Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ας είμαστε σοβαροί. Ο καπιταλιστικός κόσμος και η αστική δημοκρατία αποτελούν τις δύο μεγαλύτερες πηγές του κακού για τον σύγχρονο άνθρωπο. Τον αλλοτριώνουν, τον φθείρουν και κατ'επέκταση τον καθιστούν ανασφαλή και δυστυχή μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις της κοινοτικής ευδαιμονίας που δικαιούται...
Αντίθετα ένας σοσιαλιστικός κόσμος καθοδηγούμενος από το πνεύμα της αυτοδιαχείρισης και της κοινοκτημοσύνης μπορεί να του εξασφαλίσει την αιώνια ευτυχία, ειδικά όταν το διακύβευμα είναι η μεταθανάτια λύτρωση δια του κληροδοτήματος του “ηθικού πλεονεκτήματος”.
Κατά συνέπεια, η αναθεώρηση του Συντάγματος μιας αστικής δημοκρατίας δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα αναγκαίο κακό στο πλαίσιο των υποχρεώσεων που έχει μία “διορισμένη” κυβέρνηση μιας “κατεχόμενης” χώρας από τις σκοτεινές δυνάμεις του καπιταλισμού.
Άλλη διέξοδος λοιπόν, δεν υπάρχει από έναν ιδιότυπο αναθεωρητικό λαϊκισμό. Για τον απλoύστατο λόγο που θέλει το Σύνταγμα να μην μπορεί να εγγυηθεί την ευημερία και την ευτυχία όλων των συτρόφων που θα ήθελαν να παλέψουν για τον σοσιαλισμό, όπως οι παλιοί σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ αλλά δεν τους επιτρέπει η στυγνή και αδίστακτη ξένη επιτροπεία.
Από θεσμική άποψη, είναι σαφές ότι δεν φαίνεται να πληρούνται οι πολιτικές συνθήκες για να προχωρήσουμε σε μια γενναία αναθεώρηση. Η πρόβλεψη του Συντάγματος ότι για την ολοκλήρωση της αναθεωρητικής διαδικασίας απαιτείται η σύμπραξη δύο διαδοχικών βουλών καθιστά την αναθεωρητική εξίσωση δυσεπίλυτη.
Γιατί να θέλει η κυβέρνηση να ανοίξει αναθεωρητικά κεφάλαια γνωρίζοντας ότι το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι το ακριβές περιεχόμενο των κεφαλαίων αυτών θα προσδιοριστεί από την επόμενη βουλή στην οποία η ίδια δεν θα έχει πλέον τον πρώτο λόγο; Η υπαγωγή της αναθεώρησης στην μικροπολιτική φαρέτρα συνιστά σοβαρό εμπόδιο θεσμικού εκσυγχρονισμού. Ελλείπει, δηλαδή, μια βασική κοινή θεώρηση για τη φυσιολογία της επικείμενης αναθεώρησης.
Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει με τους θεσμούς και ρέπει σε έναν συνταγματικό λαϊκισμό, παρασύροντας ολόκληρο το πολιτικό σύστημα σε μία άχαρη και δυσφημιστική για το πολίτευμα διαδικασία.
Όσο για τις συνεχείς επικλήσεις του πρωθυπουργού στον λαό (δημοψηφίσματα, ίσες ευκαιρίες στην παιδεία κτλ) θα έπρεπε να γνωρίζει ότι στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ο λαός ως συλλογικό υποκείμενο συμμετέχει στη διαμόρφωση της κρατικής βούληση μέσω των εκλογών αλλά δεν μπορεί να αναλαμβάνει αρμοδιότητες που κατά το Σύνταγμα ανατίθενται σε κρατικά όργανα. Διαφορετικά θα καταλήγαμε σε μια δημοψηφισματική δημοκρατία η οποία θα υποκαθιστούσε το Σύνταγμα και θα είχε λόγο όχι μόνο για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, όπως ήδη συνέβη, αλλά θα υπέβαλε θεμελιώδη δικαιώματα, όπως τη θρησκευτική ελευθερία ή την αναγνώριση της ισότητας και της διαφορετικότητας, στην άμορφη πλειοψηφία.
Που καταλήγουμε; Στην επιτάχυνση της ροπής της δημοκρατίας προς έναν κατήφορο με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Σε άλλη μία αδιέξοδη εκμετάλλευση των θεσμών από ανθρώπους που δεν σέβονται ούτε το πολίτευμα ούτε το δικαίωμα των πολιτών να απολαμβάνουν έναν νομικό πολιτισμό αντάξιο των αναγκών και της ιστορίας τους...
