Της Φωτεινής Πιπιλή
Το λεγόμενο Μακεδονικό που ταλανίζει αυτή την εποχή σχεδόν το σύνολο των Ελλήνων για μένα δεν είναι κάτι καινούριο. Το «δουλεύω» πολύ ενεργά από την εποχή της τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής μου ενασχόλησης στον παντοδύναμο τότε ΑΝΤ1.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια παλιά ιστορική και πολιτική οικογένεια της Πελοποννήσου και ειδικότερα της ευρύτερης περιοχής της Μεσσηνίας και της Ηλείας. Ο παππούς μου ήταν βουλευτής και στενός συνεργάτης του Ελευθέριου Βενιζέλου και επίσης άνθρωπος πολύ στενά συνδεδεμένος ιδεολογικά με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου. Ο γιος του, αδελφός του πατέρα μου είχε μια μεγάλη πολιτική καριέρα αρχικά στην ΕΡΕ και στη συνέχεια στη ΝΔ.
Το τονίζω αυτό γιατί μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου η πολιτική και η ιστορία ήταν η καθημερινότητά μας, όπως η εφημερίδα Καθημερινή και η εφημερίδα Εστία. Οι φιλελεύθερες ιδέες ενυπήρχαν σε αυτή την ιστορική παράδοση όπως και οι συντηρητικές ταυτοχρόνως.
Από παιδί άκουγα περί μιας «μυθικής » χώρας της λεγόμενης Σλαβομακεδονίας, όταν οι συζητήσεις στο τραπέζι της οικογένειας αναφέρονταν πολύ συχνά στον εμφύλιο και στα δεδομένα που είχε δημιουργήσει η γειτνίαση με αυτή τη «μυθική» χώρα που κατοικούνταν από σλαβομακεδόνες. Όλα αυτά είχαν μπει στις παιδικές μου μνήμες, στις νεανικές ασχολήθηκα με άλλα.
Έλα όμως που σε μια δυνατή επαγγελματική μου στιγμή, την περίοδο του 1991, ξέσπασε το Σκοπιανό, το Μακεδονικό, όπως θέλετε πείτε το, όταν δημιουργήθηκε το πρόβλημα της ονομασίας της γείτονας χώρας ή του κρατιδίου, όπως εξακολουθούν να το λένε ορισμένοι αν και είναι λάθος γιατί πρόκειται για ένα γειτονικό κράτος.
Τότε άρχισα να φέρνω στις αναμνήσεις μου αυτή τη μυθική χώρα τη Σλαβομακεδονία και όταν άκουσα ότι ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος, αν θυμάμαι καλά, είχε προτείνει, στις πρώτες μεγάλες διενέξεις, την ονομασία Σλαβομακεδονία έσπευσα να την υιοθετήσω μόνο και μόνο γιατί μου ακούγονταν πολύ λογικό.
Πέρασαν πολλά μηνύματα εκείνη την εποχή. Εγώ γνωρίζοντας πως η Μακεδονία είναι γεωγραφικά τριεθνής, διότι η γεωγραφική Μακεδονία εκτείνεται σε Βουλγαρία Σκόπια και Ελλάδα, ήμουν και δημοσίως υπέρ της μεικτής ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό ακόμα και όταν τελεύτησε η περίπτωση να ονομαστεί Σλαβομακεδονία και χάθηκε ο πολιτικός και διπλωματικός χρόνος.
Στη συνέχεια αποφάσισα, μελετώντας και ερευνώντας, ότι ο σύνθετος γεωγραφικός προσδιορισμός είναι κάτι πολύ λογικό. Ουδέποτε μπορώ να πως μου άρεσε η ένταση που υπήρχε. Η Μακεδονία είναι ιστορικά μόνο ελληνική αλλά εγώ στεκόμουν πάντα στον γεωγραφικό σύνθετο προσδιορισμό.
Επειδή έκανα τοποθετήσεις συχνά για αυτό το θέμα κάποια στιγμή έκανα πολιτική κριτική στη στάση του Αντώνη Σαμαρά. Γνωριζόμασταν κοινωνικά και δημοσιογραφικά αλλά δεν μπορούσα να μην πω την άποψή μου για την, κατά τη γνώμη μου, στεγνή πολιτική και στάση του. Επειδή υπήρξαν προσπάθειες αν μεταπειστώ και επειδή ο χαρακτήρας μου είναι και λίγο ζωηρός φτάσαμε σε σημείο που σταμάτησα να του μιλάω από το 1993 και ξαναμιλήσαμε το 2008 όταν ήμουν βουλευτής και αυτός υπουργός Πολιτισμού.
Όλα αυτά τα θεωρώ σημαντικά για να έρθουμε στο σήμερα που τόσα χρόνια μετά επανέρχεται, με τον πλέον άκομψο, τον πλέον ακραίο και τον πλέον εγωιστικό τρόπο με αποκλειστική ευθύνη του Αλέξη Τσιπρα, του Πάνου Καμμένου και του Νίκου Κοτζιά, στην επιφάνεια ένα θέμα που για μένα μετά από 27 χρόνια έπρεπε να έχει λυθεί.
Και αντί η συμφωνία που υπέγραψαν να φέρει τους λαούς κοντά τι κατάφερε; Με τη συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα, του Πάνου Καμμένου και του Νίκου Κοτζιά, κατάφερε να ενώσει την πλειοψηφία των δύο λαών που είναι εναντίον αυτή της συμφωνίας. Αυτό για εμένα είναι ένα τραγικό ιστορικό λάθος.
Προχθές έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του ομότιμου πρέσβη κ. Μαλλιά με εκλεκτό πάνελ. Ευάγγελος Βενιζέλος, Γιώργος Κουμουτσάκος, Χάρης Παμπούκης και ο ευρωβουλευτής κ. Μίλτος Κύρκος με συντονιστή τον Παύλο Τσίμα, ανέδειξαν την ουσία του θέματος. Έχω πάει πολλές φορές σε παρουσιάσεις και δεν σας κρύβω την έκπληξη και την ικανοποιήσή μου για το γεγονός πως μεγάλος αριθμός από όσους βρέθηκαν εκεί, έμειναν τέσσερις ώρες για να ακούσουν τους ομιλητές.
Αυτό έδειξε πως δεν περνά η υπόθεση μόνο από πρωτοσέλιδα της Αυγής ή του documento η από τις κραυγές της ΕΡΤ, της ΣΥΡΙΖΑικής. Εκεί ακόμη και οι δύο που ήταν αναφανδόν υπέρ της συμφωνίας, οι κ.κ. Παμπούκης και Κύρκος, δεν έκρυψαν το γεγονός πως αυτή η συμφωνία δεν έχει το λογικό ζητούμενο, αυτό της εθνικής συναίνεσης.
Συμφωνούσαν και εξηγούσαν για ποιους λόγους στηρίζουν τη συμφωνία αλλά επιβεβαίωσαν πως αυτό που έλειπε είναι η συναίνεση. Δεν μπορεί μια συμφωνία να έρχεται με αυτόν τον τρόπο και αυτές τις διαδικασίες, όπως αποκαλύπτεται πλέον και από το δημοσίευμα της Καθημερινής και να γίνεται παιχνίδι στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα του Πάνου Καμμένου και του Νίκου Κοτζιά με μοναδικό στόχο στην ουσία να γλυτώσουν την περικοπή των συντάξεων που οι ίδιοι έφεραν και ψήφισαν στη Βουλή.
Δεν μπορεί να έρχεται με γνώμονα το ευρωπαϊκό μέλλον του Αλέξη Τσίπρα και την προσπάθειά του να είναι αρεστός σε όλους ή για να ικανοποιήσει το στόχο του, της στροφής στο σοσιαλισμό και την ένταξή του στο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα.
