Του Σάκη Μουμτζή
Ο πιο ασφαλής τρόπος για να υπονομεύσει μια παράταξη το κοινωνικό καθεστώς μέσα στο οποίο κινείται, είναι να κλονίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς του νόμους του Κράτους. Δηλαδή αυτοί να αμφιβάλλουν κατά πόσον οι παραβατικές συμπεριφορές θα έχουν και τις ανάλογες συνέπειες για τους δράστες. Κατά πόσον το έγκλημα θα επιφέρει και την τιμωρία.
Η Αριστερά στην Ελλάδα σε όλες τις εκδοχές της δηλώνει την ανυπακοή στους νόμους. Ξεκινώντας από το πασίγνωστο σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», ως τις πολλές επιφυλάξεις που διατύπωσε το ΚΚΕ για την τήρηση του Συντάγματος, στην δήλωση νομιμοποίησης του τον Σεπτέμβριο 1974. Είναι επόμενο και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, να διακατέχεται από παρόμοιες αντιλήψεις, δεδομένου πως στις τάξεις του υπάρχουν συνιστώσες που φανερά αμφισβητούν την αστική δικαιοσύνη και τους νόμους της-όπως τονίζουν- και εναντιώνονται σε κάθε μορφή αστυνομικής παρέμβασης που χαρακτηρίζεται συλλήβδην ενέργεια καταστολής.
Η προσφιλής μέθοδος επιβολής του καθεστώτος της ανομίας είναι η αποφυγή των κυρώσεων στους παραβάτες των νόμων. Γιατί νόμος χωρίς κυρώσεις, στην πράξη, γι΄αυτούς που τον παραβαίνουν, είναι άνευ αξίας. Άμεση συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι οι μεμονωμένες περιπτώσεις ανομίας να γενικευθούν σε όλους σχεδόν τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Ο ατιμώρητος αντιεξουσιαστής που καταστρέφει, δίνει το παράδειγμα στον πολίτη να μην πληρώσει τα διόδια και να μην τιμωρηθεί γι΄αυτό, με κυβερνητική απόφαση. Ενώ ο συλληφθείς Ρουβίκονας αφήνεται ανενόχλητος να συνεχίσει την δράση του, καθώς η πράξη του θεωρείται πλημμέλημα από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Είναι γεγονός πως μια ευνομούμενη πολιτεία συγκροτείται πάνω στις αξίες του νόμου και της τάξης. Γιατί με αυτές τις αξίες προστατεύονται όλα σχεδόν τα έννομα αγαθά και η ανεμπόδιστη άσκηση των ατομικών δικαιωμάτων, που αποτελούν ως γνωστόν τον θεμέλιο λίθο της αστικής δημοκρατίας. Είναι λογικό λοιπόν όσοι αρνούνται αυτό το πολίτευμα να αρνούνται και τα συστατικά του στοιχεία.
Έτσι η Αριστερά έχει καταχωρήσει στον χώρο της απαξίας τις έννοιες «νόμος και τάξη», καθώς αυτή οραματίζεται μια κοινωνία χωρίς ατομικά δικαιώματα, χωρίς ιδιοκτησία και ατομική περιουσία, χωρίς τελικά την κοινωνία των πολιτών. Γιατί τελικός θεματοφύλακας και προστάτης όλων αυτών είναι οι θεσμοί, που οι νόμοι κατοχυρώνουν τον σεβασμό τους και δημιουργούν την τάξη μέσα στην κοινωνία.
Συνεπώς η παρατηρούμενη στην χώρα μας ανομία δεν είναι σύμπτωμα της αδυναμίας των δυνάμεων καταστολής, αλλά πολιτική επιλογή της συγκυβέρνησης, αποτέλεσμα των ιδεολογικοπολιτικών προσανατολισμών της. Μια πολιτεία που παραιτείται του αυτονόητου προνομίου της βίας, που αυθεντικά μόνον αυτή διαθέτει, ουσιαστικά ακυρώνεται. Και μια πολιτεία που θεωρεί την κρατική καταστολή αρνητικό φαινόμενο, επιτρέπει σε θλιβερές μειοψηφίες που επικαλούνται τα «αντιεξουσιαστικά τους ιδεώδη» να γίνουν ανεξέλεγκτοι εξουσιαστές. Όταν απαξιώνουν την τάξη, καταξιώνουν την αταξία και το μπάχαλο. Πλήρης αντιστροφή των αξιών.
Το ανησυχητικό είναι, πως αυτές τις μειοψηφίες της βίας, αντί να τις διαλύσουν τα εντεταλμένα κρατικά όργανα, προστατεύοντας τους πολίτες και τις περιουσίες από την δράση τους, τις χειρίζονται συγκεκριμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, εντάσσοντας τις δράστηριότητες τους στους γενικότερους πολιτικούς σχεδιασμούς του κυβερνώντος κόμματος. Κάτι που έχει την μυρωδιά του παρακράτους.
Είναι άγνωστο πού θα καταλήξει αυτό το γενικευμένο φαινόμενο της ανομίας και της μη εφαρμογής των νόμων. Θα είναι όμως ένα σοβαρό πρόβλημα για την κυβέρνηση που θα διαδεχθεί την παρούσα, γιατί η ανυπακοή διαμορφώνει συνειδήσεις και συμπεριφορές που δύσκολα αλλάζουν.
