(Φωτ. Αντικυβερνητικοί διαδηλωτές στο Καράκας ζητούν δημοψήφισμα για την απομάκρυνση του Nicolas Maduro από την προεδρία της χώρας. Photo by Anadolu Agency/Getty Images/Ideal Image)
Του Γιάννη Κουζηνού
Ας πούμε ότι αύριο οι ρεπουμπλικάνοι ανακοινώνουν κινητοποιήσεις και μαζικές διαδηλώσεις κατά της πολιτικής του προέδρου Ομπάμα. Ας πούμε ότι οι διαδηλώσεις είναι προγραμματισμένες για την 1η Σεπτεμβρίου. Ο πρόεδρος αντιδρώντας βγαίνει σε εθνικό δίκτυο και δηλώνει «Τους φασίστες διαδηλωτές τους περιμένει μια έκπληξη την 1η του Σεπτέμβρη». Και ενώ είμαι σίγουρος ότι με αυτό το φανταστικό σενάριο όλοι μας θα χαμογελούσαμε, καθώς γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μια στο εκατομμύριο να ειπωθεί κάτι τέτοιο δημόσια από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν τα ίδια λόγια βγαίνουν από το στόμα του προέδρου Μαδούρο είναι κάτι φυσιολογικό. Ακριβώς αυτό περιμένουμε και αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος αντιμετώπισης οποιασδήποτε αντίθετης προς το καθεστώς φωνής. Ακόμα και σήμερα που οι αντίθετες φωνές αποτελούν την τεράστια πλειοψηφία, οι κυβερνώντες δείχνουν ανίκανοι να κρατήσουν έστω και τα προσχήματα. Δείχνουν ανίκανοι έστω και να υποκριθούν δημόσια ένα Δημοκρατικό προσωπείο.
«Είδατε τι συνέβη στην Τουρκία; Ο Ερντογάν θα φαίνεται σαν ένα μωρό που θηλάζει σε σύγκριση με το τι θα πράξει η "μπολιβαριανή επανάσταση" εάν η Δεξιά ξεπεράσει τα όρια και επιχειρήσει πραξικόπημα» δήλωσε ακόμα μια φορά από τηλεοράσεως ο πρόεδρος Μαδούρο συνεχίζοντας τις απειλές προσπαθώντας να φοβίσει τον κόσμο και να τον αποτρέψει από το να συμμετάσχει στις πορείες διαμαρτυρίας. Δεν είναι όμως μόνο ο εκφοβισμός το ζητούμενο αυτών των δηλώσεων. Οποιοδήποτε σενάριο εξελίξεων και να επικρατήσει εάν αυτό δεν περιλαμβάνει την παραμονή τους στην εξουσία θα ονομαστεί πραξικόπημα. Σημειώστε αυτό που σας γράφω και να το θυμάστε.
Υπάρχει ακόμα η ελπίδα για την διενέργεια του δημοψηφίσματος ανάκλησης που είναι και ο μοναδικός απόλυτα συνταγματικός τρόπος να εκφράσει ο λαός την βούλησή του, να οδηγήσει στην πτώση του Μαδούρο και στην συνέχεια διενέργεια νέων εκλογών. Χρησιμοποιώντας τα απολύτως ελεγχόμενα Δικαστήρια αλλά και το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο προσπαθεί, και φαίνεται ως τώρα να το καταφέρνει, να μπλοκάρει ή καλύτερα να καθυστερήσει την διαδικασία ώστε όταν αυτό γίνει, να μην έχει ουσιαστικά κανένα νόημα. Και εδώ τελειώνουν τα λιγοστά σενάρια ή μάλλον το μοναδικό σενάριο που μπορεί να εκφράσει την λαϊκή βούληση άμεσα, γρήγορα και χωρίς παρατράγουδα. Το αν η κυβέρνηση ελέγχει τον στρατό ή αν ο στρατός ελέγχει την κυβέρνηση είναι κάτι που ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο. Όπως ξεκάθαρη δεν είναι και η στάση που θα κρατήσουν οι υπαξιωματικοί και ακόμα περισσότερο οι απλοί στρατιώτες αν τους ζητηθεί να «επιβάλουν την τάξη» με χρήση βίας σε ενδεχόμενη λαϊκή εξέγερση.
Υπάρχει πιθανότητα στρατιωτικού πραξικοπήματος εν μέσω λαϊκής αναταραχής; Φυσικά και ναι. Δεν υπάρχει κανένας που μπορεί να εγγυηθεί ότι ένα τέτοιο σενάριο είναι σίγουρα ανυπόστατο. Υπάρχει πιθανότητα αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης μέσα από τα σπλάχνα των παραγκουπόλεων με μη προβλέψιμη έκβαση; Φυσικά και ναι. Σε αυτή την περίπτωση είναι αδύνατον κάποιος να προβλέψει το αποτέλεσμα και ποιος τελικά θα επωφεληθεί καταλαμβάνοντας την εξουσία. Το ερώτημα είναι: Μια αυθεντική λαϊκή εξέγερση, αν καταφέρει να ρίξει την κυβέρνηση, μπορεί να ονομαστεί πραξικόπημα; Ακόμα και εάν ακολουθήσουν νόμιμες και καθαρές εκλογές για νέο πρόεδρο;
Οι στρατηγοί είναι με την κυβέρνηση. Έχουν δημιουργήσει πολιτοφυλακή από ανθρώπους που ορκίζονται πίστη στην «επανάσταση» και τους έχουν οπλίσει σαν αστακούς. Οι Colectivos που αποτελούν την πιο θανατηφόρα εκδοχή των… μπαχαλάκηδων περιπολούν και επιβάλλουν τον νόμο της «επανάστασης» σε στιγμές αναταραχών. Όλα αυτά από την μια πλευρά. Από την άλλη υπάρχει η λαϊκή βούληση για αλλαγή, η ανέχεια και η απελπισία εκατομμυρίων που ζουν στα όρια της εξαθλίωσης, η ισοπεδωμένη αλλά φοβισμένη όπως πάντα μεσαία τάξη και οι αμέτοχοι των «Country Club» που όποια και να είναι η έκβαση οποιουδήποτε σεναρίου θα είναι πάντα «Business as usual».
Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει οπωσδήποτε πριν το τέλος του χρόνου και έχω την εντύπωση ότι οι μεγάλες προσδοκίες για την 1η του Σεπτεμβρίου για μαζικές διαδηλώσεις που θα κάνουν την διάφορα, ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, μάλλον δεν θα επαληθευτούν, καθώς ακόμα νομίζω, ο φόβος υπερνικά την θέληση για αλλαγή. Σου δίνει την εντύπωση αυτή την στιγμή η κοινωνία, ο κόσμος στην Βενεζουέλα, πως περιμένει ένα θαύμα, περιμένουν ο ένας τον άλλο και ίσως περιμένουν έναν ηγέτη που θα τους ξαναπάρει από το χέρι και θα τους οδηγήσει στην έξοδο. Δυστυχώς όλοι αυτοί οι ηγέτες βρίσκονται στην φυλακή.
