Του Γιάννη Κουζηνού
Η Βενεζουέλα είναι μια πανέμορφη χώρα. Αισθάνομαι την ανάγκη να το γράψω πολλές φορές, ξανά και ξανά σαν τιμωρία στον ίδιο μου τον εαυτό, καθώς κάθε φορά που σας μεταφέρω την άθλια πραγματικότητα που ζούμε εδώ τα τελευταία χρόνια νιώθω ότι την αδικώ και ότι προσθέτω λίγη ακόμα βρωμιά πάνω σε αυτή που ήδη την έχει καλύψει ολοκληρωτικά με χίλιους δύο τρόπους. Η Βενεζουέλα είναι μια πανέμορφη χώρα. Παραδόθηκε στην βρωμιά σιγά-σιγά από την ανθρώπινη μετριότητα, την ανθρώπινη διαφθορά, την διψά της πρόσκαιρης εξουσίας, τον οπορτουνισμό και την απληστία.
Είναι αλήθεια ότι στα 200 χρόνια ανεξαρτησίας της, λίγες ήταν οι ανάσες πραγματικής Δημοκρατίας που έζησε η χώρα. Ευλογημένη και καταραμένη μαζί να φιλάει στα σπλάχνα της το υγρό μαύρο χρυσάφι που θα μπορούσε να την μετατρέψει σε επίγειο παράδεισο, κυβερνήθηκε από ηγέτες ανίκανους, από ηγέτες που την παρέδωσαν βορά στα ξένα συμφέροντα και τα τελευταία χρόνια από ένα σύστημα και από ηγέτες, Τσάβες, Μαδούρο, που ενώ δεν τα πάνε καθόλου καλά με την έννοια της ιδιοκτησίας, κυβέρνησαν και κυβερνούν σαν η χώρα να τους ανήκει.
Από τις πρώτες μου στιγμές, από το αεροδρόμιο ακόμα, πίσω στο 2011 όταν έφτασα στην χώρα, μεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι τα πάντα ήταν καλυμμένα με τεράστιες αφίσες με το πρόσωπο του Τσάβες. Τεράστια αυτοκόλλητα τυπωμένα στους τοίχους με γνωμικά του και σε κάθε περίπτερο τουριστικής-αεροπορικής εταιρείας ένα με δύο κάδρα πάλι με τον ίδιο. Αυτό που μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση με την είσοδο μου στην χώρα έπρεπε να με προετοιμάσει για το τι υπάρχει και τι επικρατεί στο υπόλοιπο Καράκας και φυσικά σε όλη την επικράτεια. Μια Βενεζουέλα καλυμμένη απ΄ άκρου εις άκρον με την ματαιοδοξία ενός πολιτικού που αυτό-ανακηρύχθηκε αιώνιος ηγέτης πολύ πριν από τον θάνατό του και ισάξιος του απελευθερωτή Σιμόν Μπολιβάρ. Εκατομμύρια για να μην πω δισεκατομμύρια πεταμένα σε μια ατελείωτη προπαγάνδα και προσωπολατρεία. Παντού, παντού, παντού…
Μετά τον θάνατο του Τσάβες και με την εκλογή του Νίκολας Μαδούρο στην προεδρία προστέθηκε το κάδρο του, οι γιγαντοαφίσες άλλαξαν προσθέτοντας τον ίδιο μαζί με τον Τσάβες και πάει λέγοντας…
«Patria, socialismo o muerte - Πατρίδα, σοσιαλισμός ή θάνατος» είναι η φράση που κοσμεί κάθε δημόσια υπηρεσία και με έκανε πάντα να αναρωτιέμαι, αν αύριο εκλεγεί ο Henrique Capriles η ο Λεοπόλδο Λόπεζ θα έχουν το δικαίωμα να αλλάξουν διακόσμηση με το πρόσωπο τους; Έχουν δικαίωμα να αλλάξουν το «Πατρίδα, σοσιαλισμός ή θάνατος» σε «Πατρίδα, καπιταλισμός ή θάνατος»; Με την εκλογή του νέου κοινοβουλίου και την αλλαγή της πλειοψηφίας, 65% υπέρ της αντιπολίτευσης, ο νέος πρόεδρος της βουλής Henry Ramos Allup αποφάσισε να «καθαρίσει» το κτίριο. 850 κάδρα, αφίσες και προτομές των Τσάβες και Μαδούρο αφερέθηκαν… Το νούμερο νομίζω τα λέει όλα.
Και ενώ όλο αυτό αφορά το πως λερώθηκε μια ολόκληρη χώρα εξωτερικά με την ματαιοδοξία των κυβερνώντων, η πραγματική βρωμιά έφαγε τα σωθικά της χώρας όταν κάθε επιχείρηση παροχής υπηρεσιών πέρασε στα χέρια ενός παρά πολύ κακού ιδιοκτήτη. H λογική πάντα φαντάζει εξαιρετική σαν ρητορική, τα πετρέλαια ανήκουν στον λαό της Βενεζουέλας ο ηλεκτρισμός, το νερό και οι συγκοινωνίες είναι δημόσια αγαθά κλπ. Mετά από 16 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από την «επανάσταση», η κατάρρευση των κρατικών υποδομών, η τραγική μείωση της παραγωγής πετρελαίου με τα συνεχή ατυχήματα και το τεράστιο ενεργειακό πρόβλημα της χώρας, αποδεικνύουν με τον χειρότερο τρόπο ότι το καθεστώς λειτούργησε σαν συλλέκτης τροπαίων και όχι σαν πραγματικός ιδιοκτήτης που αγαπά και νοιάζεται για ό,τι ανήκει δικαιωματικά στον λαό.
Η Βενεζουέλα είναι μια πανέμορφη χώρα με υπέροχους ανθρώπους. Με ρωτάνε συχνά εάν πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα για να αλλάξει επιτέλους κάτι σε αυτή την χώρα. Γνωρίζω αρκετά καλά πως ήταν τα πράγματα πριν από την «επανάσταση» του Τσάβες και δεν έχω ιδέα για το πως θα είναι τα πράγματα αύριο εάν αλλάξει το σημερινό σύστημα. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην χώρα δεν έχει κανένα απολύτως μέλλον.
