Της Μαρίας Dawkinson
Σεφέρης, Σαχτούρης και Εγγονόπουλος
μαζεύτηκαν και κοινώνησαν μέσα σε τέσσερις τοίχους.
Και οι τέσσερις τοίχοι κρυφάκουγαν κι'' έβαζαν μυαλά από
τον Σεφέρη, τον Σαχτούρη και τον Εγγονόπουλο.
Κι απέκτησαν ιδέα για τον εαυτό τους, που έγιναν τέσσεροι στίχοι.
Ορθώθηκαν περήφανοι για τις ρωγμές και τις υγρασίες τους.
Τις αποκάλεσαν ρυτίδες εμπειρίας και δάκρυα ευαισθησίας.
Κι άμα τους πετούσες καμιά κοτσάνα ή ό,τι άλλο πέφτει σε τοίχο,
Σου την ξαναπέταγαν πίσω στα μούτρα σου.
Έτσι ήταν οι σοφοί τοίχοι, οι περήφανοι για την ιστορία τους.
Τώρα, κούφιοι τοίχοι, κουφοί κι αγράμματοι. Σκέτα ντουβάρια.
Άδειοι τοίχοι, με άδειες κατεδάφισης.
