Το τέλος του «Εδώ Βενεζουέλα» και η αρχή μιας νέας ζωής

Το τέλος του «Εδώ Βενεζουέλα» και η αρχή μιας νέας ζωής

Του Γιάννη Κουζηνού

Όλα τα καλά και όλα τα άσχημα σε αυτόν τον κόσμο έχουν ένα τέλος. Έτσι και η στήλη «Εδώ Βενεζουέλα» σήμερα κλείνει τον κύκλο της, με αυτό το τελευταίο αποχαιρετιστήριο κείμενο. Ελπίζω σε αυτούς τους 6 μήνες και κάτι ζωής της στήλης να καταχωρήθηκε στη συνείδηση των αναγνωστών και φίλων σαν κάτι θετικό. Θυμάμαι το σημείωμα του κυρίου Μαυρίδη που συνόδευε το πρώτο μου κείμενο στις 20 Μαΐου και επιτρέψτε μου να το θυμίσω και σε εσάς.

«Το liberal.gr ξεκινάει από σήμερα συνεργασία με τον κ. Γιάννη Κουζηνό. Ένας Έλληνας που ζει εδώ και χρόνια στο Καράκας και ο οποίος έγινε γνωστός πριν από δύο χρόνια από τις αναρτήσεις του στο facebook. Ακριβώς πριν από δύο χρόνια είχα δημοσιεύσει στο capital.gr ένα άρθρο του με τίτλο “γράμμα από την Βενεζουέλα”. Σήμερα ξεκινάμε με τον Γιάννη κάτι πιο ουσιαστικό: Μία προσπάθεια να σας μεταφέρουμε καθημερινά το κλίμα που επικρατεί στην Βενεζουέλα. Ο Γιάννης δεν είναι δημοσιογράφος. Είναι “ένας από όλους εμάς”, ένας άνθρωπος της δράσης, της εργασίας. Προσωπικά τον θαυμάζω από την μάχη που δίνει. Μία μάχη δύσκολη, σε συνθήκες που εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν φανταζόμαστε καν. Ζει κυριολεκτικά στην ζώνη του πυρός. Και του εύχομαι να έχει υγεία. Να είναι εκεί όρθιος και να μας στέλνει κάθε μέρα τις ανταποκρίσεις του. Στον λαό της Βενεζουέλας, τέλος, ευχόμαστε να ξυπνήσει από τον εφιάλτη που ζει.».

Όπως αναφέρει λοιπόν ο κύριος Μαυρίδης, δεν είμαι δημοσιογράφος αλλά ένας απλός άνθρωπος που προσπαθεί να επιβιώσει, να προστατέψει και να θρέψει την οικογένεια του όπως καθημερινά προσπαθούν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλες τις γωνίες του πλανήτη μας. Κέρδισα νομίζω μια θέση στο Liberal, αφού η επιμονή μου για χρόνια να γράφω στη σελίδα μου στο Facebook, στους ελάχιστους τότε φίλους μου, για τις οδυνηρές συνθήκες διαβίωσης μας και την παράνοια ενός καταπιεστικού καθεστώτος, έσπασε τα σύνορα της μικρής μου γωνιάς στα κοινωνικά δίκτυα και άρχισε να αγγίζει περισσότερο κόσμο. Πολλές φορές μέσα από τη στήλη μου εξέφρασα ελεύθερα την άποψη μου για το πολιτικό σύστημα στη Βενεζουέλα αλλά και το αδερφό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί ίσως να διαφώνησαν με αυτήν την άποψη. Λογικό. Δεν μπορούμε πάντα να συμφωνούμε σε όλα. Πέρα όμως από την άποψη μου, προσπάθησα να μεταφέρω γεγονότα, καταστάσεις και τις μικρές ιστορίες της καθημερινής μας τρέλας. Προσπάθησα να γίνει κατανοητό μέσα από τη δική μας ταλαιπωρία και την ταλαιπωρία εκατομμυρίων Βενεζολάνων ότι έννοιες όπως ελευθερία και δικαιοσύνη δεν είναι δεδομένα για όλους τους ανθρώπους, όπως δεδομένο δεν είναι και ένα πιάτο φαγητό και ένα ποτήρι γάλα για όλα τα παιδιά στον κόσμο.

Η ευκαιρία που μου έδωσε ο κύριος Μαυρίδης να ακουστεί η φωνή μας σε ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό αποδείχθηκε πραγματική ευλογία για εμένα προσωπικά αλλά και για την οικογένεια μου. Όχι μόνο είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να συνομιλήσω με πολλούς και εξαιρετικά αξιόλογους ανθρώπους αλλά τελικά έγινε και το εργαλείο ανθρωπιάς που θα μας επιτρέψει να δραπετεύσουμε με ασφάλεια πίσω στον πολιτισμό. Το fundraising που διοργανώθηκε για αυτό τον σκοπό και στηρίχθηκε από εκατοντάδες φίλους της στήλης αλλά και άγνωστους μάς έχει φέρει μισό βήμα από την έξοδο προς την ελευθερία. Και αυτό από μόνο του αρκεί για να χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη σε όλους τους φίλους που μας στήριξαν και με τη συμβολή τους αλλά και με ένα καλό λόγο και το ανθρώπινο ενδιαφέρον τους. Οι διαδικασίες για την αναχώρηση μας έχουν μπει σε μια σειρά και πλέον για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου την αισιοδοξία.

Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι είμαι αισιόδοξος και για τη Βενεζουέλα. Το καθεστώς παραμένει γαντζωμένο στην εξουσία, οι πολίτες παραμένουν βυθισμένοι στην ανέχεια, την απελπισία και τον φόβο, και πραγματικά δεν μπορώ πια να δω πως όλη αυτή η κατάσταση θα έχει καλό τέλος. Για όσο καιρό θα βρίσκομαι ακόμα στο Καράκας θα είμαι πάντα στη διάθεση του Liberal για να σας μεταφέρω τις εξελίξεις, αν αυτό χρειαστεί. Και φυσικά θα συνεχίσω να γράφω, στη, λίγο μεγαλύτερη πια, γωνιά μου στο Facebook.

Με το κλείσιμο της στήλης «Εδώ Βενεζουέλα» και με την έξοδο μας δρομολογημένη είναι ώρα να καταπιαστώ με κάτι ίσως πολύ πιο δύσκολο, αλλά νομίζω και εντελώς απαραίτητο αν θέλω να βγάλω από μέσα μου όλα όσα έχω ζήσει και αντικρίσει στα 5 χρόνια ζωής μου στη Βενεζουέλα. Ένα βιβλίο εξομολόγηση για να καθαρίσει η ψυχή μου, ένα βιβλίο με τις αμέτρητες προσωπικές μας ιστορίες σαν οικογένεια, ένα βιβλίο που θα εξηγεί τη φράση που είχα χρησιμοποιήσει κλείνοντας το πρώτο μου άρθρο εδώ στο Liberal.

«Τα γεγονότα που σας μεταφέρω δεν είναι ιστοριούλες βγαλμένες από τα παραμύθια. Είναι γεγονότα που συμβαίνουν σε πραγματικούς ανθρώπους που ψάχνουν τρόπο να ξυπνήσουν από τον 16χρονο εφιάλτη τους».

Ευχαριστώ τον κύριο Μαυρίδη, πάνω από όλα για την ανθρώπινη συμπαράσταση, σε εμένα και την οικογένεια μου, και για τους δρόμους που μας άνοιξε η εμπιστοσύνη του. Σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου και κλείνοντας θα ήθελα να σας ζητήσω να μην μας ξεχνάτε και μην ξεχνάτε τους συνανθρώπους σας στη Βενεζουέλα. Ο εφιάλτης τους δεν έχει τελειώσει...