Του Σάκη Μουμτζή
Ο Θανάσης Μαυρίδης στις 27 Οκτωβρίου έγραφε : « Ακόμα και σήμερα κ. Τσίπρα δεν είναι αργά. Μπορείτε να κάνετε το σωστό. Να αρπάξετε την ευκαιρία και να δημιουργήσετε μαζί με το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα το τηλεοπτικό τοπίο των επόμενων είκοσι ετών. Με μια ευρεία συναίνεση. Χωρίς εγωισμούς και κυρίως με σεβασμό στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης και σεβασμό στην Δημοκρατία. Μπορείτε;»
Φίλε Θανάση, φυσικά μπορεί. 93% έλαβε στο Συνέδριο του κόμματος του και έβαλε τους συνέδρους να ξαναψηφίσουν, γιατί δεν του άρεσε το αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας. Μπορεί, Θανάση, αλλά δεν θέλει. Δεν επιθυμεί την συναίνεση, το ήπιο κλίμα, την συζήτηση. Ο διχαστικός λόγος και η οξύτητα δεν ήταν απλώς το όχημα που τον οδήγησε στην εξουσία. Αποτελούν στοιχεία εγγεγραμμένα στο ιστορικό γονιδίωμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό φάνηκε σε πολλές περιπτώσεις με κυριότερη, την σταθερή επιλογή του κυβερνητικού συνεταίρου. Μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, παντοδύναμος ο Α. Τσίπρας, με το Αριστερό Ρεύμα ηττημένο, είχε την δυνατότητα να στραφεί και προς το ΠΑΣΟΚ και προς το Ποτάμι διευρύνοντας σημαντικά την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την πολιτική βάση του κυβερνητικού σχήματος.
Δεν το έπραξε γιατί θα έπρεπε να προχωρήσει σε πολιτικές παραχωρήσεις, που δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει. Και επέλεξε τον Π.Καμμένο χωρίς κανέναν δισταγμό. Συνεπώς, οι εκκλήσεις για συναίνεση και για θεσμικές λύσεις στο πρόβλημα των τηλεοπτικών αδειών, απευθύνονται σε ώτα που δεν επιθυμούν να ακούσουν. Γιατί δεν πιστεύουν στους θεσμούς. Αυτοί χρησιμοποιούνται ως εργαλεία. Όταν δεν βοηθούν στους σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλονται και μαζί τους και τα άτομα που τους υπηρετούν, όταν δεν τους προκαλούν εμπόδια τους «σέβονται».
Στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών φαίνεται πως υπήρξε μια αλληλουχία γεγονότων που ξεκίνησε από την διάλυση του ΕΣΡ, την μεταφορά των αρμοδιοτήτων του στον υπουργό Επικρατείας, από το παντελώς διαβλητό πόρισμα του ινστιτούτου της Φλωρεντίας και κατέληξε στην διενέργεια του διαγωνισμού, τις διαδικασίες του οποίου μόνον ένα αρρωστημένο μυαλό μπορούσε να συλλάβει. Και βέβαια ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού πως όλα τα βήματα αυτής της διαδρομής ήταν αντισυνταγματικά.
Αυτό αποδείχτηκε πριν από λίγες μέρες με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Από τότε ζούμε στιγμές συνταγματικής εκτροπής. Η αδίστακτη τετράδα Παππά, Τσίπρα, Κρέτσου, Γεροβασίλη, σε μια επίδειξη πεζοδρομιακού τσαμπουκά, επιθυμεί να παρακάμψει τους θεσμούς του πολιτεύματος και να κινηθεί εκτός των ορίων του. Αυτό είναι μια μορφή πραξικοπήματος, που δεν πρέπει να αφήσει ασυγκίνητο κανέναν, και κυρίως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον οποίον τα κόμματα του συνταγματικού τόξου πρέπει να τον θέσουν προ των ευθυνών του.
Αλλά δεν πρέπει να αφήσει ασυγκίνητα και τα υψηλόβαθμα εκείνα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν πως το κόμμα τους οδεύει προς την καταστροφή, επειδή ανέλαβε όλον αυτόν τον σχεδιασμό ένας αμετροεπής νεανίσκος, που βρίσκεται σε μόνιμο delirium magnitudinis. Επιβάλλεται για το καλό του τόπου, πρωτίστως, να απαιτήσουν από τον πρωθυπουργό τον πλήρη σεβασμό των θεσμών και των δικαστικών αποφάσεων και την δρομολόγηση συναινετικών λύσεων. Η σύννομη διαδρομή είναι γνωστή. Ακύρωση του αντισυνταγματικού νόμου, επαναφορά όλων των αρμοδιοτήτων στο ΕΣΡ, συγκρότηση του και διενέργεια από αυτό του διαγωνισμού.
Τα ερωτήματα είναι πλέον: υπάρχουν λογικοί άνθρωποι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που θα σταματήσουν τον αντιθεσμικό κατήφορο των Παππά-Τσίπρα; Και αν ναι, θα βγούν μπροστά; Περιμένουμε.
