Του Δημήτρη Σιόλιου*
Πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για κρίση. Η κρίση περιγράφει ένα σχετικά παροδικό φαινόμενο και επιστροφή σε μια κατάσταση που ορίζεται ως κανονικότητα. Εντούτοις, δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως τα πράγματα στη χώρα πριν το αποκαλυπτικό έτος 2010 έβαιναν καλώς ώστε να οριστούν υπό αυτήν την έννοια ως «κανονικότητα»? αν ήταν πράγματι έτσι και η λεγόμενη κρίση θα ήταν εύκολο να ξεπεραστεί, να γίνει εσωτερικά διαχειρίσιμη και το κοινωνικό κόστος αυτής θα ήταν σίγουρα πιο περιορισμένο. Συνεπώς, η κοινή επιδίωξη πρέπει να εστιαστεί στην αναζήτηση και εμπέδωση μιας νέας κανονικότητας.
Από εκείνη την αποφράδα ημέρα στο Καστελόριζο, που έμελλε στον πλέον επώνυμο ιδεολογικό επίγονο του εγχώριου εθνολαϊκισμού να ανακοινώσει τη χρεωκοπία της χώρας, η ωμή πραγματικότητα άρχισε να μας χτυπά σφαλιάρες. Έτσι, ολίγον τι ζαλισμένοι στρέψαμε το μεν μένος μας στους αγγελιοφόρους, τα δε αυτιά μας σε κάθε λογής πολιτικούς μαυραγορίτες που μυρίστηκαν εύκολο πολιτικό κέρδος. Ως εκ τούτου, δύο είναι τα τινά που εμποδίζουν τη χώρα να εισέλθει σε μια νέα κανονικότητα, το ένα είναι η πασιφανής αδυναμία, για πλήθος λόγων, των νυν κυβερνώντων να διαχειριστούν την κατάσταση και δεύτερο, το γεγονός ότι ακόμη υπάρχει μια εν πολλοίς κάθετη άρνηση αναζήτησης, αφενός μεν των κακώς κειμένων και αφετέρου των δομικών αστοχιών του μεταπολιτευτικού κοινωνικοπολιτικού εποικοδομήματος. Διανύουμε, επομένως, το έκτο έτος ενός ασυνάρτητου συλλογικού διαλόγου με την πραγματικότητα η οποία έχει ως παρακάτω:
Η χώρα είναι 33η από 36 χώρες στην ικανοποίηση των πολιτών από την ζωή τους σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του ΟΟΣΑ , 102η από 157 χώρες στον δείκτη ευτυχίας της τελευταίας έρευνας του ΟΗΕ, 49η στον δείκτη ανοικτών αγορών σε έρευνα του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητήριου σε 75 χώρες , 130η στον δείκτη οικονομικής ελευθερίας του World Heritage Foundation& Wall Street Journal σε 178 χώρες , 41η στην ποιότητα της δημοκρατίας σε έρευνα του Global Democracy σε 112 χώρες, 91η στον δείκτη ελευθερίας του τύπου σε έρευνα του Reporters Without Borders σε 180 χώρες , 53η στον δείκτη δημοκρατίας του Economist Intelligence Unit σε 167 χώρες, 61η στον δείκτη επιχειρηματικής ευκολίας της Παγκόσμιας Τράπεζας σε 189 χώρες , 69η στον δείκτη μικρότερης διαφθοράς της Διεθνής Διαφάνειας σε 174 χώρες και 127η χώρα στον κόσμο με την υψηλότερη ανεργία ανάμεσα σε 207.
Αυτός ο ζόφος ώθησε, σύμφωνα με τη EUROSTAT, 223.885 άτομα να φύγουν από την Ελλάδα κατά την περίοδο 2010-2013, με χώρες προορισμού κατά 80% Ευρωπαϊκές, το 50% του συνόλου στην Αγγλία και Γερμανία (από 25% έκαστη), Η.Π.Α και Αυστραλία να ακολουθούν κοντά με τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς προορισμούς όπως η Σουηδία, Γαλλία , Ολλανδία.
Αναλύοντας τα κοινά χαρακτηριστικά αυτών των χωρών, διαπιστώνουμε πως κατ' αρχάς όλες ανήκουν στη Δύση και κατά δεύτερον έχουν ακμάζουσες, ελεύθερες, δυναμικές και εξωστρεφείς οικονομίες, ανοικτές κοινωνίες και αστικές δημοκρατίες με ισχυρούς κοινωνικούς, πολιτικούς, πολιτειακούς και οικονομικούς θεσμούς. Φιγουράρουν δε στις πρώτες 15 θέσεις σε όλους τους παραπάνω δείκτες. Είναι δηλαδή, με λίγα λόγια, χώρες καταρχήν οικονομικά και κοινωνικά φιλελεύθερες.
Διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι είναι ένα μοναδικό στατιστικό δείγμα και είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, αυτός ο κόσμος που ξεριζώθηκε δείχνει τον δρόμο, όχι βέβαια για τον σταθμό του Μονάχου, αλλά για το πώς θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα ώστε να αυτοί να μη μεταναστεύσουν, οι άνεργοι να βρουν καλά αμειβόμενη εργασία και οι συνταξιούχοι να συνεχίσουν να παίρνουν τις συντάξεις τους. Κοντολογίς δηλαδή, τον δρόμο προς τη δημιουργία μιας κανονικής δυτικής χώρας.
* Ο κ. Δημήτρης Σιόλιος είναι Επιχειρηματίας, Εκπαιδευτικός στην Ιδιωτική Εκπαίδευση και Διά Βίου Μάθηση
