Του Σταύρου Καλαφάτη
Τα συμπτώματα... Βενεζουελοποίησης της Ελλάδας όπως την οραματίζεται ο σκληρός ιδεοληπτικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ κρύβοντας τις εμμονές του κάτω από ένα μνημονιακό καμουφλάζ, πληθαίνουν και εξαπλώνονται οριζόντια σε όλους τους τομείς.
Τα συμπτώματα δεν οφείλονται στο όποιο μνημόνιο, αλλά σε πολιτικές και τακτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με πρόσχημα το μνημόνιο. Το ίδιο προσχηματικά η κυβέρνηση, σέρνει την αξιολόγηση, μετατρέποντας ακόμα και την εξωτερική πολιτική σε πεδίο αναμόχλευσης επικοινωνιακών τρικ και προπαγάνδας που προορίζονται για το εσωτερικό της χώρας και δη το κομματικό κοινό, κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ και ενίοτε των ΑΝΕΛ.
Οι ελλείψεις βασικού υγειονομικού υλικού σε νοσοκομεία ήταν το πρώτο πασιφανές καμπανάκι. Τώρα έρχονται και οι ελλείψεις σε βασικά φάρμακα και εμβόλια, που θέτουν εκτός εφαρμογής ακόμα και το Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμών Παιδιών και Εφήβων.
Αν αυτά δεν είναι τριτοκοσμικά συμπτώματα, ποια θα ήταν;
Δεν μιλάμε για ελλείψεις παροδικές λόγω κάποιας απεργιακής κινητοποίησης. Μιλάμε για παγιωμένο φαινόμενο λόγω σταδιακής δομικής αποσάθρωσης της δυνατότητας του κράτους να εξασφαλίσει πλαίσιο ομαλότητας σε καθημερινές λειτουργίες της αγοράς, που μέχρι πρότινος θεωρούνταν αυτονόητες.
Σ αυτά τα συμπτώματα, προσθέστε κι εκείνα που μπορεί να μην έχουν τη ίδια διάσταση επειδή δεν έχουν την ίδια εμβέλεια και μαζικότητα οι επιπτώσεις τους.
Αναφέρομαι σε παρατημένα έργα, όπως αυτό της αναβάθμισης του Ποσειδώνιου Κολυμβητηρίου, που επηρεάζει μερικές χιλιάδες αθλητών ή ΑμεΑ που χρειάζονται το κολυμβητήριο για θεραπευτικούς σκοπούς.
Αναφέρομαι στην επί μακρόν αδυναμία αξιοποίησης ευρωπαϊκών πόρων που είναι διαθέσιμοι για μικρές βελτιώσεις στην καθημερινότητα κάποιων κοινωνικών ομάδων.
Αναφέρομαι στην ανυπαρξία πόρων για στοιχειώδεις εργασίες στον τομέα της σχολικής στέγης, σε μεγάλες περιοχές.
Αναφέρομαι στους δείκτες που πιστοποιούν την ύφεση και την προοπτική επιδείνωσης της ανεργίας, αντί της ζητούμενης ανάσχεσής της.
Η Βενεζουελοποίηση, ξεκινάει από τα μικρά πράγματα. Και δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όταν φτάσει στα μεγάλα, ο κίνδυνος αδυναμίας ανατροπής της πορείας θα είναι πολύ μεγάλος.
Αν όλα τα παραπάνω τα λέγαμε δύο χρόνια πριν, θα μας αποκαλούσαν κινδυνολόγους. Σήμερα τα ζούμε. Αν προβλέψουμε ελλείψεις τροφίμων στο μέλλον, θα μας πουν πάλι κινδυνολόγους. Πρέπει να το ζήσουμε κι αυτό;
Θα καταλάβουμε τι γίνεται… πότε; Όταν δούμε τη βενεζουελοποίηση να αγγίζει και θέματα λειτουργίας της δημοκρατίας; Διότι δεν βλέπω κανέναν από τους θαυμαστές του Μαδούρο να ενοχλούνται που το ίνδαλμά τους καταλύει τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα για να κρατηθεί στην εξουσία.
Πολύ φοβάμαι ότι η απόσταση που χωρίζει Βενεζουέλα-Ελλάδα δεν είναι πια η μισή υδρόγειος… Είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ δρόμος!
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει άμεσα. Χθες. Τις εκλογές τις έχει ανάγκη ο τόπος. Όχι η Ν.Δ. Ο τόπος...
