Photo by Anadolu Agency / Contributor / Getty Images / Ideal Image
Του Γιάννη Κουζηνού
Σύμφωνα με τις νέες δημοσκοπήσεις, στη Βενεζουέλα μόνο το 12,5% έως 15% του κόσμου επιθυμεί την παραμονή του Προέδρου Maduro στην εξουσία. Το ποσοστό είναι συντριπτικό και δεν αποτελεί μόνο εκκωφαντικό μήνυμα της κοινωνίας κατά του Προέδρου, αλλά άρχισε να προκαλεί σοβαρούς τριγμούς στο εσωτερικό του συνασπισμού των κομμάτων (PSUV) που στηρίζουν την κυβέρνηση. Ίσως τελικά η πτώση, η κατάρρευση του τσαβικού οικοδομήματος να μην έρθει εξαιτίας των πιέσεων της αντιπολίτευσης ή τη διενέργεια του δημοψηφίσματος ανάκλησης, αλλά να προκληθεί από τις αντιδράσεις μέσα στα σωθικά του καθεστώτος. Φιλόδοξοι πολιτικοί που κατέχουν για σχεδόν 2 δεκαετίες θέσεις κλειδιά και από πεινασμένοι επαναστάτες τρώνε σήμερα με χρυσά κουτάλια στα «Country Club» ασκούν πλέον σοβαρές πιέσεις και ζητούν την παραίτηση του Maduro, αφού πιστεύουν ότι αυτός είναι ο κεντρικός στόχος και παραλήπτης της οργής του κόσμου.
Οι ηγέτες του PSUV όμως που ασκούν τις πιέσεις προς τον Πρόεδρο είναι που πρωτίστως δεν επιθυμούν την αλλαγή πολιτικής και διορθωτικές κινήσεις για την επιβίωση της χωράς, αλλά επιθυμούν εκείνες τις αλλαγές στο εσωτερικό του συνασπισμού που ίσως θα εξασφάλιζαν έστω μια μικρή πιθανότητα να επιβιώσουν οι ίδιοι πολιτικά. Η λογική τους στηρίζεται στο γεγονός ότι υπάρχει και σήμερα μια μερίδα του κόσμου που δηλώνει ακόμα πιστός στον «αιώνιο ηγέτη» Hugo Chavez και θεωρεί αποκλειστικό υπεύθυνο για την όλη κατάσταση στη Βενεζουέλα όχι τις λάθος πολιτικές, αλλά αποκλειστικά τον Nicolas Maduro. Βεβαία, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ακόμα και με αυτήν τη μερίδα του κόσμου που εξακολουθεί να ζει με τις αυταπάτες του το 15%, που ακόμα στηρίζει την κυβέρνηση, με την αλλαγή του Maduro, στην καλύτερη περίπτωση, θα ανέβαινε στο 25%. Τα ποσοστά του κόσμου, έστω και με την πιθανή αλλαγή του Maduro από την προεδρία, παραμένουν... σταλινικά. Μπορεί να περάσαν 17 χρονιά και αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις από τότε που είτε ο λαός έδινε τη στήριξη του στην επανάσταση, είτε οι επαναστάτες κάπου έχαναν το μέτρημα και πάντα έβγαιναν νικητές, αλλά πλέον το αποτέλεσμα οποιασδήποτε εκλογικής αναμέτρησης θα ήταν καταστροφικό για τα ορφανά του Chavez.
Ο οικονομολόγος, πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του Chavez, Felipe Perez Marti σε συνέντευξη που παραχώρησε στο μπλογκ «La Razon» υποστήριξε μετά βεβαιότητος ότι ο Maduro και η κυβέρνηση του θα πέσουν οπωσδήποτε πριν το τέλος του 2016. «H υποστήριξη στον Maduro εντός του PSUV έχει φτάσει πλέον στο χαμηλότερο δυνατό σημείο», ανεφέρε στη συνέντευξη ο Felipe Perez Marti, ενώ αποκάλυψε ότι, σύμφωνα με πληροφορίες που έχει, σε μια συνάντηση συντονιστών του PSUV από όλη τη χωρά διεξήχθη ψηφοφορία για το αν επιθυμούν την αποχώρηση του Maduro από την προεδρία και το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικά κατά του Προέδρου. 71 από τους 75 συντονιστές ψηφίσαν υπέρ της αποχώρησης, ένας ψήφισε λευκό και 4 κατά. «Βρισκόμαστε 8 ορόφους κάτω από το ισόγειο και αν δεν αλλάξει κάτι, δεν πρόκειται να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε», δήλωσε χαρακτηριστικά ο οικονομολόγος στη συνέντευξη στο «La Razon» για τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στη Βενεζουέλα.
Είναι σαφές πλέον ότι ο Maduro είναι και πρέπει να αισθάνεται απελπιστικά μόνος, με τον κύκλο των υποστηρικτών του να μειώνεται δραματικά μέρα με την ημέρα. Και ποσοτικά αλλά και ποιοτικά. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στον κόσμο, αλλά σε αυτούς που ακόμα δανείζουν την πολιτική τους «αγάπη» στον Πρόεδρο με αποκλειστικό στόχο την όσο το δυνατό παράταση της παραμονής τους στην εξουσία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ασυλία, κάλυψη και πρόσβαση στο βάζο με το μέλι. Με την πλειοψηφία του Κοινοβουλίου πλέον να ανήκει σχεδόν ολοκληρωτικά στην αντιπολίτευση, αν και ουσιαστικά τους έχουν βγάλει εκτός, με το Ανώτατο Δικαστήριο να χαρακτηρίζει αντισυνταγματική κάθε τους απόφαση, γνωρίζουν ότι τα άγρυπνα μάτια τους είναι στραμμένα πάνω τους, περιορίζοντας την ελευθεριά κινήσεων που απολάμβαναν στο παρελθόν.
Εάν δεν υπάρχουν συνταρακτικές συμφωνίες κάτω από το τραπέζι μεταξύ της αντιπολίτευσης και των μεγαλοστελεχών που, όπως όλα δείχνουν, η σύνδεση τους με παράνομες δραστηριότητες δεν θα είναι δύσκολο να αποδειχθεί, τότε πιθανή αλλαγή στα πολιτικά πράγματα θα σημάνει και το τέλος της ελευθερίας τους. Όλα αυτά βέβαια αν επιβεβαιωθεί το σενάριο μιας ομαλής μέσα στα πλαίσια του συντάγματος αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Διότι αν τελικά ζήσουμε το σενάριο μιας γνήσιας και καθολικής λαϊκής έκρηξης, τότε νομίζω το τέλος αρκετών επαναστατών θα έχει αρκετές ομοιότητες με όλα αυτά που αντικρίσαμε στο Ιράκ με τον Saddam, αλλά και στη Λιβύη με τον Gaddafi.
