Του Χάρη Θεοχάρη
Αναρωτιέται κανείς ποιο είναι σήμερα το μείζον πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Η απάντηση βρίσκεται στο γερασμένο και κουρασμένο πολιτικό προσωπικό που αδυνατεί να σκεφτεί πέρα από τα εσκαμμένα, που αδυνατεί να παρουσιάσει ένα οικονομικό και κοινωνικό σχέδιο για τα άμεσα προβλήματα επιβίωσης που το 30% του πληθυσμού αντιμετωπίζει, αλλά και να εμπνεύσει ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό όραμα για την Ελλάδα της επόμενης γενιάς, για την Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών.
Η μεν έλλειψη σχεδίου δεν επιτρέπει την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Η δε απουσία οράματος, εγγυάται πως τα όποια σχέδια αντιμετωπίζονται με κυνισμό αλλά και δεν τίθενται οι βάσεις για να βγούμε από την κρίση με μόνιμο και ασφαλή τρόπο.
Τι απαιτείται για να ξεπεράσουμε αυτό το αδιέξοδο;
Ανανέωση. Σε ιδέες, νοοτροπίες και πρόσωπα.
Αλλά και ανθρώπους αποφασισμένους να φέρουν το βάρος αυτής της ανανέωσης, ανθρώπους αποφασισμένους να συγκρουστούν με συμφέροντα και κατεστημένες νοοτροπίες.
Η γενική αυτή θεώρηση δε φτάνει πια. Πρέπει να προχωρήσουμε σε εξειδίκευση.
Πρώτον, με τη συνειδητοποίηση και την παραδοχή πως τα δυο μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας είναι η έλλειψη ορθής διακυβέρνησης και ορθής διοίκησης.
Η διακυβέρνηση δε γίνεται ούτε στο όνομα του λαού ούτε με όρους διαφάνειας. Η ανοικτή διακυβέρνηση, η ατελής αυτή μεταρρύθμιση που ξεκίνησε το 2009 θα πρέπει να ολοκληρωθεί με καινούργια ορμή.
Ακόμη, η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, το μόνο εχέγγυο χρηστής διαχείρισης πρέπει να γίνει άμεσος στόχος της συνταγματικής αναθεώρησης. Ανώτατοι δικαστές δεν πρέπει να ελέγχονται από την εκτελεστική εξουσία. Από αυτό θα ωφεληθούν και οι δύο εξουσίες. Η μεν δικαστική θα μπορεί να εστιάσει στη βελτίωση της αποτελεσματικότητάς της και να ανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία της μέσω του ενδελεχούς ελέγχου των κυβερνητικών αξιωματούχων. Η δε εκτελεστική, θα μπορεί να αποκτήσει την έξωθεν καλή μαρτυρία πως λειτουργεί χάριν του δημοσίου συμφέροντος και άρα να μπορεί να είναι αποτελεσματική στην επιβολή του νόμου.
Η διοίκηση και δη η δημόσια είναι ο μεγάλος ασθενής. Και όπως κάθε μεγάλος ασθενής, πρέπει να κάνουμε της κατάλληλες τομές για να τον αντικαταστήσουμε πριν αποβιώσει οδηγώντας όλη την εθνική οικονομία σε κατάρρευση.
Εδώ ο εχθρός είναι ένας: Το κομματικό κράτος. Κομματικοί στρατοί συνωστίζονται μετά τις εκλογές περιμένοντας το μερτικό τους από τα λάφυρα. Σκοπός τους η διαχείριση των κρατικών πόρων, αλλά και η διαιώνιση της κυριαρχίας του κόμματος ώστε να συνεχιστεί η ίδια κατάσταση και μετά τις εκλογές.
Τι μπορούμε να πετύχουμε με όλα αυτά; Καταρχάς θα αφήσουμε τη δημόσια διοίκηση χειραφετημένη να βελτιώσει την αποτελεσματικότητά της. Οι πολιτικοί δε μπορούν να εφαρμόσουν πολιτικές διαχείρισης προσωπικού, όπως αξιολόγηση, προαγωγές, στελέχωση και διαχείριση ανθρώπινων πόρων. Μόνο όταν η δημόσια διοίκηση ενεργοποιήσει τις εσωτερικές της δυνατότητες, δυνατότητες που προσωπικά διαπίστωσα κατά τις θητείες μου στο δημόσιο, θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε ένα σύγχρονο στραμμένο στην ανάπτυξη κράτος.
Είναι αυτό το τέλος της πολιτικής; Όχι βέβαια. Το μέγεθος του κράτους, το ύψος των φόρων, η μεταναστευτική πολιτική, το δόγμα ασφάλειας της αστυνομίας και του στρατού, όλα αυτά είναι και θα παραμείνουν αντικείμενο σφοδρών πολιτικών συγκρούσεων. Όμως προϋπόθεση για την άσκηση της πολιτικής είναι να υπάρχει λειτουργούσα και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, ειδάλλως μετακινούμε στρατιωτάκια στον χάρτη ενώ ο αντίπαλος χτυπάει την πόρτα του bunker.
Οι αλλαγές αυτές μας επιτρέπουν να χτίσουμε την εικόνα μιας νέας παραγωγικής Ελλάδας. Με ένα επιτελικό κράτος που στόχο έχει την απλοποίηση της νομοθεσίας, τον έλεγχο του ευρύτερου δημοσίου και την στρατηγική κατεύθυνση. Με ένα ευρύτερο δημόσιο που σκοπό έχει την επιβολή της τήρησης του νόμου, την εξυπηρέτηση των πολιτών, την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας και την παροχή των κοινωνικών παροχών και μεταβιβάσεων προς άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Με έναν ιδιωτικό τομέα που θα επιτρέπει στους πολίτες να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους με ασφάλεια.
Μιας χώρας που θα έχει εύρωστους επιχειρηματίες, που θα πατάσσει την εργασιακή εκμετάλλευση, που θα αμείβει σωστά τους υπαλλήλους της, που θα έχει περήφανους για την υπηρεσία τους δημόσιους υπάλληλους.
Για να μπορέσουμε να τα πετύχουμε όλα αυτά, στη Δημοκρατική Ευθύνη πιστεύουμε πως δε μπορούμε να ξεκινήσουμε από τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς για να τους μετασχηματίσουμε στα κόμματα που χρειαζόμαστε τον 21ου αιώνα.
Πιστεύουμε πως μόνο ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο μεταξύ ενός νέου φορέα και όσων θα στέρξουν να τον συνδράμουν, μπορεί να φέρει την ανανέωση.
Όσοι μας κατηγορούν πως ξεκινήσαμε ένα νέο κόμμα ενώ χρειάζεται η συνένωση των επιμέρους προσπαθειών, αγνοούν πως μόνο μια νέα προσπάθεια μπορεί να φέρει πραγματική αλλαγή στον τόπο. Από την άλλη, όσοι πιστεύουμε βαθιά στην ανάγκη ενός νέου τύπου κόμματος, που δε φοβούμαστε την ανάληψη ευθύνης και τοποθετούμαστε στον ίδιο πολιτικό χώρο του προοδευτικού κέντρου, θα πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να μη χάσουμε την πρωτόγνωρη ευκαιρία ανανέωσης που μας παρουσιάζεται.
Για αυτούς όλους, η Δημοκρατική Ευθύνη είναι ανοικτή από την αρχή. Χωρίς στημένους μηχανισμούς, χωρίς παρωπίδες, χωρίς φράξιες. Μια πολιτική κίνηση ανοικτή στους πολίτες για τους πολίτες, για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.
