Δημήτρης Καμπουράκης

Τα παραμύθια είναι χρήσιμο πράγμα. Κάνουν τα παιδιά να ονειρεύονται, φτιάχνοντας στο μυαλό εικόνες ενός ιδεατού κόσμου. Οι μεγάλοι δεν πρέπει να περιφρονούν την αξία των παραμυθιών, διότι διαφορετικά τα βλαστάρια τους θα βγουν άνθρωποι με λειψή συναισθηματική νοημοσύνη. Όσο όμως οι ενήλικες οφείλουν να λένε παραμύθια στα μικρά παιδιά τους, άλλο τόσο είναι υποχρεωμένοι να τα απογαλακτίσουν από την παραμυθία όταν μεγαλώσουν.

Θυμάστε τι έλεγαν οι απλοί άνθρωποι όταν ο Τσίπρας ανακοίνωσε το περιβόητο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης; «Κι ένα 10% απ' αυτά να κάνει, εμάς μας φτάνει». Του 'δινε δηλαδή αβάντζο ένα 90% και παρά ταύτα ο Αλέξης τα 'κανε θάλασσα. Τώρα νομίζει ότι θα ξαναγυρίσει τον χρόνο πίσω και με το "Μένουμε όρθιοι ΙΙ" θα ξανακούσει αυτό το «κι ένα 10% απ' αυτά να κάνεις μου φτάνει». Αμ δε.

Ο Τσίπρας αυτή την στιγμή έχει ποσοστό 20%. Ο Μητσοτάκης έχει 40%. Η διαφορά δεν είναι απλώς δυσθεώρητη, είναι και παγιωμένη για έναν χρόνο. Για να διεκδικήσει ο Τσίπρας εξουσία, πρέπει να αυξήσει την δύναμη του κατά 50-60% φθάνοντας στο 30-32%, με παράλληλη απώλεια 25% του Μητσοτάκη ώστε να βρεθεί δεύτερος. Γίνονται αυτά; Θεωρητικώς ναι. Πρακτικώς όμως, μόνο με συνθήκες αντίστοιχες του 2012-15. Δηλαδή με οικονομικό και κοινωνικό πόλεμο.

Καλά όλοι οι υπόλοιποι, ας πούμε ότι κάτι εκπροσωπούν φωνάζοντας για τον Έβρο. Ο Βελόπουλος ή ο Σύριζα ή οι Χρυσαυγίτες που έχουν βγει και γαβγίζουν. Ο Κοτζιάς όμως τι παριστάνει, ποιον εκπροσωπεί; Βουλευτής δεν είναι, τις διαφορές του με τον Καμένο δεν τις έλυσε ακόμα στα δικαστήρια, σε ποιο κόμμα ανήκει δεν έχουμε ιδέα, η θητεία του ως υπουργού έληξε με τον χειρότερο τρόπο, τι θέλει τώρα και ανακατεύεται;

Ο οπαδός του Κυριάκου το λέει ευθαρσώς. «Η κυβέρνηση τα πήγε πολύ καλά με τον κορονοϊό». Δεν ντρέπεται να το πει στην παρέα ή σε τυχαία συζήτηση. Μπορεί στις οικονομικές ενισχύσεις να έχει τις αντιρρήσεις του, ειδικά εκεί που πλήττεται ο ίδιος και θα ?θελε παραπάνω, αλλά σε γενικές γραμμές ομολογεί την στήριξη του. Αυτός που κρύβει λόγια είναι ο οπαδός του Σύριζα. Εδώ φαίνεται η πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου.

Δεν αντιλέγω ότι μια χαρά είναι τα ΙΧ αυτοκίνητα και τα λεωφορεία που θα φέρουν τους Σέρβους και τους Ρουμάνους στην Χαλκιδική. Μόνο που μία αεροπορική πτήση ισοδυναμεί με 150 ΙΧ, αφήστε που τα αμάξια έχουν γεμάτα τα πορτ-παγκαζ μέχρι και με το νερό τους. Και τα πλοία μια χαρά είναι, μόνο που κανείς δεν παίρνει στο καράβι από την Αγγλία ή την Γερμανία για να βγει στην Κω.

Καβάλησα το πρώτο πλοίο που απέπλευσε από Πειραιά και κατέβηκα στην Κρήτη. Όχι θα περίμενα. Από τον Δεκέμβρη δίχως να κατέβω στο νησί και ειδικά με απαγορευτικό επίσκεψης, ένιωσα σα να ξανάκανα την στρατιωτική μου θητεία στην Σκύρο. Αποβιβάστηκα στα Χανιά μ' ένα σφίξιμο στην ψυχή γι αυτό που θα αντίκριζα. Ο μισός πλούτος του νησιού προέρχεται από τον τουρισμό, οπότε περίμενα να βρω σκοτεινιά και δυσθυμία. Έκανα λάθος.

Εγώ με τον Αμβρόσιο έχω προϊστορία. Το 2008, όταν ο Κορκονέας δολοφόνησε τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, ο Αμβρόσιος είχε γράψει έναν λίβελο εναντίον του νεκρού παιδιού, που είχε ως κεντρική ιδέα το ανατριχιαστικό αφού τριγύριζε στα Εξάρχεια, καλά να πάθει. Εκνευρισμένος απ' αυτά που διάβασα, έβρισα σκαιώς τον δέσποτα από την πρωινή μου εκπομπή στο Mega. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι με τους λογής-λογής Αμβρόσιους δεν ξεμπλέκεις εύκολα.

Αν γίνει το πολιτικό λάθος και δεν διορθωθεί ή δεν ακουστεί εκ των υστέρων ένα «συγνώμη, λάθος», κουνάμε το κεφάλι μας απογοητευμένοι λέγοντας «δεν υπάρχει τσίπα». Αν ακούσουμε ένα «κάναμε λάθος, συγνώμη» απαντάμε «τι να την κάνω την συγνώμη, αν δεν υπάρξει και μια παραίτηση;» Κι αν παρ' ελπίδα παραιτηθεί ή εκπαραθυρωθεί κάποιος υπεύθυνος, λέμε σαρκαστικά «τον θυσίασε ο αρχηγός για να βγάλει την ευθύνη από πάνω του». Κοντολογίς, δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι.

Τα πράγματα είναι ανατριχιαστικά απλά. Όταν ένα «σκόιλ ελικικού» αρκεί για να χαρακτηριστεί μια ολόκληρη πολιτική επιλογή ως κομπιναδόρικη και να κατηγορηθούν ως διαπλεκόμενοι όσοι την δέχτηκαν, τότε αντιστοίχως ένα «απέσυρε» είναι αρκετό για να χαρακτηριστεί αγράμματος ένας ολόκληρος επαγγελματικός κλάδος και γελοίοι όσοι του συμπαραστέκονται. Αν πάλι αποφασίσουμε να μιλήσουμε για την ουσία των πραγμάτων και όχι να παίζουμε με τις λέξεις, τότε ενδέχεται να δούμε προκοπή.

Πλήθος καθηγητών απάντησαν με κείμενα τους σε ιστοσελίδες στο δικό μου με τίτλο «το Σύνταγμα ως εκπαιδευτικό φρένο». Κάποιες απαντήσεις ήταν νηφάλιες, κάποιες οργισμένες. Κάποιες έκαναν μπαμ από μακριά ότι γράφτηκαν με πολιτική ή συνδικαλιστική σκοπιμότητα, άλλες είχαν ειλικρινή διάθεση να με μεταπείσουν. Τις διάβασα όλες, τουλάχιστον όσες πήρα χαμπάρι. Και θέλω να απαντήσω.

Ένας φίλος που ζει εννιά μήνες στο εξωτερικό και τρεις μόνο στην Ελλάδα, μου έστειλε χθες mail από το Άμστερνταμ που ξεκινούσε ως εξής: «Δημήτρη, κάτι είπες πάλι και τα social media έχουν γεμίσει θυμό και οργή εναντίον σου. Η Ελλάδα είναι χώρα ανθρωποφάγων και φασιστών. Είναι δύσκολο πράγμα να εκφράζει κάνεις τη γνώμη του δημόσια πια».

Εντάξει, το «στηρίζουμε τα καταστήματα της γειτονιάς και τους τοπικούς παραγωγούς» που έγραψε ο Αλέξης στην ανάρτηση του, το καταλαβαίνω και το προσυπογράφω. Το επόμενο όμως που μας καλούσε να βρεθούμε «απέναντι στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που γονατίζει την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων», τι το ήθελε; Αυτοτρολάρισμα ήταν;

Για φανταστείτε ένα διαφορετικό τοπίο των μέσων ενημέρωσης κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορονοϊού. Από την ημέρα που απαγορεύτηκαν τα καρναβάλια, μέχρι και σήμερα που ελεύθερα πάμε στις παραλίες. Φανταστείτε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες και ενημερωτικές ιστοσελίδες να καλούν τον κόσμο σε ανυπακοή απέναντι στον αυταρχισμό της κυβέρνησης.

Μισό λεπτό για να καταλάβω. Η σύγχρονη Ελλάδα διαθέτει απέραντο πνευματικό και πολιτιστικό πλούτο που διαμορφώνει θετικά τις συνειδήσεις των νεοελλήνων ή μήπως διάγει την πιο ισχνή πνευματική και πολιτιστική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της; Έχει πνευματικούς ανθρώπους ή πάσχει τραγικά από πρωτοπόρους του πολιτισμού; Έχουμε γνώμη ή υποστηρίζουμε πότε το ένα και πότε το άλλο, ανάλογα με το τι και πόσα διεκδικούμε.

Ας πούμε ότι ένας καθηγητής κάνει μάθημα βιολογίας σε μια τάξη της β' γυμνασίου. Μέσα στην αίθουσα είναι δέκα παιδιά, άλλα πέντε έχουν χαρτί ότι πρέπει να μείνουν σπίτι λόγω κορονοϊού. Το μάθημα βιντεοσκοπείται, ώστε τα παιδιά που απουσιάζουν να μπορέσουν να το παρακολουθήσουν από τον υπολογιστή στο σπίτι τους. Βλέπετε κάτι κακό σ' αυτό; Και γιατί η ΟΛΜΕ έχει φάει τα λυσσακά της να μην γίνει; Αμ ο Σύριζα; Τι του συμβαίνει;

Στην αρχή έβαλα τα γέλια. Θεώρησα τόσο εξωφρενική την «αποκάλυψη» ότι είμαι ένας κομπιναδόρος και διαπλεκόμενος εκατομμυριούχος, που ειλικρινά το διασκέδασα. Έχοντας δηλωμένο καθαρό ατομικό εισόδημα το 2019 λίγο πάνω από τις 20.000, με μοναδική ιδιοκτησία το σπίτι 75 τετραγωνικών στην Δρακόνα Κισσάμου Χανίων που μου άφησε ο πατέρας μου και καμιά εξηνταριά ρίζες ελιές, δεν φαντάστηκα ότι θα με περνούσαν για μεγαλοβιομήχανο.

Ας υποθέσουμε ότι σε μια ελληνική πόλη υπάρχει μια βιοτεχνία που παράγει φλάουτα. Μικρό πελατολόγιο, μικρά έσοδα, κούτσα-κούτσα πάει η επιχείρηση. Και ξαφνικά, ο κόσμος τρελαίνεται και θέλει να παίξει φλάουτο. Ανεβαίνει η παγκόσμια και ευρωπαϊκή ζήτηση 1000%. Ο τύπος που έχει την βιοτεχνία μυρίζεται νωρίς την καινούρια τάση και προετοιμάζεται και ξάφνου αναδεικνύεται σοβαρός παίχτης από το πουθενά.

Αρχίζει και γίνεται φρικαλέο. Με το τέλος της καραντίνας, από το βάθος του σκοτεινού διαδικτύου μέχρι επώνυμα στελέχη της αντιπολίτευσης, αρχίζουν να επιτίθενται κατά ριπάς στον Σωτήρη Τσιόδρα. Τις τελευταίες μέρες το φαινόμενο παίρνει μεγάλες διαστάσεις, στα μάτια μου δραματικές. Διότι δεν πρόκειται για κάποια κόσμια αντίδραση, η οποία στο κάτω-κάτω αποτελεί δικαίωμα του καθενός μας. Πρόκειται για επιθέσεις εμποτισμένες στο μίσος.

Αν έχω καταλάβει καλά, εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης του κορονοϊού υπάρχει μια διεθνής στροφή από το ιδιωτικό προς το κρατικό. Τα δημόσια συστήματα υγείας γνωρίζουν δόξες (και δικαίως), πελώριες ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες κρατικοποιούνται για να διασωθούν, πολυεθνικές τουριστικών υπηρεσιών λαμβάνουν ενέσεις δισεκατομμυρίων για να σταθούν όρθιες. Σα να λέμε ότι το κράτος παίρνει την εκδίκηση του απέναντι σε εκείνους που είχαν φαγωθεί να το εξοβελίσουν από την οικονομία. Ή κάνω λάθος;