Δύο γεγονότα που συνδέονται με το ΠΑΣΟΚ μας εντυπωσίασαν τον τελευταίο καιρό:
Το πρώτο είναι η συστηματική και οργανωμένη προσπάθεια του κόμματος να αρθρώσει συγκροτημένο τεχνοκρατικό λόγο και αναφέρουμε ως χαρακτηριστικά παραδείγματα την ομιλία του κ. Μιχ. Κατρίνη στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για το κοινωνικό έργο της κυβέρνησης και στη συνέντευξη τύπου που οργάνωσε το κόμμα πριν από λίγες ημέρες για την ακρίβεια στην οποία κεντρικό ρόλο είχαν τεχνοκράτες-καθηγητές.
Το δεύτερο που μας εντυπωσίασε είναι ότι αγνοείται, σχεδόν επιδεικτικά, η προσπάθεια αυτή αφού απουσιάζει ο σχετικός σχολιασμός από την αρθρογραφία και τη δημόσια συζήτηση. Ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί του ΠΑΣΟΚ στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης προτιμούν να ξιφουλκούν με τους Νεοδημοκράτες προσπαθώντας, μάλλον απελπισμένα, να υπερασπιστούν ως αποκλειστικό τους πεδίο το χώρο του Κέντρου παρά να διαδίδουν τις θέσεις που επεξεργάζεται το κόμμα τους.
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικό και δευτερευόντως στρατηγικό.
Οι επεξεργασμένες θέσεις εκτιμώνται όταν ένα κόμμα δείχνει ικανό να καταλάβει την κυβέρνηση και να ασκήσει εξουσία. Όσο αισιόδοξοι κι αν είναι στο ΠΑΣΟΚ κανένας νουνεχής δεν θα ισχυριστεί ότι υπάρχουν τέτοιες φιλοδοξίες.
Θεωρητικώς το ΠΑΣΟΚ επιθυμεί να λειτουργήσει ως ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων από το απόγευμα των επόμενων εκλογών όποτε κι αν αυτές γίνουν. Αλλά ακόμα κι έτσι, οι οπαδοί και η κοινή γνώμη εάν θέλουν το ΠΑΣΟΚ για ρυθμιστή δεν θα το επιλέξουν στην κάλπη για τις προτάσεις του για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ έχει να αντιμετωπίσει το βαρύ του όνομα που έχει ταυτιστεί με σταθερές, αυτοδύναμες κυβερνήσεις (γι' αυτό εμείς δεν είμαστε τόσο σίγουροι ότι ήταν καλή ιδέα η επαναφορά της ιστορικής επωνυμίας). Όσοι έχουν μείνει να το ψηφίζουν είναι γιατί τους είναι αδιανόητο να ψηφίσουν τη Νέα Δημοκρατία, τη Δεξιά. Αυτοί εμφορούμενοι από αντιδεξιά σύνδρομα θέλουν να δουν ένα ΠΑΣΟΚ καταγγελτικό απέναντι «στη Δεξιά». Μάλιστα, αντιλαμβάνονται τις προσπάθειες για την παραγωγή θέσεων ως επιθυμία επίδειξης νομιμοφροσύνης «στο σύτημα».
Το κυριότερο όμως είναι ότι το ΠΑΣΟΚ για να διεκδικήσει το ρόλο του ρυθμιστή πρέπει να αποσαφηνίσει προς τα που θα γείρει «την επόμενη μέρα». Ήταν λάθος του κ. Ανδρουλάκη να σπεύσει να κάνει σχετικές δηλώσεις. Ένα «Το ΠΑΣΟΚ παραδοσιακά προκρίνει το καλό του τόπου και θα αξιολογήσει τα δεδομένα όταν θα έρθει η ώρα» ήταν η προφανής δήλωση που ποτέ δεν έγινε.
Έπειτα, συμβαίνει και το άλλο: το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πάρει σαφή θέση στο Ουκρανικό. Αποφεύγει να καταδικάσει τη ρωσική εισβολή και βαρβαρότητα με τον τρόπο που το κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το Ουκρανικό είναι ένα ζήτημα που αναβιώνει πρόσφατους διαχωρισμούς που θυμίζουν πολύ το Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο και είναι βέβαιο ότι ένας από τους λόγους που η Νέα Δημοκρατία εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να «τσιμπάει» πάλι από το ΠΑΣΟΚ οφείλεται στην καθαρή στάση που πήρε για το θέμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κανένας κεντρώος δεν θέλει να είναι με ό,τι πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ για ένα τέτοιο σοβαρό ζήτημα.
Τα πράγματα για το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν δεν είναι απλά. Το θέμα είναι εάν η ηγεσία του τα κάνει πιο περίπλοκα απ' όσο πραγματικά είναι. Θα δείξει.
