Σύνοδος Χωρών του Νότου: Μια άχρηστη συνάντηση

Σύνοδος Χωρών του Νότου: Μια άχρηστη συνάντηση

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη*

Οι συναντήσεις επιμέρους χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) σε μικρότερες ομάδες στη βάση γεωγραφικών, πολιτικών ή άλλων κριτηρίων, όπως αυτή των χωρών Visengrand (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) ή των Νότιων χωρών (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα, Κύπρος) ή Benelux (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο), μπορεί να είναι χρήσιμες.

Χρήσιμες στο μέτρο που δεν υπονομεύουν τη συνολική ενότητα, συνοχή και αποτελεσματικότητα της Ένωσης και δεν στήνουν ανυπέρβλητα εμπόδια στη διαδικασία διαμόρφωσης πολιτικής. Χρήσιμες εάν συντονίζουν θέσεις και κυρίως αποτελούν πλαίσιο για την παραγωγή νέων ιδεών, προτάσεων, καινοτόμου σκέψης για την εμβάθυνση της ενοποίησης αφενός  και τη μεγιστοποίηση των συμφερόντων και απόψεων των χωρών που συμμετέχουν στο πλαίσιο της Ένωσης αφετέρου οι συναντήσεις των χωρών Benelux επιτελούν κατά το πλείστο το ρόλο αυτό.

Οι συναντήσεις των χωρών Visengrand σε μικρό βαθμό φαίνεται να επιτελούν κάτι παρεμφερές. Ενώ οι συναντήσεις (τρεις μέχρι σήμερα) των Νότιων χωρών φαίνεται τελικά να αποτελούν μια κατά βάση  photo opportunity και τίποτα περισσότερο.

Πάρτε για παράδειγμα την τελευταία συνάντηση που έγινε στις 10 Απριλίου στη Μαδρίτη. Η συνάντηση αυτή κατέληξε σε ένα μακροσκελές Ανακοινωθέν-Διακήρυξη της Μαδρίτης που στην ελληνική γλώσσα αριθμεί ούτε λίγο ούτε πολύ τέσσερις και μισή (4,5) σελίδες.

Πρόκειται για την πλέον μακροσκελή Διακήρυξη η οποία όμως δεν λέει απολύτως τίποτα. Λόγια, λόγια, φλυαρίες, πλατειασμοί, για να πει τί ακριβώς; ότι οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων που συναντήθηκαν «επιβεβαιώνουν» (reaffirm) το ένα και το άλλο που έχει ήδη προαποφασισθεί σε επίπεδο Ένωσης. Είναι η Διακήρυξη με τα περισσότερα «επιβεβαιώνουν»/ reaffirm που έχω διαβάσει!  Και βεβαίως αυτονόητα μπορεί να διερωτηθεί κάποιος ότι εάν επρόκειτο απλά και μόνο «να επιβεβαιώνουν» το ένα και το άλλο γιατί δεν περιορίστηκαν στην ανταλλαγή κάποιων e-mails χωρίς να μπουν στον κόπο της συνάντησης. Μια τέτοια συνάντηση υψηλού επιπέδου θα είχε νόημα εάν είχε προηγηθεί κάποια σοβαρή επεξεργασία και οι ηγέτες υιοθετούσαν ένα κείμενο – Διακήρυξη με κάποιες νέες, συγκεκριμένες προτάσεις για υλοποίηση.

Στη λεγόμενη Διακήρυξη της Μαδρίτης δεν υπάρχει ούτε μία τέτοια πρόταση ατυχώς. Και καλά, όλοι οι άλλοι συμμετέχοντες ενδεχομένως να μην είχαν ισχυρό ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο. Ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας θα μπορούσε τόσο για την Ελλάδα της κρίσης όσο και για την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά να καταθέσει τουλάχιστον δέκα (10) ξεχωριστές, συγκεκριμένες, υλοποιήσιμες προτάσεις από την αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος/ κρίσης, την ολοκλήρωση της ΟΝΕ, την αμυντική ενοποίηση, την κοινή εξωτερική πολιτική (ΚΕΠΠΑ), την επερχόμενη διαπραγμάτευση για τις νέες δημοσιονομικές προοπτικές (financial perspectives), τη συνοχή και σύγκλιση, κ.λπ.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι οι συναντήσεις αυτές είναι χρήσιμες έστω κι αν δεν οδηγούν σε κάτι το σημαντικό και το  συγκεκριμένο. Καθώς επιτρέπουν στους πολιτικούς ηγέτες έστω απλά και μόνο για  «να γνωρίζουν o ένας τον άλλο»  και  να ανταλλάσσουν κάποιες γενικές απόψεις. Ωστόσο οι ηγέτες βρίσκονται συχνά-πυκνά στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στο περιθώριο του οποίου θα μπορούσαν να έχουν κάποια ξεχωριστή συνάντηση για ανταλλαγή απόψεων. Οι εναλλασσόμενες επιμέρους συναντήσεις κορυφής στις πρωτεύουσες μπορεί να είναι χρήσιμες μόνο όταν έχουν κάτι συγκεκριμένο να πουν με τη μορφή προτάσεων.

*  Ο Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

 

Πηγή φωτ : Γ.Τ. Πρωθυπουργού | Andrea Bonetti.