Tου Τάσου Ι. Αβραντίνη*
Η Νέα Δημοκρατία κέρδισε τις Ευρωεκλογές με τρόπο αποστομωτικό. Συγχρόνως οι υποψήφιοι με το χρίσμα της Νέας Δημοκρατίας κέρδισαν τις αυτοδιοικητικές εκλογές και ταυτοχρόνως οι επίσημοι υποψήφιοι του κυβερνώντος κόμματος ηττήθηκαν κατά κράτος στους δήμους και στις περιφέρειες. Μερικές συνοπτικές διαπιστώσεις:
? Η Νέα Δημοκρατία επέτυχε το μεγαλύτερο ποσοστό σε οποιουδήποτε είδους εκλογική αναμέτρηση διεξήχθη μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007 μέχρι σήμερα.
? Η Νέα Δημοκρατία επιτυγχάνει τη μεγαλύτερη σε εύρος διαφοράς νίκη στην ιστορία των ευρωεκλογών.
? Η αξία της χθεσινής νίκης είναι ακόμη μεγαλύτερη, εάν σκεφθεί κανείς, ότι επέτυχε από -7,36% που ήταν η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, η Νέα Δημοκρατία να κερδίσει με 9,5% και ο χάρτης της χώρας να βαφτεί σχεδόν παντού γαλάζιος.
Μπορεί να λένε ότι η νίκη έχει πολλούς πατεράδες ωστόσο η πατρότητα της χθεσινής νίκης δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν, ότι ανήκει στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, από την ανάληψη των καθηκόντων του μέχρι το άνοιγμα της κάλπης την περασμένη Κυριακή, δεν έπαψε να αμφισβητείται δημοσίως και ιδιωτικώς ούτε στιγμή τόσο από τους πολιτικούς αντιπάλους του όσο και από μερίδα εσωκομματικών στελεχών του κόμματός του. Μετά την τριπλή επιτυχία της Κυριακής που ανάγκασε τον πρωθυπουργό να προσφύγει σε πρόωρες εθνικές εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο αδιαμφισβήτητα κυρίαρχος της πολιτικής μας ζωής. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Μεγαλύτερη σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο πέτυχε να είναι κυρίαρχος στην πολιτική ζωή. Ας δούμε εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν την περίπτωσή του αληθινά ξεχωριστή:
? Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε τις εκλογές χωρίς να υποσχεθεί στους ψηφοφόρους τίποτε περισσότερο από όσα του επιτρέπουν οι δυνατότητες της χώρας και μπορεί ο ίδιος να κάνει. Με τη στάση του να μην υποκύψει στις σειρήνες της παροχολογίας κατέδειξε την αποτυχία της χυδαίας πολιτικής της εξαγοράς της ψήφου μέσω επιδομάτων. Με τη «ριψοκίνδυνη» για πολλούς επιλογή της εγκράτειας στις υποσχέσεις ο Μητσοτάκης ανέδειξε την πολιτική ωριμότητα της πλειονότητας των πολιτών που συμμερίζονται πλέον την άποψη ότι η κρατική ελεημοσύνη με τα λεφτά των άλλων όχι μόνο δεν αρκεί για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο, αντιθέτως αποτελεί σίγουρη συνταγή αποτυχίας που παγιδεύει τους φτωχούς και αδύναμους σε ένα μόνιμο τέλμα ύφεσης και αδράνειας.
? Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέδειξε ότι διαθέτει πολιτικές ικανότητες που του επιτρέπουν να δίνει τις μάχες στον σωστό χρόνο και με τον σωστό τρόπο. Το ίδιο είχε πράξει και στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας το 2016, όταν τα προγνωστικά και οι δημοσκοπήσεις δεν του άφηναν μεγάλες ελπίδες. Την Κυριακή που μας πέρασε χάρη στον Κυριάκο Μητσοτάκη ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη την πρώτη δεινή ήττα (έρχεται και η επόμενη δεινότερη στις εθνικές εκλογές) και συγχρόνως κατέρρευσε ο μύθος του χαρισματικού ηγέτη Τσίπρα, ο οποίος έχει τάχα τη δυνατότητα, έστω και με δημαγωγία και λαϊκισμό, να κατατροπώνει τους αντιπάλους του και να αλλάζει τα δεδομένα.
? Την ώρα της μεγάλης χαράς του εκλογικού του θριάμβου ο Μητσοτάκης επέλεξε να κρατήσει ήπιους τόνους και ?μολονότι το δικαιούτο? να αποφύγει τον πειρασμό της θριαμβολογίας. Στο διχαστικό σύνθημα της κυβέρνησης υπέρ τάχα των …πολλών, ο ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας αντιπαρέβαλε την πολιτική της συμφιλίωσης που ωφελεί όλους τους πολίτες. Αυτή τη γνήσια φιλελεύθερη και υπερταξική προσέγγιση χρειάζεται η χώρα για να θεραπεύσει τα τραύματα μιας αδιέξοδης πολιτικής υπερφορολόγησης που μειώνει συνεχώς την «πίτα» του πλούτου της οικονομίας, φτωχοποιεί μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και αυξάνει τη δηλητηριώδη (και αναξιοπρεπή) εξάρτηση των πολλών από το κράτος-πατερούλη.
Κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέδειξε ότι αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος ήταν ένας «ξεροκέφαλος» υπουργός αποφασισμένος να συγκρουστεί με πελατειακές ομάδες και να εκσυγχρονίσει τη δημόσια διοίκηση για χάρη του πολίτη. Τα φώτα όμως της δημοσιότητας δεν ήταν ακόμη στραμμένα σ' αυτόν αλλά στο αναδυόμενο με ταχύτητα άστρο του Τσίπρα που δεν είχε κανένα ηθικό φραγμό να τάζει σε όλους ό,τι ήθελαν να ακούσουν. Έτσι λίγοι ήταν αυτοί που κατάλαβαν τότε ότι η περίπτωση Μητσοτάκη ήταν κάτι αληθινά καινούργιο και διαφορετικό στο πολιτικό σύστημα.
Τον Ιανουάριο του 2016 λίγοι ήταν αυτοί που διέγνωσαν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αλλαγής που επιχειρούσε να προωθήσει ο Κυριάκος στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Σκοπός του ήταν η Νέα Δημοκρατία να ξαναγίνει η πολυσυλλεκτική παράταξη που θα εκφράζει πάντοτε τις νέες και φρέσκες μεταρρυθμιστικές ιδέες που χρειάζεται ο τόπος.
Σίγουρα με το αποτέλεσμα της Κυριακής αρκετοί «ανακάλυψαν» για πρώτη φορά τον Κυριάκο. Η μεγάλη νίκη της Νέας Δημοκρατίας αποδεικνύει σε αρκετούς τη μεθοδικότητα με την οποία ο Μητσοτάκης εργάζεται αλλά και τα μέσα τα οποία χρησιμοποιεί για να επιτύχει το σκοπό του. Τα μέσα για τον Μητσοτάκη είναι ταυτοχρόνως και το μήνυμα, το δημοκρατικό φιλελεύθερο μήνυμα –κάτι εντελώς ξένο στη νοοτροπία των αντιπάλων του? και δεν καθαγιάζουν τον σκοπό.
Σε ένα μήνα όλοι θα πειστούν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να ηγηθεί της πραγματικής εξόδου της χώρας από την κρίση. Κατά τη γνώμη μου ο Κυριάκος έχει όλα τα προσόντα όχι απλώς να διασώσει τη χώρα αλλά και να τη μετατρέψει από προβληματικό παρία της Ευρώπης σε αληθινό πρωταγωνιστή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
