Του Γιάννη Παντελάκη
Η κυβέρνηση θέλει έναν υπουργό καναλάρχη, είπε ο Κωστής Χατζηδάκης της Ν.Δ. Αυτό, είναι αλήθεια. Αλλά η μισή. Η άλλη μισή είναι πως και οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. ήθελαν έναν υπουργό καναλάρχη και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ήθελαν κάτι ανάλογο. Όλες οι κυβερνήσεις, θέλουν έναν υπουργό καναλάρχη για να ελέγχουν την πληροφόρηση. Ο έλεγχός της, αποτελεί κεντρική επιδίωξη κάθε εξουσίας.
Η πρόθεση και της σημερινής κυβέρνησης να ελέγξει την πληροφόρηση δεν χρειάζεται περισσότερες αποδείξεις απ'' όσες ήδη έχουν υπάρξει. Και είναι πολλές: α) καθυστέρηση για ενάμιση χρόνο να ρυθμίσει το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, χρόνος στον οποίο ακολουθεί παζάρια με εκπροσώπους των διαπλεκόμενων β) προεκλογικές μυστικές συναντήσεις Τσίπρα με μεγάλους εκδότες και καναλάρχες με αντικείμενο την τοποθέτηση φιλικών προς τον ΣΥΡΙΖΑ προσώπων στα ΜΜΕ γ) απαξίωση των ανεξάρτητων αρχών που θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην λειτουργία των καναλιών χωρίς να μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση να παρεμβαίνει δ) στοχοποίηση των καναλιών ως τις δυνάμεις του απόλυτου κακού για αποπροσανατολισμό ε) προσπάθεια ελέγχου των εσόδων των ΜΜΕ μέσω ελέγχου της διαφήμισης κλπ. Και πολλές ακόμα.
Η κυβέρνηση έχει πολλές πιθανότητες να χάσει και σ'' αυτό το πεδίο όπως συνέβη και με τις προηγούμενες. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ επιχείρησαν να ελέγξουν την πληροφόρηση που τότε δινόταν κατά βάση από πανίσχυρους εκδότες εφημερίδων, προσπαθώντας να δημιουργήσουν τους δικούς τους εκδότες (Πόπωτας, Κοσκωτάς τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα). Έχασαν. Οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. επιχείρησαν να μιλήσουν για νταβατζήδες, αλλά δεν έκαναν τίποτα περισσότερο παρά να τους ενισχύσουν μέσα από το τρίγωνο ΜΜΕ-Τράπεζες-πολιτική εξουσία και αφήνοντας τα κανάλια να λειτουργούν χωρίς άδειες σ'' ένα άναρχο τοπίο. Η οικουμενική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΝ, έδωσε (1990) στους ήδη πανίσχυρους εκδότες εφημερίδων την δυνατότητα να αυξήσουν την επιρροή τους δημιουργώντας και τηλεοπτικά κανάλια.
Σήμερα, ολοκληρώνεται η διαδικασία για τις αιτήσεις συμμετοχής στις δημοπρασίες για τις τηλεοπτικές άδειες. Θα ήταν ένα καλό βήμα, αν την διαδικασία αυτή δεν την έκανε ένας υπουργός. Ο υπουργός καναλάρχης. Αυτό ήταν δουλειά μια ανεξάρτητης αρχής, ενός ΕΣΡ και κανενός υπουργού.
Τις τελευταίες ημέρες, ακούγονται διάφορα ονόματα ανθρώπων που διεκδικούν μια τηλεοπτική άδεια. Όλοι, έχουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά. Είναι οικονομικά εύρωστοι και έχουν δείξει διάθεση να εμπλακούν στην διαμόρφωση των πολιτικών πραγμάτων της χώρας. Είναι πολύ πιθανό κάποιοι από αυτούς να πάρουν άδειες λειτουργίας, είτε εκτοπίζοντας κάποιους ήδη καναλάρχες, είτε συμμετέχοντας με αυτούς σ'' ένα κοινό σχήμα. Είναι πολύ πιθανό να έχουμε ένα νέο μοίρασμα της τράπουλας με αύξηση των υποστηρικτών της κυβέρνησης.
Αυτό που δεν είναι πιθανό, είναι να αλλάξουν οι όροι του παιχνιδιού. Οι όροι αδειοδότησης δεν θα ελέγχονται από μια ανεξάρτητη αρχή, η λειτουργία τους το ίδιο.
Η κυβέρνηση πιστεύει πως προσθέτοντας μερικούς παίκτες που θα είναι περισσότερο φιλικά προσκείμενοι σ'' αυτήν, θα ελέγξει την πληροφόρηση. Θα το πετύχει ενδεχομένως προσωρινά, άλλα στο βάθος του χρόνου θα χάσει κι αυτή, όπως και οι προηγούμενες. Χωρίς ασφαλιστικές δικλείδες, τα ισχυρά ΜΜΕ θα προσεγγίζουν και θ απομακρύνονται από τις εξουσίες κατά το δοκούν. Θα παίζουν μαζί τους και κανένας δεν θα τις ελέγχει γι'' αυτό...
