Τα διλήμματα κερδίζουν εκλογές

Τα διλήμματα κερδίζουν εκλογές

Του Παναγιώτη Γκλαβίνη*

Οι ηγέτες διακρίνονται από το πώς ανταπεξέρχονται και στα διλήμματα που τους τίθενται. Με ένα τέτοιο δίλημμα έρχεται αντιμέτωπος αυτή την περίοδο, που ίσως να είναι και προεκλογική, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με αφορμή την έντονη συζήτηση που έχει ανοίξει –ως μη όφειλε– με την υπόθεση Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ:

Να στηρίξει τον Καραμανλή, με αποτέλεσμα να αναβιώσει τον αντιμνημονισμό τού 2010-2011, όταν η κρατούσα άποψη στη ΝΔ ήταν πως ο ΓΑΠ φταίει για το Μνημόνιο ενώ η διακυβέρνηση Καραμανλή ήταν αθώα του αίματος, και να κινδυνεύσει έτσι να χάσει τους φιλελεύθερους Πασόκους, οι οποίοι θα το σκεφτούν αν θα ξαναψηφίσουν μια καραμανλική ΝΔ, ή να μη στηρίξει τον Καραμανλή, με συνέπεια να δημιουργήσει εσωκομματικό ρήγμα στην παράταξή του, από το οποίο καραδοκεί να επωφεληθεί ο Καμμένος;

Η συνάντηση του ΓΑΠ με τον Αλέξη Τσίπρα στο Προεδρικό Μέγαρο τον περασμένο Ιούλιο κράτησε πολύ για μια θεωρητική συζήτηση για τον εκλογικό νόμο, με έναν ηγέτη το Κίνημα του οποίου δεν εκπροσωπείται στη Βουλή. Ο ΓΑΠ συνηθίζει να μιλάει με πολιτικούς όρους. Αντιμετωπίζει κι αυτός ένα δίλημμα τον καιρό αυτό: Να πάει με την εκκολαπτόμενη Κεντροαριστερή παράταξη ή να συμμαχήσει με τον Σύριζα; Με τη σειρά του, λοιπόν, έθεσε κι αυτός –υποθέτω– ένα δίλημμα στον Τσίπρα: με μένα ή με τον Καραμανλή, διάλεξε. Για τον Καμμένο, δεν το συζητώ.

Ο Τσίπρας θέλει ένα πράγμα μετά μανίας: το ΟΛΟΝ Πασόκ. Έχει ήδη προσελκύσει το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του. Θέλει, όμως, το όλον. Αυτό δεν το κατάφερε μέχρι τώρα με «ειρηνικό» τρόπο, δια της συγχωνεύσεως ή της συμμαχίας του με το νυν Πασόκ. Θα το επιχειρήσει με «βίαιο» τρόπο μέσω (διπλών, όπως ελπίζει) εκλογών.

Στις εκλογές αυτές, όποτε κι αν γίνουν, θ' αναγκαστεί να κηρύξει παλλαϊκό αντιδεξιό μέτωπο αν θέλει να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Στο πλαίσιο αυτό, δεν γίνεται να φλερτάρει με την καραμανλική δεξιά. Ούτε και να συνεχίσει, βέβαια, με τον Καμμένο, ο οποίος ήδη φλερτάρει τους καραμανλικούς για να διασωθεί εκλογικά, αποσπώντας ένα σεβαστό, όπως ελπίζει, κομμάτι της ΝΔ, αρκετό όμως για να κάνει ζημιά στη ΝΔ. Οι καραμανλικοί τού είναι ό,τι πρέπει για το σκοπό αυτό και η υπόθεση Γεωργίου μια πολύ καλή ευκαιρία για να τους προσελκύσει.

Όλα στις επόμενες εκλογές θα κριθούν στους επαναπατρισμούς:

Η ΝΔ θέλει να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους της που φύγανε στον Σύριζα (εύκολο), στον Καμμένο (δυσκολότερο) και στην Χρυσή Αυγή (πολύ δύσκολο). 

Το Πασόκ θέλει να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους του που πήγανε αφενός στον Σύριζα, αφετέρου στη ΝΔ. Στο μεταξύ, όμως, προέκυψαν κι άλλοι αξιόπιστοι υποψήφιοι για να υποδεχτούν τους ψηφοφόρους αυτούς. Ευτυχώς, κανείς δεν παίζει πια μόνος του στον πολιτικό στίβο της χώρας, αν και το ματς στις επόμενες εκλογές θα είναι δίτερμα.

Αν ο Τσίπρας, λοιπόν, θέλει να απορροφήσει το όλον Πασόκ, θα βρεθεί αναγκαστικά αντιμέτωπος όχι μόνο με τον Καμμένο, αλλά και με τον Καραμανλή. Εμβληματική αντιδεξιά προσωπικότητα της κεντροαριστεράς, που να είναι απέναντι και στον Μητσοτάκη και στον Καραμανλή και στον Σαμαρά, και φυσικά και στον Καμμένο, (με τον οποίο έχει και μια προσωπική κόντρα για τα CDS) είναι ο ΓΑΠ, με τον οποίον και θα υποχρεωθεί με κάποιο τρόπο να τα βρει ο Τσίπρας, αν θέλει –όπως και θέλει– να ηγηθεί του όλου Πασόκ, ώστε να γίνει πλέον Αντρέας στη θέση του Αντρέα.

Υλοποιώντας το σχέδιο αυτό, ο Έλληνας Πρωθυπουργός πέταξε μια ουρανομήκη πεπονόφλουδα στον Κυριάκο Μητσοτάκη, την οποία αυτός ευτυχώς δεν πάτησε. Πολλοί δεξιοί, όμως, όχι μόνο την πατήσανε, αλλά έχουν τυλιχτεί κιόλας μ' αυτήν! Και ξαφνικά, βάλθηκαν να κάνουν … Ιστορία.

Το ερώτημα είναι αν θα κάνουμε Ιστορία, εδώ πέρα, ή πολιτική για το μέλλον της χώρας. Όλα αυτά, δεν θα 'πρεπε να τ' αφήσει κανείς να τα κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος; Εγώ ξέρω ότι οι θητείες των Πρωθυπουργών, όπως του Σημίτη, του Καραμανλή, του ΓΑΠ, του Παπαδήμου και του Σαμαρά, ανήκουν πλέον στη Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία. Είναι ανάγκη τώρα να τα λύσουμε αυτά τα θέματα;;; Διερωτώμαι.

Αν οι καραμανλικοί θέλουν να κάνουν ιστορία, μπορούν, π.χ., να γράψουν ένα βιβλίο, όπως έκανε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου με το «Game Over» του.

Αν θέλουν κάτι άλλο, ας το πούνε. Τι θέλουν, άραγε; Ή μάλλον τι θέλουν περισσότερο; Να δικαιωθεί ο ηγέτης τους για τα πεπραγμένα του ή να κερδίσει η παράταξή τους τις επόμενες εκλογές; Διότι, αδυνατώ να πιστέψω ότι ψάχνουν δικαιολογία για να στηρίξουν τον Καμμένο, ώστε να χάσει ο Μητσοτάκης τις επόμενες εκλογές κι έτσι να τον ρίξουν για να ξαναπάρουν το κόμμα τους, μιας και ο εκλεκτός τους δεν τα κατάφερε τον Γενάρη…

Εάν, αντιθέτως, οι καραμανλικοί βάζουν πολιτικό θέμα, κι όχι απλά προσωπικό τού ηγέτη τους, τότε να το συζητήσουμε. Εμείς τουλάχιστον, το κάναμε τον Γενάρη, με αφορμή την παρέμβαση τότε του κ. Στυλιανίδη. Αν δηλαδή πίσω από τη συζήτηση ποιος έφερε το Μνημόνιο στη χώρα κρύβεται μια πολιτική διαφωνία, π.χ. για την κυριαρχία, τον φιλελευθερισμό, την αντιμετώπιση της κρίσης ή ακόμη και το νόμισμα που πρέπει να έχει η χώρα και τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής, ας το συζητήσουμε, εν πάση περιπτώσει. Αν και πιστεύω, και μάλλον δεν είμαι ο μόνος, ότι αυτά τα ζητήματα λύθηκαν με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ τον Ιανουάριο.

* Ο κ. Γκλαβίνης είναι αν. καθηγητής Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου της Νομικής Σχολής ΑΠΘ