Το παλαιότερο και ισχυρότερο κόμμα

Το παλαιότερο και ισχυρότερο κόμμα

Της Λίνας Παπαδάκη

Αν η Εκκλησία πρωτοστάτησε στον Αγώνα για την εθνική απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό, γιατί μετά ισχυρίζεται ότι εκείνος ο ζυγός δημιούργησε δίκαιο; Το δίκαιο του Σουλτάνου, δηλαδή τα χρυσόβουλα που την έκαναν ιδιοκτήτη στα καλύτερα και μεγαλύτερα φιλέτα της ελληνικής επικράτειας. Και γιατί οι Σουλτάνοι άραγε τα χάριζαν στους φλογερούς πολέμιους της κυριαρχίας τους, δηλαδή τους παπάδες; Μα δεν τα χάριζαν στους Παπαδάσκαλους και στους Παπαφλέσσες, στους Γεννάδιους και τους Γρηγόριους τα χάριζαν. Αυτοί που ήταν και τότε εξουσία. Αυτούς που αγαπούσαν.

Κι αν στην κατοχή ο κλήρος πολέμησε τους κατακτητές, ποιοι όρκιζαν τις κατοχικές κυβερνήσεις; Δεν ήταν όλοι οι παπάδες Σεραφείμ και παπα-Ανυπόμονοι, κάποιοι Μητροπολίτες και τότε ήταν εξουσία. Όπως και στη Χούντα, στα χρόνια που ο Αμβρόσιος ήταν χωροφύλακας και κυνηγούσε κομμουνιστές και ο Χριστόδουλος μελετούσε, ο Ιερώνυμος Κοτσώνης διέθετε ισχυρή εξουσία στον πυρήνα του καθεστώτος. Και τότε πολλοί λαϊκοί παπάδες έκρυβαν κυνηγημένους φοιτητές και ο ενοχλητικός Ειρηναίος απομακρυνόταν στη Γερμανία, αλλά αυτοί δεν φτάνουν για να ξεπλύνουν τη ντροπή της κορυφής της Ιεραρχίας που συνυπέγραψε το ιδεολόγημα της Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών.

Και στη Μεταπολίτευση, πάντα η πιο αναμφισβήτητη, η πιο δεδομένη εξουσία ήταν η Εκκλησία. Ο παλιός αντάρτης Σεραφείμ είχε γίνει ήδη εξουσία στη δικτατορία και μετά τον Ανδρουτσόπουλο και τον Γκιζίκη όρκισε άνετα τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου. Και όταν η δημοκρατική Πολιτεία τόλμησε να αμφισβητήσει τα χρυσόβουλα του Σουλτάνου και να αξιοποιήσει την Εκκλησιαστική περιουσία υπέρ του λαού, έδειξε τα δόντια του. Σε μια εποχή που η πολιτική παντοδυναμία του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν αναμφισβήτητη, βρέθηκε μία εξουσία πιο ισχυρή από εκείνον, αυτή που πάντα ήταν πιο ισχυρή και ακλόνητη από τις κοσμικές εξουσίες, και ο Αντώνης Τρίτσης «έγραψε ιστορία». Ο Σημίτης ήταν εκείνος που αγνόησε τη δύναμη αυτής της αιώνιας εξουσίας και κατέβαλε το κόστος - κατά πολλούς η ήττα του 2004 οφείλεται στις ταυτότητες.

Είχαμε ελπίδες για τον ΓΑΠ αλλά δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε. Μετά είχαμε ελπίδες για την Πρώτη Φορά Αριστερά, ότι επιτέλους θα αμφισβητήσει αυτήν την ανίκητη δύναμη των εκπροσώπων του Θεού επί Γης (για τη Δεξιά δεν τρέφαμε ποτέ ελπίδες, ήταν πάντα του Κυρίου και ποτέ επί των ημερών της τα ιερά ύδατα δεν ταράχτηκαν). Βλέπεις όμως ο Τσίπρας διάλεξε για σύμμαχο τον πιο θρησκόληπτο δεξιό και σε λίγο καιρό κάνανε οι τρεις τους με τον Ιερώνυμο παρέα λες και ήταν φίλοι απ΄τα παλιά αφήνοντας τον Φίλη στην απέξω.

Κατάλαβε κι ο Τσίπρας γρήγορα αυτό που είχαν καταλάβει στις μέρες τους και οι προηγούμενοι. Ότι η Εκκλησία είναι το μεγαλύτερο, το συμπαγέστερο και το μόνο απέθαντο κόμμα της χώρας εδώ και αιώνες. Και κανείς δεν θέλει να αναμετρηθεί μαζί του στις εκλογές. Γι'' αυτό και βουρκωμένος ο αρχηγός των ΑΝΕΛ είπε ότι ένα νεύμα του Πάσης Ελλάδος αρκεί για να ρίξει την κυβέρνηση.