Δημήτρης Καμπουράκης

Παιδιά, εδώ έχουμε φτάσει στον απόλυτο παραλογισμό. Από την μια μεριά έχουμε πέντε εκατομμύρια ανθρώπων που σκέπτονται λογικά, ψύχραιμα και νηφάλια για την υπόθεση Λιγνάδη. Φρικιάζουν με την ουσία της άθλιας αυτής ιστορίας, αποδίδουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, αλλά διατηρούν εντός τους το μέτρο και την αίσθηση δικαιοσύνης στην απόδοση ευθυνών. Απέναντι τους υπάρχουν πεντακόσιοι ή χίλιοι πληρωμένοι, φανατίλες και σχιζοφρενείς, που ουρλιάζουν νυχθημερόν στα social media διακινώντας πολιτική λάσπη και παραλογισμό.

Σήμερα στη Βουλή θα γίνει της κακομοίρας. Μητσοτάκης και Τσίπρας θα πιαστούν από τα πέτα. Εδώ που τα λέμε,  όταν είσαι πρωθυπουργός σε συνοδεύει μεν η απαίτηση να κρατήσεις ψηλά την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου, όμως υπάρχουν και όρια. Όταν ο Τσίπρας έχει καλέσει επισήμως τον Κυριάκο «να ζητήσει συγνώμη από τα θύματα του Λιγνάδη» λες και τα βίασε ο ίδιος ή κρατούσε φαναράκι στον βιασμό, τι άραγε θα 'πρεπε να απαντήσει;

Όταν όλα γύρω μας γίνονται ξαφνικά στάχτη και μπούλμπερη, όταν οι φανατικοί και οι επικίνδυνοι ξεχύνονται στους δρόμους και τα κάνουν όλα ρημαδιό, τότε ένας μόνο τρόπος υπάρχει να ξανάρθουμε στα ίσα μας. Να κάτσουμε απέναντι σε μερικούς απλούς, λογικούς και ψύχραιμους ανθρώπους (που παρακολουθούν τον χαμό πίσω απ' τα κλειστά τους παράθυρα) και μέσω αυτών να κάνουμε ένα restart στη λειτουργία του ταραγμένου μας μυαλού.

Ξέρετε για ποιο πράγμα κατηγορούν την Μενδώνη και μέσω αυτής τον Κυριάκο; Ότι πριν διορίσει τον Λιγνάδη, δεν έψαξε ενδελεχώς την προσωπική του ζωή. Όχι, επιφανειακά και τυπικά, αλλά στα άδυτα της, στα πιο σκοτεινά και τριπλοκλειδωμένα υπόγεια της. «Θα 'πρεπε να ξέρει τι εστί Λιγνάδης, ήταν υποχρεωμένη», έτσι δεν λένε; Να λοιπόν ποιοι ζητούν επιστροφή στις μαύρες δεκαετίες του '50 και του '60.

Ο Κυριάκος κάθε βράδυ που φεύγει απ' το Μαξίμου, τρέχει στα μουλωχτά σε καταγώγια που είναι στέκια διακινητών μικρών παιδιών. Στο σπίτι του συχνάζουν μόνο βιαστές, παιδεραστές, διεστραμμένοι, νεκρόφιλοι και κοπρολάγνοι. Στις κρατικές θέσεις διορίζει συστηματικά παιδόφιλους, σαδομαζοχιστές, νταβατζήδες και όλων των ειδών τα αποβράσματα. Τώρα αποκαλύπτονται όλα. Μας τα 'λεγε ο Σύριζα, αλλά δεν τον πιστεύαμε. Ας τους φάμε τώρα στην μάπα τους διεστραμμένους Νεοδημοκράτες, να μάθουμε.

Ειλικρινά δεν πίστευα στ' αυτιά μου όταν το άκουσα. «Η κυβέρνηση έκλεισε με δική της απόφαση την εθνική οδό, για να μην πληρώσει πρόστιμο η εταιρεία που διαχειρίζεται τον δρόμο όταν θα εγκλωβίζονταν αυτοκίνητα στα χιόνια του ή αν  θα τον έκλεινε με δική της απόφαση». Ω απύθμενη αντιπολιτευτική γελοιότητα, ω θλιβερή αριστερόστροφη οπτική του κόσμου μας!

Μισό λεπτό κύριε Παπαγεωργιάδη μου από το Βουκουρέστι. Όταν εγώ έγραψα ότι κακώς οι Έλληνες συνεχίζουν να επενδύουν σε ξενοδοχεία, παραλιακά δωματιάκια, ταβέρνες και σουβλατζίδικα, δεν εννοούσα ότι η μοναδική λύση είναι να φύγει όλος ο ενεργός πληθυσμός της χώρας κατά Βαλκάνια μεριά να κάνει τον Ωνάση. Υπάρχουν κι άλλες λύσεις γι αυτή την ταλαίπωρη χώρα, εκτός από την επιχειρηματική μετακόμιση στην Σόφια, το Βουκουρέστι, το Ταλίν ή το Κισινάου.

Έχω καλύψει δημοσιογραφικά δεκάδες παρόμοιες θεομηνίες, σαν αυτή που βιώνουμε. Χιονιάδες, καύσωνες, πλημμύρες, σεισμούς, φωτιές. Από το 1986 που πρωτόπιασα στα χέρια μου δημοσιογραφική πένα (και αργότερα μικρόφωνο) ακούω διαρκώς τα ίδια. Κυβερνήσεις που λένε ότι έγιναν τα αδύνατα δυνατά, αντιπολιτεύσεις που κατακρίνουν, κόσμος που σκούζει ότι δεν υπάρχει κράτος. Κι όμως, πολιτικό αποτέλεσμα από θεομηνίες δεν υφίσταται.

Έχετε κάνει τώρα τελευταία καμιά βόλτα στην Κρήτη ή στη Χαλκιδική ή στη Ζάκυνθο ή στη Ρόδο; Όχι, προφανώς, αφού έναν χρόνο τώρα είμαστε κλεισμένοι στα διαμερίσματα μας. Αν είχατε κάνει όμως, θα βλέπατε ότι συνεχίζεται ακάθεκτη η λεγόμενη «τουριστική οικοδομή». Πελώρια ξενοδοχειακά συγκροτήματα συνεχίζουν να υψώνονται δίπλα στις εναπομείνασες παραλίες, ενώ το 90% των ιδιωτικών αγοραπωλησιών έχουν σχέση με το Airbnb.

Όταν οι Ελυτικοί «νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» του 1942 μεταμορφώθηκαν σε Τσιπρικούς «αλήτες με πρησμένα πόδια» του 1965, τότε είναι περιττό να συζητάμε σοβαρά. Κι όταν ο Αλέξης δια του έμμεσου λόγου του (και δια των trolls του) αφήνει να εννοηθεί ότι ο Λιγνάδης διαθέτει πολιτική κάλυψη από την κυβέρνηση, θεωρώ απαξιωτικό να του απαντήσει κανείς υπενθυμίζοντας του την υπόθεση της πρεσβείας της Βενεζουέλας.

Παρακολούθησα την συνέντευξη Μητσοτάκη στον Παπαχελά. Είχα κάνει το ίδιο και με την συνέντευξη Τσίπρα στον Σρόιντερ. Δεν θα έλεγα ότι είμαι αντικειμενικός στις συγκρίσεις μου, αλλά θέλω να πιστεύω ότι διατηρώ ακέραιη την ικανότητα μου να πιάνω την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα. Αυτή άλλωστε με κράτησε στην δύσκολη δημοσιογραφική πιάτσα επί τριάντα τέσσερα συναπτά έτη. Η ικανότητα μου να διαχωρίζω το φρέσκο από την μούχλα.

Και λογικά, πίσω από το νέο lock down καταφθάνει καλπάζοντας και το παρεμπίπτον μέγα ερώτημα: θα έχει πολιτικές συνέπειες; Θα πλήξει την κυβέρνηση; Θα ευνοήσει την αντιπολίτευση; Θα περάσει πολιτικά απαρατήρητο ή μήπως θα φτιάξει κάποιο υπόγειο πολιτικό ρεύμα που κανένας δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ακόμα; Πολύ θα ήθελα να είμαι ο μάντης Κάλχας για να κατέχω την απάντηση, αλλά αν ήμουν θα είχα προβλέψει και την έλευση του κορονοϊού.

Ο διοικητής του ΕΦΚΑ μου έστειλε χθες επιστολή-απάντηση στο άρθρο που έγραψα την περασμένη Πέμπτη με τίτλο «Κύριε Χατζηδάκη, κύριε Χάλαρη». Πρόκειται για μια δύστυχη γυναίκα με αναπηρία 95%, που αντί να διευκολυνθεί από το σύστημα, ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα. Ο κ. Χάλαρης με ενημέρωσε ότι το πρόβλημα επιλύθηκε, όχι μόνο γι αυτήν αλλά για όλη την κατηγορία αυτών των ανθρώπων. Χαίρομαι.

Όσο προπονημένος κι αν είναι ο μαραθωνοδρόμος, τα τελευταία δυο χιλιόμετρα τα πόδια του βαραίνουν ανυπόφορα. Πόσο μάλλον όταν είναι μαθημένος να κάθεται στον καναπέ και ξαφνικά τον εξαναγκάζουν να τρέξει 42 χιλιόμετρα. Σ' αυτή την περίπτωση, λίγο πριν τερματίσει θέλει είτε να πέσει χάμω και να πεθάνει, είτε να σκοτώσει όποιον βρει μπροστά του. Εκεί ακριβώς βρισκόμαστε τώρα με την πανδημία.

Έχουμε χάσει τα αβγά και τα πασχάλια. Όλοι μαζί κι ο κάθε ένας μας χωριστά. Η ευκολότερη και συνηθέστερη κουβέντα που ακούει κανείς, είναι ότι «οι ιθύνοντες δεν ξέρουν τι κάνουν». Στους «ιθύνοντες» τσουβαλιάζονται οι επιτροπές, οι γιατροί, οι κυβερνητικοί, η πολιτική προστασία, η αστυνομικοί και όλοι όσοι εμπλέκονται έμμεσα ή άμεσα σ' αυτή την ιστορία. Παραλλήλως, δεν ακούς καλή κουβέντα ούτε για τους αντιπολιτευόμενους, ούτε για τους αντιρρησίες, ούτε για τους ψεκασμένους, ούτε για τους λογής-λογής αντιστασιακούς.

Η γυναίκα έχει αναπηρία 95% σύμφωνα με τις γνωμοδοτήσεις των ΚΕΠΑ. Κοντεύει 60 χρονών, ανύπαντρη, με όραση στο 5%. Θα μου πείτε, μα όλη η δυστυχία πάνω της έπεσε; Ε ναι λοιπόν, πάνω της. Πλην πάνω στο κεφάλι της έπεσε και όλη η ανοργανωσιά και η απανθρωπιά του ασφαλιστικού μας συστήματος. Το οποίο φτιάχτηκε για να είναι το αποκούμπι του γέροντα, αλλά δεν το 'χει σε τίποτα να γίνει βρόγχος στον λαιμό του.

Ξέρετε γιατί ο Τσίπρας τα βάζει με τις πολυεθνικές του φαρμάκου κι έχει φαγωθεί να τους πάρει την πατέντα του εμβολίου και να την μοιράσει; Όχι από συνεπή αριστερή αντιμονοπωλιακή ιδεολογία, αλλά διότι μετά από έναν χρόνο πανδημίας έχει αποφασίσει ότι ο κορονοϊός ευνοεί πολιτικά τον …Μητσοτάκη. Πέρυσι τέτοιο καιρό θεωρούσε το κορονοϊό αριστερό, αλλά τώρα πιστεύει ακριβώς το ανάποδο.

Φοβούνται, φοβούνται, φοβούνται. Στους λοιμωξιολόγους της Επιτροπής αναφέρομαι και στους κυβερνητικούς. Κάηκαν στο χυλό της Θεσσαλονίκης, φυσάνε και το γιαούρτι του δευτερότριτου κύματος της πανδημίας. Εμείς πάλι οι χιλιάδες καθημερινοί άνθρωποι, σκασίλα μας, σκασίλα μας, σκασίλα μας. Όσο πιο εκφοβιστικοί είναι οι ιθύνοντες, τόσο πιο πολύ παίρνουμε εμείς τον ομματιών μας και κατεβαίνουμε στους πεζόδρομους για ψώνια και βόλτες. 

Η χούντα επιβλήθηκε πριν 54 χρόνια και έπεσε πριν 47. Δυο γενιές πριν, αν πάμε με τα παλιότερα μέτρα. Τρεις ή τέσσερις γενιές αν πάμε με τα σημερινά μέτρα, αφού οι τεχνολογικές εξελίξεις και οι διαφορές συμπεριφορών και βιωμάτων κάνουν κάθε προηγούμενη δεκαετία να μοιάζει με την εποχή του χαλκού. Οπότε απορώ τι στο καλό καταλαβαίνουν οι σημερινοί 18άρηδες, όταν διαδηλώνουν στο Σύνταγμα κατά της Κεραμέως κραυγάζοντας «κάτω η χούντα».

Με αφορμή την ιστορία του Κιμούλη, σκέφτομαι ότι στην ηλικιακή μου ωριμότητα (προς γεράματα μεριά), η ζωή έχει βαλθεί να κονιορτοποιήσει όλους τους ζωτικούς μύθους της νεότητας μου. Κάθε γενιά, ξέρετε, μεγαλώνει με μια σειρά από θέσφατα και μεταφυσικές βεβαιότητες, που καταλήγουν να μοιάζουν με τα έπιπλα του σπιτιού μας. Αν τα αλλάξουμε ξαφνικά ή τα μετακινήσουμε όλα μαζί, νομίζουμε πως δεν μπορούμε πια να ζήσουμε σ' αυτή την εστία. Τόσο πολύ θαρρούμε ότι ανατρέπεται η ζωή μας.