αξία όταν δεν επιτυγχάνει, όχι τη λαϊκή συμπαράσταση, αλλά ούτε καν τη λαϊκή συμπάθεια. Ειδικά όταν δεν υφίστανται αντικειμενικοί λόγοι που να τη δικαιολογούν. Όσο πιο αποφασισμένος φαίνεται ο Κουφοντίνας, τόσο περισσότερο μαγνητίζει τη λαϊκή αποδοκιμασία. Ίσως θα έπρεπε να ενημερωθεί γι' αυτό…

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά όσα άφησε πίσω της η «Μήδεια», λέγοντας ότι κατέρρευσε το «επιτελικό κράτος» της ΝΔ, αλλά εκείνο που επλήγη ήταν σκέτα το κράτος, έτσι όπως δομήθηκε κατά την φάση της έντονης αστυφιλίας, συχνά σε συνθήκες αυθαιρεσίας.

Κατορθώνει να τα μπλέκει όλα και να χάνει στα πάντα, επειδή είναι ανορθολογικός και ισοπεδωτικός! Θα μπορούσε δηλαδή σε κάποιους - λίγους - εκ των ισχυρισμών του ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει την συμφωνία «του κοινού». Όμως από κεφαλής άρξασθαι. Ο Αλέξης κατατρίβεται σε δευτερεύοντα, μηδαμινά, ενίοτε και αστεία θέματα, με τα οποία ασχολείται τόσο σαρωτικά, που χάνει ακόμα και σε κάποια που θα μπορούσε να δημιουργήσει προβληματισμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε τροπολογία σύμφωνα με τη οποία η διοίκηση της ΕΡΤ να επιλέγεται από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. «Καλώς τα παιδιά» θα μπορούσε να αναφωνήσει, όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά ο οποιοσδήποτε πολίτης. Πριν ενάμισι χρόνο ήταν κυβέρνηση. Γιατί δεν το έκαναν, και γιατί οι ίδιοι οι βουλευτές δεν το πρότειναν στην κυβέρνησή τους;

Είναι η νοοτροπία μας ως λαού, που σίγουρα την τροφοδοτεί η επιθετικότητα του πολιτικού διαλόγου, και τη μεγεθύνει η ελαφρότητα της τηλεοπτικής εντυπωσιοθηρίας. Και δεν το υποστηρίζουμε σήμερα. Τα ίδια υποστηρίζαμε διαχρονικά, σε κάθε μεγάλη χιονόπτωση. Και σε αυτή του 2004 επί ΠΑΣΟΚ και το 2017 επί ΣΥΡΙΖΑ που έκλεισε η εθνική οδός και καθηλώθηκαν οι εποχούμενοι επί οχτάωρο.

Eίναι τόσο μεγάλος ο πανικός της δημοσκοπικής καθήλωσης στον ΣΥΡΙΖΑ, που σε λίγο είναι ικανοί να ανακηρύξουν μέχρι και τον Αντρέα… ιδρυτή τους. Βλέποντας ότι μόνοι τους ως κόμμα δεν έχουν ελπίδες να επανέλθουν στην εξουσία, κατανοούν μόνο ότι η μετάβαση στην Κεντροαριστερά θα τους προσκομίσει ψήφους. Όμως ακόμη και για αυτό, και παρά το πρόχειρο επιδερμικό λίφτινγκ, δεν πείθουν!

Καλοπροαίρετες οι διευκρινήσεις του υφυπουργού Θεόδωρου Λιβάνιου, ότι «η τέχνη ως μορφή έκφρασης δεν μπορεί να υπόκειται σε κανενός είδους περιορισμού». Η τέχνη όχι. Η μετάδοσή της όμως μπορεί, αφού «οι κυρώσεις που επιβάλλονται αφορούν τον πάροχο του περιεχομένου και όχι τον καλλιτέχνη». Πώς άραγε κατοχυρώνεται η ελευθερία της τέχνης; Με επαπειλούμενο τον πάροχο, πώς θα φτάσει το έργο του καλλιτέχνη στο ακροατήριο;   

Κάποτε η Αριστερά ήταν φορέας προόδου. Ανοιχτή στα νέα ρεύματα, στις ιδέες, σε ό,τι προωθούσε την κοινωνική πρόοδο. Και η Δεξιά, αγκυροβολημένη στην ακαμψία, φοβική προς το καινούργιο. Ε λοιπόν, η συζήτηση στη Βουλή για το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο έδειξε ότι οι διαχωριστικές αυτές γραμμές αλλοιώθηκαν και μετατοπίστηκαν σε άλλο πεδίο.

Μέσα στη ζοφερότητα και τον αποκλεισμό που επιβάλει ο covid, έχει απορροφήσει εξ ολοκλήρου την επικαιρότητα, με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα να παρέλκουν. Θα μας απασχολήσουν όμως στο μέλλον, αφότου σε λίγους μήνες, με τη ροή των εμβολίων, η ζωή θα προσεγγίζει στις πρωτινές της ράγες.

Στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι είναι άνθρωποι του ρίσκου. Εποχή είχε αφήσει ο Γιάννης Μπαλάφας όταν είχε πει πως στο κυβερνητικό τους πρόγραμμα προβλέπεται μείωση των εξοπλιστικών δαπανών. Και όταν ο συνομιλητής του του επεσήμανε πως απέναντι έχουμε την Τουρκία, απάντησε: Θα το ρισκάρουμε! Θα ήταν περσινά ξινά σταφύλια το συγκεκριμένο στιγμιότυπο, αν δεν μας το υπενθύμιζε η νέα ανάληψη ρίσκου του αρχηγού του Αλέξη Τσίπρα! 

Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να συμβαδίσει με την εποχή του. Κατανόησε ότι οι ημέρες του Καρανίκα (συμβολική η αναφορά), δηλαδή των εύκολων «αγωνιστών» της ταβέρνας και των κομματικών γραφείων όπου αράδιαζαν επαναστατικές αμπελοφιλοσοφίες για την ανατροπή του καπιταλισμού, έχουν παρέλθει. 

Η πρωτοφανής έκτακτη κατάσταση που ζούμε λειτουργεί ως μεγεθυντικός φακός στα δύο μεγάλα κόμματα. Και σαφώς λειτουργεί ευεργετικά για την κυβέρνηση. Οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι σε περιπτώσεις κρίσης ο λαός συσπειρώνεται «περί την σημαία», την οποία εκφράζει η εκάστοτε κυβέρνηση.

Το νομοσχέδιο Κεραμέως είναι το μόνο που μπορεί να καταστεί μοχλός ώστε η Αριστερά να συσπειρώσει τον κόσμο της. Πολύ θα ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ να ξαναέρθουν οι «ένδοξες» ημέρες της αντιμνημονιακής καταγγελίας. Όμως έχει αλλάξει το κλίμα, επειδή άλλαξε η γενεσιουργός αιτία της οικονομικής επιδείνωσης που βιώνουμε...

Ως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατηγορηθεί για τα θηριώδη ψεύδη που μετήλθε για να υφαρπάξει και να διατηρήσει την εξουσία, για πολιτική ανωριμότητα και για εμφυλιοπολεμικό λόγο. Ωστόσο, αυτά ήταν πολιτικές συμπεριφορές και κρίθηκαν δια του εκλογικού αποτελέσματος. Τώρα επέρχεται η αποκάλυψη μιας υπόθεσης, που μαζί με τη διαλεύκανση της υπόθεσης Novartis, θα αποτελέσουν τη λυδία λίθο η οποία θα αποδείξει το κράμα της (αν)ηθικής συγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνοι τους θα φέρουν την αστυνομοκρατία που καταγγέλλουν. Με νοοτροπία Μελανοχιτώνων ή Waffen-SS, που τοποθετούν εμπρηστικούς μηχανισμούς στην είσοδο εκλεγμένου μέλους του ελληνικού Κοινοβουλίου, και στο αυτοκίνητο της συζύγου του, δεν υπάρχει συζήτηση.