Δημήτρης Καμπουράκης

Όπως ξέρετε, αυτή την περίοδο τα τηλέφωνα στα σπίτια χτυπούν μανιωδώς. Γίνονται δεκάδες, μην σας πω και εκατοντάδες, δημοσκοπήσεις. Εφημερίδες, κανάλια, εταιρείες, ινστιτούτα, think tanks, κόμματα, μεμονωμένοι υποψήφιοι και πολλοί άλλοι, έχουν βαλθεί να εξιχνιάσουν τις τάσεις και τις βαθύτερες προθέσεις του εκλογικού σώματος. Μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο γαρ. Λόγω της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας έχω πρόσβαση σε κάμποσες απ' αυτές και δεν παριστάνω τον υπεράνω που μελετά μόνο τα «ποιοτικά», κατά που λένε οι ΣΥΡΙΖΑίοι, όταν δεν τους βολεύουν τα νούμερα μιας μέτρησης.

Όταν ο Κυριάκος έδωσε 3,5 δισ. για τους λογαριασμούς ρεύματος, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ έδωσε ψίχουλα. Χρειάζονταν να δώσει τόσα κι άλλα τόσα. Όταν αποφασίζει να δώσει 4 δισ. για τα F-35 ώστε να μην μας πάρουν κανένα νησί οι Τούρκοι μετά το 2028, τότε τα λεφτά δεν είναι απλώς πολλά, αλλά τόσο πολλά ώστε να υπονομεύουν το μέλλον των παιδιών μας. Οποία υποκρισία, οποία έλλειψη εθνικής ενσυναίσθησης. Και τώρα φωνάζουν ότι οι Τούρκοι έφθασαν 2,5 μίλια από την Αλεξανδρούπολη, άρα κακώς συμφωνήσαμε με τους Αμερικάνους.

«Σιγά μη νιώσω και περήφανος επειδή χειροκροτούσαν τα Αμερικανάκια τον Μητσοτάκη» μου είπε χθες ένας ΣΥΡΙΖΑίος. Και συμπλήρωσε χαιρέκακα. «Όταν θα 'ρθει ο λογαριασμός του ρεύματος, να τον στείλουν στους γερουσιαστές να τον πληρώσουν». Ένα παρόμοιο άκουσα και από τη Γεροβασίλη σε νυχτερινή της τηλεοπτική συνέντευξη. «Ο Μητσοτάκης προσωπικά και η οικογένεια του (;) κέρδισαν πολλά χειροκροτήματα στην Αμερική. Η χώρα κέρδισε τίποτα;» Έπεισε ο Μητσοτάκης τους Αμερικανούς να ρίξουν εκατό πυραύλους στην Άγκυρα να την κάνουν λαμπόγυαλο; Αν όχι, το ταξίδι απέτυχε.

Αν μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις, τότε τα χθεσινά πλάνα των καταδυστυχισμένων ΣΥΡΙΖΑίων στα κανάλια ήταν ολόκληρη Σοβιετική εγκυκλοπαίδεια. Ίδρωναν και ξίδρωναν παλεύοντας να αρθρώσουν μια κουβέντα, μονολογούσαν σαν εγκαταλελειμμένες γιαγιάδες, κουνούσαν πέρα δώθε τα χέρια τους αγαναχτισμένοι. Ήταν να τους λυπάσαι. Τι μιζέρια θεούλη μου, τι μιζερομιζέρια. Είναι τελείως ανήμποροι να ευχαριστηθούν με κάτι, αν αυτό δεν είναι εμφυλιοπολεμικό και εμποτισμένο μέσα σε ταξικό πάθος. Ειδικά με οτιδήποτε εθνικό, ντρέπονται να χαρούν.

Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τα δυο πελώρια πολεοδομικά συγκροτήματα που στεγάζουν τον μισό πληθυσμό της χώρας, δυάρι-δυομισάρι για ένα καινούριο ζευγάρι δεν υπάρχει, εκτός κι αν το πληρώσουν 600-700 ευρώ τον μήνα. Η έλλειψη του κλασικού οικογενειακού σπιτιού των 80-110 τετραγωνικών είναι τραγική παντού στην Ελλάδα. Κάτι πρέπει να γίνει επί της ουσίας. Ακούω διάφορα βαρύγδουπα για «κοινωνική κατοικία». Ανδρουλάκης και ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν παιχνίδι στο θέμα της στέγης και της τιμής των ενοικίων παίζοντας χωρίς αντίπαλο.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ένας Τσίπρας που έχει την ήττα στο τσεπάκι, συμφέρει μόνο τον Ανδρουλάκη. Τον Κυριάκο δεν τον βολεύει καθόλου. Αν δεν είναι (θεωρητικώς έστω) ζωντανή η πιθανότητα να ξαναδούμε τον Αλέξη στο Μαξίμου, τον Πολάκη στο υπουργείο Υγείας και τον Παππά στο υπουργείο Τύπου, τότε το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» δεν υπάρχει. Και δίχως αυτό, ξεχάστε την αυτοδυναμία της ΝΔ. Ο φόβος φυλάει τα έρημα, η χαλαρότητα τα βγάζει να βολτάρουν στα λιβάδια.

Ρώτησα έναν ΣΥΡΙΖΑίο μήπως η απόφαση για τη συμμετοχή 15χρονων παιδιών στην ψηφοφορία για αρχηγό, αντικειμενικά υπονόμευε τον κεντρικό στόχο της διαδικασίας. Μήπως μ' αυτή την απεγνωσμένη κίνηση, το κόμμα έβγαζε μια εικόνα τόσο τεράστιας αγωνίας για τη συμμετοχή, που κατέφυγε σε συνταγές «μπάτε σκύλοι αλέστε». «Όχι» μου είπε εμφατικά, «όταν οι οργανώσεις μας είναι γεμάτες πιτσιρικάδες που σκίζονται για το κόμμα, θα ήταν ανήθικο να τους αρνηθούμε να έχουν λόγο στα εσωκομματικά δρώμενα. Τους τιμούμε και τους υπολογίζουμε.» Αυτά βέβαια είναι ψιλο-μπούρδες.

Άκουσα τον Αλέξη στην κοινή συνέντευξη που έδωσε προς τους περιφερειακούς σταθμούς να μιλά για «μη προνομιούχους» κι έβαλα τα γέλια. Όχι μόνο διότι η προσπάθειά του να μοιάζει με τον Ανδρέα Παπανδρέου είναι αυτόχρημα γελοία, αλλά και διότι θυμήθηκα ένα πραγματικό περιστατικό με τον ίδιο τον Ανδρέα. Σ' ένα δημοσιογραφικό τραπέζι της νεότητάς μου, ο Ανδρέας είχε καλέσει τους διαπιστευμένους στο ΠΑΣΟΚ συντάκτες να κουβεντιάσουμε, στον κήπο της βίλας του στην Εκάλη...

Ολιγάρχης σημαίνει «Ρώσος πλούσιος». Ή μάλλον Ρώσος δισεκατομμυριούχος. Είναι μια ειδική ονομασία που ανήκει αποκλειστικά στους ζαπλουτίδηδες του ξανθού γένους, καθότι δεν έχω ποτέ ακουστά για Αμερικανούς ή Γάλλους ή Ινδούς ολιγάρχες, όσα δισ. κι αν έχουν στο κουμάντο τους. Αυτό το λεκτικό σχίσμα ανάμεσα στους Ρώσους και τους υπόλοιπους δεν είναι καινούριο. Αυτούς που καβαλάνε ένα διαστημόπλοιο και φεύγουν προς τα πάνω, παντού αλλού τους λένε «αστροναύτες», πλην της Ρωσίας που τους λέει «κοσμοναύτες», τρέχα γύρευε γιατί.

Για φανταστείτε να φτάσει η ώρα των εκλογών και σε κάθε νομό να έχουμε έναν μικρό τοπικό εμφύλιο στις τάξεις της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας. Να υπάρχουν δυο υποψήφιοι βουλευτές της «λαϊκής δεξιάς» και άλλοι δυο της «φιλελεύθερης ΝΔ». Κι αντί να είναι όλοι μαζί ένα μέτωπο, να σουρομαδιούνται στα καφενεία και στις συγκεντρώσεις των σπιτιών. Αντί αν προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες να ψηφίσουν το κόμμα τους, να βγάζουν φαρμάκι μεταξύ τους για τη σταυροδοσία.

Ωραία ήταν η βόλτα σου στα στενά της παλιάς πόλης των Χανίων Αλέξη, καλά το 'καμες και κατέβηκες. Ο άνθρωπος πρέπει να ξεσκάει από τις σκοτούρες πότε-πότε και το ενετικό λιμάνι μας είναι ό,τι πρέπει για να ξεδίνει κανείς. Είδες και τα σοκάκια μας, τα καλντερίμια μας, τα μαγαζιά μας… αν και αυτή την εποχή ο κόσμος έχει δουλειές μες φούντες, δεν του βολεί να το ρίχνει στις χαιρετούρες.

Τα (κατά τα λοιπά Πετσωμένα Μέσα) έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στον γενικό πανικό για την τιμή του ρεύματος, Πάνε με τις κάμερες έξω από τα γραφεία της ΔΕΗ, κάνουν ένα πλάνο στο φουσκωμένο νούμερο κι ένα πλάνο στον κλαμένο ιδιοκτήτη και μετά το προβάλλουν ως πρώτο θέμα στο δελτίο και τις εκπομπές. Η εντύπωση που δημιουργείται είναι ότι αυτό συμβαίνει στον γενικό πληθυσμό και όποιος τηλεθεατής δεν έχει πάρει τέτοιον λογαριασμό αποτελεί εξαίρεση. Συμβαίνει όμως το ακριβώς ανάποδο.

Δεν ξέρω τι κάνει ο Θεός. Μπορεί να συγχωρεί, μπορεί και να ρίχνει φωτιά να κάψει. Επ' αυτού, οι γραφές είναι δεκτικές πολλαπλών ερμηνειών. Στο τέλος - τέλος, Θεός είναι, ό,τι θέλει κάνει. Ο άνθρωπος όμως; Συγχωρεί καμιά φορά; Ή κοιτάζει στον καθρέφτη και βλέπει τον Γουίλιαμ Γουάλας στο Bravehart, που εισβάλλει καβαλάρης νυχτιάτικα στους πύργους όσων θεωρεί προδότες και τους σπάει τα κρανία με τον κεφαλοθραύστη; Όχι ρε, δεν συγχωρεί. Και μάλιστα είναι μάγκας και το λέει: «Ο Θεός μπορεί να συγχωρεί, εγώ ποτέ».

Το «εβραϊκό αίμα του Χίτλερ» δεν είναι μια ιστορία που ανακάλυψε σήμερα ο Λαβρόφ. Κάθε αξιοπρεπής βιογράφος του μανιακού που αιματοκύλησε τον πλανήτη, ένιωθε την ανάγκη να αφιερώσει ένα μέρος της έρευνάς του στην περιβόητη εβραϊκή καταγωγή του. Πάντα μ' ένα μεγάλο ερωτηματικό στο τέλος. Πούθε, αλήθεια, προέκυψε αυτό ζήτημα, που εδώ και ογδόντα χρόνια κινείται σταθερά ανάμεσα στην ιστορική εικασία και στον αστικό μύθο;

«Τι μας έδωσε; Ενάμισι ευρώ την ημέρα; Δεν ντρέπεται λέω εγώ;» Ατάκα φοβερού αρχισυνδικαλιστή, εκτοξευμένη από τηλεοράσεως, ανήμερα Πρωτομαγιάς, για να υπηρετείται και το νόημα της ημέρας. Η συνήθης σαλαμοποίηση που μας οδήγησε κάποτε στη χρεωκοπία και στα αλήστου μνήμης μνημόνια. Κατά τη μέθοδο αυτή, με το 50άρικο μηνιαία αύξηση του κατώτατου μισθού, η κυβέρνηση δεν έδωσε 700 ευρώ παραπάνω τον χρόνο σε 'κείνον που έπαιρνε 663 τον μήνα. Του έδωσε 1,5 ευρώ την ημέρα, ντροπή.

Ότι η χώρα θα σαρώσει φέτος τουριστικά, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ρωτώ τουριστικούς παράγοντες της περιοχής μου και σχεδόν συνωμοτικά μου λένε «θα πιάσουμε το 2019, μπορεί και παραπάνω». Μετά βέβαια ξεσπούν σε μια καταιγίδα από μουρμουρητά για το κόστος του ηλεκτρικού, των καυσίμων, των ειδών διατροφής, αλλά τελικά πάλι γυρίζουν στο «δεν έχω δωμάτια να καλύψω της ζήτηση του καλοκαιριού». Ούτε εργαζόμενους έχουν. Το μάθαμε δα κι αυτό. 

Ήμουν δώδεκα χρονών, αλλά το θυμάμαι σαν τώρα. Η μάνα μου με έντυσε με τα καλά μου ρούχα σαν να επρόκειτο να πάω στην εκκλησία και ο πατέρας μου μ΄ έβαλε να κάτσω στο καλάθι της παλιάς BMW μηχανής την οποία διέθετε το νοικοκυριό. Εκείνη την ημέρα, στην υπηρεσία είχαν γιορτή. Και ο πατέρας μου με πήρε μαζί του για να μην την χάσω. Μια βδομάδα πριν είχε γίνει το δημοψήφισμα του 1974 για το πολιτειακό και η αβασίλευτη δημοκρατία είχε κερδίσει με 69,2%

Ο διάλογος είναι πραγματικός. «Όχι άλλη Πισπιρίγκου, ρε παιδιά. Δεν θέλω να παίξουμε Πισπιρίγκου στην εκπομπή. Φτάνει πια. Δεν υπάρχει τίποτα καινούριο στην ιστορία, τίποτα που δεν έχει ειπωθεί εκατό φορές και από εκατό οπτικές γωνίες. Νισάφι πια. Να προβάλουμε άλλα θέματα.» Η απάντηση είναι αφοπλιστική. «Εσύ είσαι το αφεντικό, εσύ επιλέγεις τα θέματα. Όμως να ξέρεις ότι αν οι απέναντι παίζουν Πισπιρίγκου -που θα παίζουν- κι εμείς παίζουμε οτιδήποτε άλλο, οι τηλεθεάσεις μας θα πλησιάσουν το μηδέν. Διάλεξε.»

Από το βράδυ της Κυριακής μπουκώσαμε στην μουρμούρα και στην μεμψίμοιρη ανάλυση. Ναι νίκησε ο Μακρόν, αλλά… η ακροδεξιά ανεβαίνει… ο ευρωσκεπτικισμός αυξάνεται… οι αντισυστημικοί πληθαίνουν… η νεολαία ακροβολίζεται προς αριστερά… η Γαλλία είναι διχασμένη… οι γενιές έχασαν τα σημεία επαφής τους… Κάποιες στιγμές ακούγοντας μας, νόμισα ότι ενδόμυχα παρακαλούσαμε να νικήσει η Λεπέν. Για να μπορούμε να οδυρόμαστε και να κατεβάζουμε τα μάγουλα μας με τα νύχια μας, όπως έκαναν κάποτε οι απελπισμένες χήρες στις κηδείες των συζύγων τους.

Πως συμβιβάζεται η εικόνα των εξεγερμένων νοικοκυραίων που βλέπουμε καθημερινά απ? τις τηλεοράσεις, με τις ορδές των ανέμελων εκδρομέων του Πάσχα; Πως στο καλό δεν έχεις να πληρώσεις το ρεύμα σου, αλλά βρίσκεσαι και καθ? οδόν προς λίμνη Πλαστήρα για να σουβλίσεις στον περίβολο του πεντάστερου; Πως γίνεται να ελεεινολογείς την κυβέρνηση και το κράτος που το κατσίκι έφθασε 15 ευρώ το κιλό, αλλά ο χασάπης να σου λέει πως αν δεν παραγγείλεις έγκαιρα δεν σου εγγυάται ότι θα σε καλύψει διότι η ζήτηση είναι μεγάλη;