Ζαχαρίας Ζούπης: Μήπως τελικά αποδειχθεί ότι χάθηκε η ευκαιρία;

Ας μιλήσουμε κυνικά. Είναι δύσκολο να κατανοηθεί η αγωνία  μήπως και δεν υπογραφεί από μια μη Κυβέρνηση και με πρωτοφανείς διαδικασίες κατεπείγοντος η Συμφωνία για το Σκοπιανό και μάλιστα κάποιοι να το αναγάγουν σε μείζον  για την πολιτική τους στάση από εδώ και πέρα ή να καθορίζουν τις διαχωριστικές πολιτικές γραμμές με βάση αυτό. Το δόγμα όσοι είναι υπέρ οποιασδήποτε Συμφωνίας και σε οποιεσδήποτε συνθήκες είναι εξ ορισμού προοδευτικοί και αριστεροί ενώ οι υπόλοιποι είναι ύποπτοι προς ψευτοπατριωτισμό είναι ένα απολίτικο, αποιδεολογικοποιημένο σχήμα και τίποτα παραπάνω.

Είναι αδιανόητο να γίνονται ανεκτές οι διαδικασίες που επέλεξε να οδηγηθεί η Κυβέρνηση προς Συμφωνία και αυτό να μην προκαλεί καμία ουσιαστική αντίδραση. Διαπραγμάτευση εν κρυπτώ, πιθανότατα συνδεδεμένη με οικονομικά θέματα (π.χ ρύθμιση χρέους ) και με το βλέμμα στραμμένο στο πως θα δημιουργηθούν προβλήματα στην Αντιπολίτευση είναι απλά ανιστόρητη.

Ο χειρισμός εθνικών θεμάτων ιστορικού βάθους και ασφαλώς συγκεντρωμένου εύφλεκτου υλικού δεν μπορεί να γίνεται με στοχοποιημένα τα βασικά κόμματα της Αντιπολίτευσης δεν μπορεί να γίνεται ανεκτός και μάλιστα να μην εξοργίζει περιέργως. Αυτάρεσκη ειρωνεία από τον πολύ κ. Κοτζιά κατά όσων συμμετείχαν στις διαδηλώσεις  και καταγγελία τους περίπου ως ακροδεξιών ή οπισθοδρομικών και μάλιστα την στιγμή που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 70%-75% (ανάμεσά τους το 50%=55% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ) τάσσονται κατά,είναι επιεικώς απαράδεκτη πολιτική στάση. Η αγνόηση της λαϊκής βούλησης δεν συνιστά αντιλαικισμό, αλλά ανοησία η ροπή προς αυτοκτονία.Το πολιτικό νεκροταφείο είναι γεμάτο από κόμματα που είπαν πολύ σωστά πράγματα και έπαιρναν 15-1,5% μέχρι που εξαφανίστηκαν. Καθήκον της πολιτικής δεν είναι να πορεύεται με βάση τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις,αλλά πως πείθει, πως συνθέτει, πως δημιουργεί κρίσιμα μεγέθη που αντιπαρατίθενται σε προκαταλήψεις και λαθεμένους προσανατολισμούς.

Μαζί μ΄αυτά δεν μπορεί να γίνει κατανοητό πως γίνεται ανεκτό να υπογράφεται μια Συμφωνία από μια Κυβέρνηση που ουσιαστικά δεν υπάρχει, δίχως απόφαση καν του Υπουργικού Συμβουλίου και ασφαλώς χωρίς απόφαση της Βουλής. Τι ακριβώς δείχνει η ανοχή σ΄αυτή την θεσμική απρέπεια και αντιδημοκρατική μεθόδευση; Είναι υποβάθμιση άραγε δια της διαδικαστικολογίας ένας τέτοιος ισχυρισμός; Η παράβλεψη όλων αυτών συνιστά άραγε προοδευτική, αριστερή, φιλελεύθερη στάση; Μην τρελαθούμε ...

Ας μην γελιόμαστε. Έπρεπε επιτέλους να δοθεί μια λύση στο πρόβλημα και ο κ. Τσίπρας ήταν – όπως και ό ίδιος παραδέχτηκε – τυχερός λόγω της αλλαγής των πολιτικών συχετισμών στην γείτονα χώρα. Ασφαλώς και δεν μπορούσε να υπάρχει ποτέ λύση , αν σ΄αυτή δεν γινόταν αποδεκτή από την μεριά μας σύνθετης ονομασίας με την χρήση του ονόματος « Μακεδονία». Ήταν λοιπόν τυχερός και λόγω συγκυρίας και λόγω μιας κληρονομιάς όσων ο κ. Κοτζιάς κατακεραύνωνε με αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, μιας κληρονομιάς τριών δεκαετιών η οποία παρά τα κολοσιαία πολιτικά λάθη που έγιναν και μας εγκλώβισαν σε ένα τρελοκομείο, είχε δημιουργήσει μια προπαρασκευή επίλυσης.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr