Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Απόψε, αφού κλείσουν οι κάλπες, θα ξέρουμε αν η χώρα απαλλαγεί οριστικά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν η κοινωνία πει ένα μεγάλο όχι στον λαϊκισμό, στην αυθαιρεσία και στην υποκρισία του πολιτικού συστήματος. Απόψε θα ξέρουμε αν οι πολίτες συνειδητοποίησαν πως η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ δεν ήταν μία ελπίδα ανανέωσης αλλά η τραγική μετουσίωση όλων των ταπεινών ενστίκτων της Μεταπολίτευσης σε ένα καταστροφικό πολιτικό μόρφωμα.
Μολονότι οι Ευρωεκλογές απέδειξαν την ξεκάθαρη στροφή του εκλογικού σώματος, η σημερινή μέρα πρέπει να την επαληθεύσει πανηγυρικά. Δεν αρκεί προφανώς ο ενθουσιασμός που προέκυψε από την 26η Μαΐου, για να αισθανθεί κάποιος βεβαιότητα για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Δεν αρκούν επίσης τα αδιέξοδα στα οποία βρέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του τον τελευταίο μήνα. Αδιέξοδα που και στο παρελθόν έχουν δημιουργήσει προβλήματα, που γρήγορα ξεπέρασε χάρη στην δεξιότητά του να διεγείρει τα ταπεινά ένστικτα των ψηφοφόρων του.
Είναι γεγονός ότι ο κόσμος έχει κουραστεί. Είναι επίσης γεγονός πως τα ψέματα, οι ασάφειες και οι τραγικές αποτυχίες μιας ανερμάτιστης κυβέρνησης δεν έχουν πλέον απήχηση σε μεγάλες ομάδες της κοινωνίας. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο θα αναζητήσουν διέξοδο στον σχηματισμό μιας κανονικής κυβέρνησης που θα επιδιώξει την ανάπτυξη της οικονομίας και το πολιτικό συγχρονισμό της με τον υπόλοιπο κόσμο.
Από εκεί και πέρα όμως, δεν σκέφτονται όλοι το ίδιο. Γιατί ο μέσος ψηφοφόρος δεν ακολουθεί πάντα την φωνή της συνειδητοποιημένης αλήθειας. Και ενίοτε, καθορίζει την στάση του από παράγοντες θυμικού που δεν ταυτίζονται με το πραγματικό του συμφέρον.
Έχει ενδιαφέρον να ερμηνεύσουμε δύο κατηγορίες ψηφοφόρων που δεν είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε τις προθέσεις τους: είναι αυτοί που ακολουθούν τον φόβο τους και αυτοί που ταυτίζονται σε σημείο απολυτότητας με την εξουσία. Στην πρώτη κατηγορία βρίσκεται ο πυρήνας των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όσοι φοβούνται τον έλεγχο του κράτους από μία φιλελεύθερη κυβέρνηση που θα τους στερήσει σοβαρά προνόμια. Στην δεύτερη όσοι νομίζουν ότι η κάθε εξουσία είναι παντοδύναμη και θα τους αποκλείσει παντελώς από την λήψη των αποφάσεων. Το 2015 κάποιοι υπολόγιζαν ότι θα κερδίσουν τα πάντα ενώ τώρα ότι θα χάσουν τα πάντα.
Και στις δύο παραπάνω κατηγορίες κυριαρχεί η ψευδαίσθηση αλλά υφίστανται ως πραγματικότητα στο εκλογικό σώμα.
Κατά συνέπεια, όταν ακόμα και σήμερα, υπάρχει ακροατήριο που πιστεύει στον δράκο της «Δεξιάς», που ακούει για φαντασιακά «ξερονήσια» και που προτάσσει ως πολιτική άμυνα την αποστροφή στην οικογένεια Μητσοτάκη, τίποτε δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η χώρα αλλάζει σελίδα.
Εκτός από τα παραπάνω, αν βρεθούν στην Βουλή κόμματα όπως του Βελόπουλου, του Βαρουφάκη και της Χρυσής Αυγής, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι το παράλληλο σύμπαν των «ιπτάμενων γαϊδάρων» είναι πάντα εδώ και θα ενισχύει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο θρίαμβος της λογικής που τόσο πολύ έχει ανάγκη η χώρα, δεν είναι ακόμα βέβαιος. Την Δευτέρα, το πιθανότερο είναι πως θα έχουμε μία ετοιμοπόλεμη κυβέρνηση, πανέτοιμη να πάει την χώρα μπροστά. Από εκεί και πέρα όμως, μόνο μία πανίσχυρη αυτοδυναμία της ΝΔ θα άλλαζε ριζικά το κλίμα στην κοινωνία και θα διευκόλυνε το κυβερνητικό έργο.
Προς στιγμήν, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σπεύσουμε όλοι στις κάλπες. Και να μην πάει καμία ψήφος χαμένη. Τίποτε δεν τελείωσε ακόμα. Ούτε για την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος ούτε και για την καθοριστική «πολιτισμική» στροφή της ελληνικής κοινωνίας…
