Του Δημήτρη Σιόλιου*
Οι τωρινοί κυβερνώντες δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βγάλουν την χώρα από τον βούρκο της οικονομικής στασιμότητας. Αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τις επιμέρους πολιτικές που με «σπαραγμό» καρδιάς καλούνται από το μνημόνιο που υπέγραψαν να εφαρμόσουν, αλλά με το κεντρικό τους πολιτικό όραμα το οποίο δεν ασπάζεται κάποιο από τα πετυχημένα φιλελεύθερα, δυναμικά οικονομικά και κοινωνικά μοντέλα της Δύσης.
Με στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό εμμένουν σε φαντασιώσεις περί άλλου δρόμου για την ανάπτυξη οι οποίες συνθέτουν ένα κακοφτιαγμένο κολάζ από αποτυχημένες συνταγές εξισωτικής δυστυχίας και κυνηγιού μυθικών τεράτων. Εξίσου, μετά σχεδόν από ένα και μισό έτος διακυβέρνησης η διοικητική ανικανότητα έπληξε σχεδόν κάθε τομέα της κρατικής μέριμνας όπως η υγεία, η φύλαξη των συνόρων και η αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος.
Έτσι, η διαχειριστική ανεπάρκεια σε συνδυασμό, αφενός με έναν ιδεοληπτικό οραματισμό και αφετέρου με έναν απροκάλυπτο πολιτικό καιροσκοπισμό αυτή τη στιγμή απειλεί την ίδια τη φυσική θέση της χώρας στην κοινότητα των Δυτικών κρατών. Θέση που κακώς θεωρείται δεδομένη μια και πλέον είναι μόνο τυπική. Η χώρα είναι παρίας αν εξετάσει κανείς οποιονδήποτε επιμέρους οικονομικό και κοινωνικό δείκτη. Η άμεση φιλελευθεροποίηση της οικονομίας είναι μονόδρομος αν είναι να βγούμε από το τέλμα, όλα τα άλλα είναι χάσιμο χρόνου.
Σε ένα τόσο γοργά μεταβαλλόμενο διεθνές οικονομικό περιβάλλον, ο χρόνος αποτελεί πολύτιμο κεφάλαιο, το οποίο δυστυχώς σπαταλιέται αλόγιστα από τους κυβερνώντες. Η άρνηση της πραγματικότητας και η συμπλεγματική, αν όχι υπερβατική διακυβέρνηση, όχι μόνο δεν λύνει αλλά δυσχεραίνει τα ήδη λιμνάζοντα προβλήματα. Η χώρα είναι πολύ φτωχή και αδύναμη για να έχει την πολυτέλεια για αριστερά πειράματα εφαρμοσμένου σοσιαλισμού, αρκετά ταλαιπωρήθηκε από την «κινηματική» αριστερά και άλλες φαιδρότητες που δυστυχώς κυριάρχησαν στον δημόσιο χώρο.
Μπορεί η οικονομική ανάκαμψη της χώρας να στηριχτεί σε παρωχημένες αντιλήψεις περί ενός κόσμου που έχει περάσει ανεπιστρεπτί; Ένα μικρό δείγμα βρίσκουμε στη ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ:
[...]Αλλά ταυτόχρονα, ο σοσιαλισμός δεν είναι για μας η αντιγραφή μοντέλων που επεδίωξαν να στηριχθούν σε τέτοιες ιδέες, αλλά τις παρερμήνευσαν, τις διαστρέβλωσαν και τελικά, για πολλούς και σύνθετους λόγους, αυτοκαταστράφηκαν. Οφείλουμε, επί ποινή επανάληψης των ίδιων λαθών, να μάθουμε όσα περισσότερα και όσο πληρέστερα μπορούμε από αυτό το μεγάλο τόλμημα και από αυτήν τη μεγάλη ιστορική εμπειρία, με τα καινοτόμα επιτεύγματα και τις καταλυτικές, τελικά, αποτυχίες [...]
«…επί ποινή επανάληψης των ίδιων λαθών …». Η σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας σε όποια χώρα δοκιμάστηκε απέτυχε παταγωδώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, επιμένει πως υπάρχει περιθώριο και νέων λαθών! Η ουτοπία, πράγματι, μπορεί να αποτελέσει όραμα που θα συνεπάρει τις μάζες, αλλά σαν στρατηγικός στόχος οδηγεί μόνο στην καταστροφή.
Σίγουρα οι «άνθρωποι» είναι πάνω από «κέρδη», όπως διατείνεται μεταξύ άλλων ιδεοληπτικών κλισέ η ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χωρίς αυτά δυστυχώς δεν υπάρχουν κρατικά έσοδα. Χωρίς αυτά δεν μπορούν να πληρωθούν συντάξεις και μισθοί ενώ σίγουρα δίχως κέρδη απλά δεν υπάρχει οικονομία για να απορροφηθούν οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι. Στο λαϊκίστικο εμπόριο των υποσχέσεων και της ελπίδας η κυριαρχία της ανοησίας είναι επικών διαστάσεων. Στο οικονομικό περιβάλλον όμως αυτό σημαίνει οπισθοδρόμηση και ταξίδι αστραπή στη φτώχεια. Καλώς ή κακώς, μόνο η εξωστρεφής, καινοτόμος επιχειρηματικότητα μπορεί να οδηγήσει την οικονομία στην άγουσα? έχοντας υπόψη πως οι ανεπτυγμένες χώρες δεν έχουν ανοικτή οικονομία επειδή είναι πλούσιες, αλλά επειδή έχουν ανοικτή οικονομία είναι πλούσιες και οι πολίτες τους ευημερούν.
*Ο κ. Δημήτρης Σιόλιος είναι εκπαιδευτικός, επιχειρηματίας στην ιδιωτική εκπαίδευση
