Του Τάσου Ι. Αβραντίνη*
Θα συμφωνήσουμε όλοι, ότι η διαλεύκανση κάθε σκανδάλου πρέπει να προχωρήσει προκειμένου να απαλλαγεί η ελληνική κοινωνία από πολιτικούς και επιχειρηματίες που υπονομεύουν τη δημοκρατία. Η ατιμωρησία της διαφθοράς τρέφει τον ολοκληρωτισμό.
Σήμερα, όμως, το θέμα μας αφορά ένα άλλο σκάνδαλο, που κατά σύμπτωση είναι πολύ μεγαλύτερο σε μέγεθος από όλα τα άλλα σκάνδαλα μαζί. Τούτο το σκάνδαλο δεν αφορά έναν μικρό κύκλο διεφθαρμένων πολιτικών και κρατικών υπαλλήλων, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτικών και ένα μεγάλο ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν λέγεται καν «σκάνδαλο», αλλά διορισμός στο Δημόσιο χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια μέσω κομματικών ή πελατειακών δικτύων. Ας το αναλύσουμε με αριθμούς:
Α. Σε μια περίοδο τριάντα οκτώ ετών (1980-2018) το Πρόγραμμα των Δημοσίων Επενδύσεων δεν ξεπέρασε συνολικά τα 200 δισ. ευρώ. Έστω, ότι τα πάσης φύσεως σκάνδαλα καλύπτουν το θηριώδες 5% αυτού του ποσού (υπήρξαν πολιτικοί με αυτό το προσωνύμιο). Το αποτέλεσμα είναι 10 δισ. ευρώ!
Ας δεχθούμε επίσης αυθαίρετα, για την οικονομία της συζήτησης, ότι όλες οι υποθέσεις διαφθοράς και μικροδιαφθοράς στο Δημόσιο ανέρχονται σε άλλα 20 δισ. ευρώ. Σύνολο 30 δισ. ευρώ. Έστω επίσης ότι όλοι όσοι έβαλαν το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι έλαβαν 1 εκατομμύριο ευρώ κατά μέσο όρο. Σε μια περίοδο 38 ετών οι διεφθαρμένοι κάθε είδους αγγίζουν τις 30.000.
Β. Το 2018 η δαπάνη μισθοδοσίας του Δημοσίου ανέρχεται σε 17 δισ. ευρώ. Ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων υπολογίζεται σε 700.000 περίπου. Συνεπώς, ο μέσος ακαθάριστος μισθός ενός απασχολούμενου στο Δημόσιο το 2018 κυμαίνεται περίπου σε 24 χιλ. ευρώ.
Οι υπάλληλοι του κράτους και του ευρύτερου δημόσιου τομέα την τελευταία τριακονταετία εργάστηκαν, σύμφωνα με τα δημοσιευμένα στοιχεία, πριν συνταξιοδοτηθούν κατά μέσο όρο περίπου 25 χρόνια ο καθένας. Εάν λοιπόν κάποιος προσλήφθηκε στο Δημόσιο σε ηλικία είκοσι πέντε ετών, συνταξιοδοτήθηκε στα πενήντα του, θα λαμβάνει σύνταξη για τριάντα πέντε τουλάχιστον χρόνια.
Η συνταξιοδοτική δαπάνη του προϋπολογισμού για 450.000 περίπου συνταξιούχους δημοσίους υπαλλήλους ήταν 6,2 δισ. ευρώ το 2018, δηλαδή περίπου 14.000 ευρώ ανά συνταξιούχο.
Σε σημερινές τιμές, λοιπόν, ένας δημόσιος υπάλληλος κόστισε στο κράτος κατ' ελάχιστον τα ακόλουθα ποσά: (α) Κατά τον εργάσιμο βίο του (25x24.000=) 600.000 ευρώ, (β) κατά το διάστημα του συντάξιμου βίου του εισέπραξε (35x14.000=) 490.000 ευρώ. Συνολικά δηλαδή έλαβε τουλάχιστον 1.090.000 ευρώ.
Το 1980 είχαμε περίπου 400.000 δημοσίους υπαλλήλους ενώ το 2009 (όταν ξεκίνησε η κρίση) ο αριθμός τους ξεπερνούσε το 1.000.000. Από αυτούς τουλάχιστον 300.000 ήταν απολύτως περιττοί. Τους επέβαλε ένα άρρωστο πελατειακό σύστημα για να μπορεί να διαιωνίζει και επεκτείνει την κυριαρχία του.
Αυτοί, σύμφωνα με τους παραπάνω συντηρητικούς υπολογισμούς, στοίχισαν στην οικονομία (300.000x1.090.000=) 327 δισ. ευρώ.
Περίπου όσο δηλαδή είναι σήμερα το δημόσιο χρέος της χώρας ή 11 φορές τουλάχιστον το κόστος ολόκληρης της διαφθοράς και της μίζας μαζί.
Αυτό το συλλογικό διαχρονικό σκάνδαλο των ρουσφετολογικών προσλήψεων μοιάζει να μην ενοχλεί κανέναν και περνά απαρατήρητο κάτω από τα πέπλα της κοινωνικής συν(εν)οχής.
* Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της 2ης Νοεμβρίου
