Του Νίκου Φιλιππίδη
«Ολημερίς τις ανακεφαλαιοποιούσανε και το βράδυ εμφάνιζαν κεφαλαιακές ανάγκες». Κάτι σαν το γιοφύρι της Άρτας οι ελληνικές τράπεζες, έχουν καταφέρει να υπολειτουργούν επί 7 συνεχή χρόνια, χωρίς – η αλήθεια είναι – για το μεγαλύτερο διάστημα να ευθύνονται οι διοικήσεις τους.
Μετά από τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις, απώλειες δισεκατομμυρίων και συνεχή διαστήματα αρνητικής καθαρής χρηματοδότησης της οικονομίας, η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι και πάλι είναι πιθανό να βρεθεί η εξέταση της κατάστασης τους στο επίκεντρο της τρίτης αξιολόγησης του προγράμματος.
Ο συνήθης «ταραξίας» το ΔΝΤ βάζει ανοιχτά θέμα νέου διαγνωστικού ελέγχου της κεφαλαιακής τους επάρκειας, κάτι που αναμένεται να επιβεβαιωθεί κατά την επίσκεψη Λαγκάρντ στα τέλη Σεπτεμβρίου στην χώρα μας. Προσχηματικός ή μη ο λόγος της νέας παρέμβασης του ΔΝΤ, αναμφίβολα αναμένεται να προκαλέσει μεγάλο πρόβλημα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, καθώς στις εποχές μας διαγνωστικός έλεγχος χωρίς ευρήματα δεν υπάρχει.
Τι κι αν οι διοικήσεις των τραπεζών επικαλούνται τις υψηλές προβλέψεις που έχουν ήδη λάβει, τις πωλήσεις στοιχείων του ενεργητικού (θυγατρικές) στις οποίες έχουν προχωρήσει και την συνεχή απομόχλευση που επιχειρούν στο δανειακό τους χαρτοφυλάκιο, ο φόβος εκ νέου αφανισμού των μετόχων αναμένεται να επιστρέψει εάν επιμείνει το ΔΝΤ.
Από πολιτικής άποψης, το πρόβλημα που θα δημιουργηθεί στην κυβέρνηση δεν θα είναι μικρότερης σημασίας. Επιπλέον, θα βρεθεί για μια ακόμα φορά αντιμέτωπη με τις υποσχέσεις που έχει δώσει στο παρελθόν. Για παράδειγμα θα κληθεί να διαχειριστεί τον αντίκτυπο που προκληθεί από τον μεγάλο αριθμό περιουσιών που θα οδηγηθούν στον πλειστηριασμό (ηλεκτρονικά) από τις αρχές του επόμενου μήνα. Επίσης θα έχει να διαχειριστεί, τις πιέσεις επίσης του ΔΝΤ για άρση της προστασίας όσων έχουν ενταχθεί στον νόμο Κατσέλη, αλλά και την διατήρηση ή κατάργηση (λήγει ο σχετικός νόμος στα τέλη του 2017) της προστασίας της πρώτης κατοικίας, βάσει εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων από τον πλειστηριασμό. Άλλωστε όλα τα παραπάνω σχετίζονται με την κεφαλαιακή υπόσταση των ελληνικών τραπεζικών ιδρυμάτων.
Με αυτά τα δεδομένα, ο Αλέξης Τσίπρας αργά ή γρήγορα είναι πιθανό να κληθεί να επιλέξει μεταξύ της διατήρησης των σημερινών ιδιωτών μετόχων (των πρώτων επενδυτών επί ΣΥΡΙΖΑ) και την «προστασία» της εκλογικής πελατείας.
Μέχρι να εκδηλωθεί το ΔΝΤ και να πάρει τις αποφάσεις του ο Τσίπρας, η ελληνική ιδιωτική οικονομία, οι χιλιάδες επιχειρήσεις και τα εκατομμύρια των πολιτών, θα αναμένουν τον χρόνο που οι τράπεζες θα κάνουν την δουλειά τους, αυτήν που έχουν περιορίσει τα τελευταία χρόνια: Να δίνουν δάνεια...
