Τα πράγματα ζορίζουν επικίνδυνα

Τα πράγματα ζορίζουν επικίνδυνα

Το βαριά υποτιμημένο μπολίβαρ, ο τεράστιος πληθωρισμός, αλλά και η τελευταία αύξηση από τον Maduro 50% στον βασικό μισθό έχουν εκτοξεύσει τις τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών σε δυσθεώρητα πλέον ύψη. Photo by Anadolu Agency / Contributor / Getty Images / Ideal Image.

Του Γιάννη Κουζηνού

Τα πράγματα έχουν αρχίσει να ζορίζουν επικίνδυνα. Σήμερα δεν γράφω για τις πολιτικές αντιπαραθέσεις, για τα αδιέξοδα που δημιουργούνται καθημερινά από το καθεστώς στον αγώνα της αντιπολίτευσης και της κοινωνίας για οριστική έξοδο από το τέλμα, αλλά για τον δικό μου μικρόκοσμο. Πόρτες κλείνουν, ευκαιρίες και ελπίδες εξανεμίζονται και το σκληρό χέρι της κρίσης μας έχει αρπάξει κυριολεκτικά από τον λαιμό. Δεν έχει σημασία πια πόσο αγωνίζεσαι να ξεφύγεις, να κρατήσεις το κεφάλι σου λίγα εκατοστά πάνω από το νερό. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερο βρισκόμαστε σε μια κατάσταση βασανιστικού, αργού πνιγμού. Είναι πλέον πρακτικά αδύνατο ακόμα και για εμάς που υποτίθεται ανήκουμε στους «τυχερούς» της μεσαίας τάξης, με εισοδήματα μεγαλύτερα από ένα κατώτατο μισθό, να καλύψουμε πλέον όλες τις βασικές μας ανάγκες.

Μιλάω για τα τελείως βασικά. Το αλατοπίπερο της ζωής σε οποιαδήποτε μορφή του το έχουμε καταργήσει εδώ και πολύ καιρό. Αλατοπίπερο έγραψα και θυμήθηκα προχθές όταν σε ένα κατάστημα βρήκαμε μαύρο πιπέρι φακελάκια των 100 γρ. από το υπερπολύτιμο πλέον μπαχαρικό. 1.000 VEF το φακελάκι το κόστος. Βασικός μισθός 22.000 VEF. Έχουμε γυρίσει σε εποχές Χριστόφορου Κολόμβου, οπότε τα μπαχαρικά χρησιμοποιούνταν για ανταλλαγή προϊόντων και γης. Η ανταλλαγή προϊόντων μάλιστα έχει αρχίσει να γίνεται καθημερινό φαινόμενο μεταξύ συνεργατών και πελατών. Μόλις προχθές ένας πελάτης μας με τον οποίο γνωριζόμαστε χρόνια και λειτουργεί το κυλικείο του σχολείου που πηγαίνει η μικρή για πρώτη φορά δεν ήταν σε θέση να μας πληρώσει για την παροχή υπηρεσιών μας. Από τις 4 τα ξημερώματα ο ίδιος και η γυναίκα του εργάζονται σκληρά για να επιβιώσουν και να μεγαλώσουν, όπως εμείς, τη μικρή τους κόρη. Ελάχιστα όμως τα προϊόντα που βρίσκει για να διαθέσει στο κυλικείο, αλλά ακόμα και αυτά που τελικά βρίσκει και διαθέτει μένουν απούλητα, καθώς ακόμα και το κολατσιό των παιδιών είναι ένα έξοδο που οι γονείς αδυνατούν πλέον να καλύψουν. Τελικά συμφωνήσαμε και πληρωθήκαμε σε είδος. 12 ρολά χαρτιού υγείας και 6 λίτρα λάδι σόγιας κάλυψαν την τιμή για τις λογιστικές υπηρεσίες δύο μηνών.

Τα σχολεία για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο άνοιξαν αργά φέτος στη Βενεζουέλα. 1 Οκτωβρίου. Όπως κάθε χρονιά είναι η περίοδος που τα έξοδα εκτινάσσονται στα ύψη. Τη μικρή την έχουμε σε καθολικό ιδιωτικό σχολείο, αλλά πριν αρχίσετε να βγάζετε λάθος συμπεράσματα θα πρέπει να σας ενημερώσω ότι όλα τα ιδιωτικά σχολεία εδώ στη Βενεζουέλα είναι υπό τη σκέπη της Καθολικής Εκκλησίας και η μοναδική εναλλακτική είναι να ντύσω την κόρη μου στα κόκκινα και να την στείλω σε ένα κρατικό να τραγουδάει τραγούδια για την επανάσταση και τους πατερούληδες Chavez και Maduro. Με αλλά λόγια, δεν υπάρχει εναλλακτική για όποιον σέβεται το παιδί του και τον εαυτό του, ακόμα και αν αυτό σημαίνει οικονομικό θάνατο για τον προϋπολογισμό της οικογένειας. 91.217 VEF για την εγγραφή στο σχολείο τη νέα χρονιά. 33.500 VEF τον μήνα τα δίδακτρα. 88.250 VEF για βιβλία, τετράδια, μολύβια κλπ. 53.350 VEF για ρούχα και ένα ζευγάρι παπούτσια. 266.317 VEF αποκλειστικά και μόνο για το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς και σας διαβεβαιώνω ότι δεν πληρώσαμε με ρολά χαρτιού υγείας και με μπουκάλια λάδι.

Photo by Dan Moyle, CC BY 4.0.

Το βαριά υποτιμημένο μπολίβαρ, ο τεράστιος πληθωρισμός, αλλά και η τελευταία αύξηση από τον Maduro 50% στον βασικό μισθό έχουν εκτοξεύσει τις τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών σε δυσθεώρητα πλέον ύψη. Το έχω γράψει ξανά και το τονίζω, ότι πέρα από τις τεράστιες ελλείψεις όλων των βασικών προϊόντων διατροφής και διαβίωσης, το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και να έχεις την τύχη να βρεις το οτιδήποτε, θα το πληρώσεις, αν η τσέπη σου το βαστάει, χρυσάφι.

Και φυσικά όταν η τσέπη σου είναι σχεδόν άδεια, το σύμπαν συνωμοτεί για να την αδειάσει τελείως. Η πενταετία πέρασε και έπρεπε οπωσδήποτε να ανανεώσω το διαβατήριο μου. Είναι παρακινδυνευμένη τρέλα να ζεις σε μια χώρα με τις παρούσες συνθήκες και να μην έχεις διαβατήριο. 6.000 VEF για τις φωτογραφίες διαβατηρίου και 62.000 VEF για τα παράβολα στην ελληνική πρεσβεία. Το μόνο που ελπίζω και παρακαλώ το σύμπαν είναι να μπορέσω να το χρησιμοποιήσω σύντομα.