Στα τέλη του 1981, μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ και την άνοδό του στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι στενοί του συνεργάτες αποφάσισαν ότι το κίνημα δεν πρέπει να εξαρτάται από τις ορέξεις και την κριτική και την παρουσίαση των δραστηριοτήτων και των θέσεών του από τα ΜΜΕ που υπήρχαν και ότι έπρεπε να δημιουργήσει δικό του Μέσο.
Βρέθηκε ένας ιδεολόγος και καθαρός εκδότης της Λάρισας, ο μακαρίτης πλέον Πόπωτας, ο οποίος έβαλε το όνομά του, χρήματά του, και δανειοδοτήθηκε επί τούτου από μια μεγάλη, μακαρίτισσα επίσης, Τράπεζα με παρέμβαση μακαρίτη πλέον πολύ επώνυμου τσάρου της εποχής.
Δημιουργήθηκε η επιθυμητή εφημερίδα, η οποία, όμως, δεν είχε και την επιθυμητή κυκλοφοριακή επιτυχία, όπως όλα ανεξαιρέτως τα κομματικά καθοδηγούμενα Μέσα, και έκλεισε. Ο καλοπροαίρετος επιχειρηματίας καταστράφηκε οικονομικά και εκείνοι που τον έβαλαν στο παιχνίδι του γύρισαν την πλάτη στα δύσκολα, με αποτέλεσμα να πάει φυλακή και να πεθάνει άδικα.
Η τάχα σοσιαλιστική εξουσία δεν πτοήθηκε. Άλλωστε τα λεφτά και η ζωή που χάθηκαν δεν ήταν δικά της. Μετά από 5 χρόνια περίπου ανακάλυψε έναν φιλόδοξο τραπεζικό υπάλληλο ονόματι Κοσκωτά και τον πλούτισε με τα λεφτά του ελληνικού λαού, μέσω του τραπεζικού δανεισμού, ανακηρύσσοντάς τον τραπεζίτη και εκδότη.
Ένα πιο μεγάλο ΜΜΕ γεννήθηκε, το οποίο είχε αυτή τη φορά πίσω του και μια ολόκληρη τράπεζα. Την Τράπεζα Κρήτης. Επειδή, όμως, το να ανακατεύεται η κυβερνητική εξουσία με τα Μέσα ως άτυπος, αλλά ουσιαστικός ιδιοκτήτης τους δεν είναι και τόσο δημοκρατικό και καθαρό, μια λεπτομερέστερη ματιά στους ισολογισμούς της Τράπεζας από έναν άλλο εκδότη αποκάλυψαν όλη την απάτη, που υπήρχε πίσω από το κυβερνητικό σύστημα Κοσκωτά.
Ο ίδιος ο νεόκοπος τραπεζίτης και εκδότης πήγε φυλακή, οι επιχειρήσεις, που δεν ήταν και τόσο ανθηρές, έκλεισαν με εκατοντάδες ανέργους, η κυβέρνηση έπεσε, ένας υπουργός πέθανε, άλλοι καταδικάστηκαν σε φυλάκιση και ο πρωθυπουργός πέρασε από Ειδικό Δικαστήριο, από το οποίο απαλλάχτηκε χάρη στην ανασκευή της κατάθεσης του εκδότη, που είχε αποκαλύψει την απάτη και χάρη στην ψήφο του προέδρου του Ειδικού Δικαστηρίου.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά γιατί καθώς φαίνεται η ιστορία δεν διδάσκει. Και κάποιοι νομίζουν ότι αν μια κυβέρνηση αποκτήσει το δικό της ΜΜΕ θα απαλλαγεί από την κριτική και την οπτική ματιά του Τύπου, θα περνάει τη γραμμή της, θα ασκεί την πολιτική της όπως θέλει, θα μπορεί ίσως να απειλεί τους βαρόνους των μίντια, ίσως και να τους εκβιάζει, θα είναι εν πάση περιπτώσει «καβάλα».
Εγώ, επειδή πονάω και την πολιτική και τον Τύπο, αλλά και τους ανθρώπους και επειδή λατρεύω τη Δημοκρατία αισθάνομαι την υποχρέωση να επισημάνω στους εμπνευστές τέτοιων εγχειρημάτων ότι η στενή ανάμιξη της κυβερνητικής εξουσίας με ένα ΜΜΕ αποβαίνει πάντα σε βάρος και των δύο. Παγκοσμίως. Και πληγώνει τη Δημοκρατία.
Δεύτερον, αν τα ΜΜΕ είχαν την απήχηση που νομίζουν μερικοί νεόκοποι πολιτικοί ότι έχουν δεν θα έπεφταν ποτέ οι κυβερνήσεις Σημίτη, Καραμανλή και Παπανδρέου. Τις οποίες στήριζαν σχεδόν όλα τα Μέσα.
Τρίτον, τα κυβερνητικά -κομματικά Μέσα «μυρίζουν» από μίλια μακριά και απωθούν τους πολίτες, ακόμα και τους συμπαθούντες. Μια ματιά στα νούμερα της ΕΡΤ και των κομματικών εφημερίδων διαχρονικά αρκεί.
Τέταρτον, δεν στήνεις μια επιχείρηση με γνώμονα την επιθυμία σου, αλλά με γνώμονα την ύπαρξη πελατείας. Χωρίς πελατεία, η επιθυμία σου θα καταλήξει σε οικονομική καταστροφή. Και αν υπερασπίζεσαι τυφλά την επιθυμία και όχι την επιχείρηση θα αναγκαστείς να εμπλακείς σε ύποπτα μονοπάτια για να ταΐζεις την εμμονή. Αυτό είναι νομικά πολύ επικίνδυνο.
Πέμπτο και τελευταίο, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε τις απόπειρές του είχε πλήθη λαού που τον πίστευαν και που, παρ όλα αυτά, δεν ακολούθησαν τα στημένα ΜΜΕ του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι απλώς δεν έχει τα πλήθη του Ανδρέα, αλλά τα ποσοστά του όλο και μειώνονται.
Μ αυτά τα λίγα ελπίζω ειλικρινά να βοήθησα έστω και για προβληματισμό τις σκέψεις κάποιων ανθρώπων. Προς όφελός δικό τους, της χώρας και της Δημοκρατίας.
Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης
