(Φωτ: Carlos Becerra/Anadolu Agency/Getty Images/Ideal Images)
Του Γιάννη Κουζηνού
Η τύχη μας τελειώνει. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε και δεν υπάρχει κάτι το οποίο μπορούμε να κάνουμε για να αποτρέψουμε το αναπόφευκτο. Όσες φορές και να έγραψα, υποσυνείδητα ίσως για να ξορκίσω το κακό, ότι είμαστε ακόμα από τους τυχερούς εδώ στην Βενεζουέλα που ζουν ακόμα μια αξιοπρεπή ζωή έχοντας τουλάχιστον φαγητό καθημερινά στο πιάτο τους η τύχη μας όσο πάει και λιγοστεύει. Ή μάλλον πιο σωστά την τύχη μας όπως και όλα τα υπόλοιπα τα απορροφά η τεράστια μαύρη τρύπα της "επανάστασης" που εκμηδενίζει μέρα με την ημέρα το φως, τις ευκαιρίες, τις επιλογές και την ίδια την ζωή. Δεν αλλάξαμε εμείς. Δεν δουλεύουμε λιγότερο, το αντίθετο μάλιστα και δεν αρχίσαμε ξαφνικά να σκορπάμε ότι κερδίζουμε σε λούσα και διασκεδάσεις που έχουμε ξεχάσει εδώ και χρόνια. Το πιάτο ολοένα και αδειάζει. Και δεν μπορούμε πια να το ξαναγεμίσουμε.
Δεν είναι μόνο οι μεγάλες ελλείψεις σε όλα τα βασικά προϊόντα διατροφής, προσωπικής υγιεινής και διαβίωσης. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τέτοιο πράγμα στην ζωή μου ειλικρινά. Ο υπέρ πληθωρισμός που τρέχει με 720% δεν είναι ένα ακόμα οικονομικό στοιχείο για ανάλυση και συζήτηση αλλά ο καθημερινός μας εφιάλτης .Οι τιμές δεν αλλάζουν πλέον κάθε μήνα η κάθε εβδομάδα αλλά κυριολεκτικά κάθε μέρα σε όλα τα προϊόντα. Από την μια τα προϊόντα με ελεγχόμενη τιμή από την κυβέρνηση και από την άλλη όλα τα υπόλοιπα. Και επειδή ακούτε για ελεγχόμενες τιμές και μπορεί να βάλετε με το μυαλό σας ότι μιλάμε για τιμές που είναι προσιτές στον οποιονδήποτε με ένα μέσο εισόδημα πλανάσθε πλάνην οικτράν! To κυριότερο όμως πρόβλημα είναι ότι τα προϊόντα με ελεγχόμενη τιμή κυκλοφορούν περισσότερο σαν φήμη παρά σαν πραγματικότητα στα ράφια των καταστημάτων. Ό,τι βρίσκουμε το βρίσκουμε πλέον στην μαύρη αγορά σε απλησίαστες τιμές και όσο περνάει ο καιρός οι μαυραγορίτες δεν πωλούν τα προϊόντα τους κατά μονάδα αλλά σε συσκευασίες χονδρικής.
Την τελευταία φορά που απευθυνθήκαμε σε μαυραγορίτες για αγορά τροφίμων αυτές ήταν οι τιμές. 24 κιλά ρύζι σε συσκευασίες του ενός κιλού 60.000 bs. 1 τσουβάλι ζάχαρη των 20 κιλών 100.000 bs. 20 κιλά αλεύρι σε συσκευασίες του ενός κιλού 80.000 bs. 6 λίτρα λάδι σόγιας 48.000 bs. 1 κιλό γάλα σε σκόνη 8.500 bs. Όλοι οι μαυραγορίτες που γνωρίζω είναι ή δημόσιοι υπάλληλοι ή έχουν διασυνδέσεις με την αστυνομία και τον στρατό. Οι τιμές τους ανεβαίνουν καθημερινά αν και πραγματικά αναρωτιέμαι ποιος μπορεί πια να πληρώνει αυτά τα ποσά ακόμα και για τα τελείως απαραίτητα. Εμείς πάντως όχι. Προσπαθήσαμε να βρούμε γείτονες για να μοιραστούμε το κόστος και τα προϊόντα. Έως τώρα δεν βρήκαμε κανέναν που να μπορεί να πληρώσει έστω και το 1/3 του ποσού για τα ανάλογα προϊόντα. Και μιλάμε για ανθρώπους που σαν και εμάς υποτίθεται ότι ανήκουν στην μεσαία τάξη και τα ράφια και το ψυγείο τους όπως το δικό μας είναι σχεδόν άδεια.
Σαν ένα ακόμα τρόπο επιβίωσης Βενεζολάνοι πηγαίνουν έξω από μανάβικα όταν αυτά κλείνουν, μαζεύουν και ξεδιαλέγουν από τα σκουπίδια ότι είναι δυνατόν να φαγωθεί, το καθαρίζουν και το συσκευάζουν σε μικρές πλαστικές σακούλες. Κρεμμύδια, λεμόνια, πατάτες, πιπεριές κ.α. από αυτή την συγκομιδή πωλούνται στους δρόμους σε "χαμηλές τιμές". 500-600 μπολίβαρ το σακουλάκι. Για πρώτη φορά στην ζωή μου πριν λίγες μέρες αναγκάστηκα να αγοράσω μια σακουλίτσα από αυτά τα κρεμμύδια και μια σακουλίτσα πατάτες. Τα 1000 μπολίβαρ που πλήρωσα με βοήθησαν να έχω την ψευδαίσθηση ότι δεν ψάχνω στα σκουπίδια για να βρω κάτι να φάμε εγώ και η οικογένεια μου. Ακόμα το κάνει κάποιος άλλος για μένα. Και αυτή είναι η μόνη διάφορα.
Η τύχη μας τελειώνει αλλά ταυτόχρονα ακόμα και όταν επιβιώνουμε κάτω από αυτές τις συνθήκες εξακολουθούμε να είμαστε από τους τυχερούς. Η κατάσταση στις παραγκουπόλεις είναι απελπιστική με καθημερινούς θανάτους κυρίως παιδιών και ηλικιωμένων λόγω ασιτίας και γενικότερα κακών συνθηκών διαβίωσης. Γνωρίζω καλά τον εφιάλτη τους από μαρτυρίες φίλων που ξεπερνούν σε απελπισία την οποιαδήποτε περιγραφή και οποιοδήποτε άρθρο για την κατάσταση στην Βενεζουέλα. Φοβάμαι, είμαι οργισμένος αλλά προσπαθώ ακόμα να ελπίζω .Την ημέρα που θα χάσω την ελπίδα. Την ημέρα που θα απομείνει ο φόβος και η οργή θα είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος επικίνδυνος που δεν έχει να χάσει τίποτα. Ένας ακόμα ανάμεσα στα εκατομμύρια στην Βενεζουέλα.
