Του Παναγιώτη Καρκατσούλη*
Το ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ξεδιάντροποι σε σχέση με τον τρόπο που αποικιοποιούν το κράτος που υποτίθεται ότι ανήκει σε όλους τους Έλληνες δεν είναι καινούρια διαπίστωση. Το ότι, όμως, τελικά, θα κατασκεύαζαν μια ολόκληρη παράπλευρη διαδικασία για να κάνουν ρουσφετολογικές προσλήψεις και να ικανοποιήσουν τις πιο απίθανες απαιτήσεις των πελατών τους, υπονομεύοντας την όποια προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας και της χώρας, ε, αυτό, είναι πρωτόγνωρο!
Ένα καλό δείγμα γραφής έδωσε με τις ανακοινώσεις του, που κινούνται μεταξύ κυνισμού και (πρωτοφανούς) αφέλειας, ο υπουργός Επικρατείας (ή ορθότερα, ο ένας από τους τρεις υπουργούς Επικρατείας) κ. Βερναρδάκης, ο οποίος προανήγγειλε τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων του τομέα καθαριότητας των ΟΤΑ.
Παραφράζοντας την πάγια συριζαίικη θέση ότι «δεν υπάρχει κανένας θεσμός παρά μόνον ο λαός», ο υπουργός δήλωσε ότι «δεν πάει άλλο» η πρακτική της ανανέωσης των συμβάσεων των εργαζομένων καθαριότητας στους ΟΤΑ και ότι η μόνη λύση είναι η μονιμοποίησή τους. Δεν αναφέρθηκε ούτε στην ευθεία παραβίαση του Συντάγματος, ούτε στην εξόφθαλμη δημοσιονομική επιβάρυνση ούτε στον κοινωνικό διχασμό/αυτοματισμό που θα δημιουργήσει η αυθαίρετη «τακτοποίηση» μιας κοινωνικής ομάδας την οποία η κυβέρνηση αποφασίζει να ευνοήσει εις βάρος άλλων.
Η παραβίαση της αρχής της ισότητας έγκειται στη μονιμοποίηση (δηλαδή, στην κατάληψη μιας θέσεως εργασίας στο δημόσιο) κάποιων ανθρώπων, ορισμένοι εκ των οποίων βρίσκονται, ήδη, σε θέσεις προσωρινής απασχόλησης με αλλεπάλληλες ανανεώσεις των συμβάσεών τους, από το 2012. Όσοι δεν κατάφεραν να ευνοηθούν από το «ρουσφετάκι» κάποιου πολιτευτή, μεγαλύτερης ή μικρότερης εμβέλειας, αποκλείονται από τη διεκδίκηση της θέσης, παρόλον ότι μπορεί να διαθέτουν τα ίδια ή και περισσότερα προσόντα από εκείνους που θα ευεργετηθούν, απλώς, διότι η κυβέρνηση το επέλεξε.
Η παρεπόμενη συνέπεια μιας τέτοιας, εξόφθαλμα άδικης, μεταχείρισης θα είναι να ανοίξουν οι κρουνοί της μονιμοποίησης για κάθε συμβασιούχο, ανεξαρτήτως του φορέα στον οποίο υπηρετεί και της προστιθέμενης αξίας που μπορεί να έχει. Η ιστορία της μεταπολίτευσης βρίθει από τέτοιες «αποκαταστάσεις», όπου κι άλλοι εργαζόμενοι επωφελούνταν από χαριστικές διατάξεις που θεσπίζονταν για μια κοινωνική ομάδα. Ελάχιστοι Έλληνες θα αμφισβητήσουν ότι τέτοιες πρακτικές οδήγησαν στην υπερβολική διόγκωση των δημοσίων δαπανών και τη συνακόλουθη χρεωκοπία της χώρας.
Αλλά και επί της ουσίας της πολιτικής, η σχεδιαζόμενη μονιμοποίηση των συμβασιούχων των ΟΤΑ δεν προσφέρει απολύτως τίποτα. Αποκλείεται, δηλαδή, να υπάρξει αναβάθμιση της καθαριότητας εκ μόνου του λόγου της πρόσληψης μερικών χιλιάδων υπαλλήλων. Και, επειδή και στις ελληνικές δημόσιες οργανώσεις ισχύει ο νόμος του Parkinson, είναι βέβαιον ότι σε μικρό χρονικό διάστημα, μετά την τακτοποίηση των σημερινών συμβασιούχων, θα αρχίσει η πρόσληψη των επόμενων.
Αν και τώρα, εν μέσω της πιο βαθιάς κρίσης, δεν έχουμε αξιολογήσει τα επίχειρα της πρακτικής των πάσης φύσεως κυβερνητικών και αυτοδιοικητικών «νονών», που φρόντιζαν για την παράταση των συμβάσεων εργασίας των συμβασιούχων με αποφάσεις της Βουλής διαιωνίζοντας το καθεστώς ομηρείας τους, τότε, είναι πιθανό να ζήσουμε την επανάληψή της.
Φοβούμαι ότι λείπει μια βιώσιμη πρόταση για την αναδιοργάνωση της καθαριότητας και της διασφάλισης αξιοπρεπών υπηρεσιών με λιγότερους πόρους (όπως επιτάσσουν οι χαλεποί καιροί όλους τους άλλους εργαζόμενους στην επικράτεια). Καμία σκέψη για δοκιμή σχημάτων που στο εξωτερικό είναι δόκιμα: Από τις διαδημοτικές συνεργασίες μέχρι τα κοινά σχήματα με τον ιδιωτικό τομέα και από την ιδιωτικοποίηση του τομέα μέχρι την υιοθέτηση σύγχρονων τεχνικών διοίκησης, προκειμένου να μεγιστοποιηθεί το όφελος για τους πολίτες και τους εργαζόμενους, για να βελτιωθεί η παραγωγικότητα, υπάρχει μια μεγάλη παλέτα εναλλακτικών πολιτικών. Δυστυχώς, καμία απ' αυτές δεν προτείνεται από τα λαλίστατα κυβερνητικά στελέχη. Αντί γι'' αυτά, παρακολουθούμε τη θλιβερή επανάληψη του Μαυρογιαλούρου ντυμένου, αυτή τη φορά, την αριστερή λεοντή.
Στην αναζήτηση βιώσιμων προτάσεων πολιτικής θα πρέπει να αναφερθεί και η ζημιά που έκανε η μυωπική λογική των οριζόντιων περικοπών που πρόκριναν οι δανειστές (ανταποκρινόμενοι, ασμένως, στις επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων) μέσα από τα μνημόνια «συνεργασίας». Ουδέποτε, τα «πέτρινα» χρόνια των μνημονίων δεν παρουσιάστηκε- κι, εννοείται, δεν εφαρμόστηκε- ένα σχέδιο ανάταξης της δημόσιας διοίκησης. Υποχωρήσαμε, μάλιστα, κάτω και από τις ελάχιστες προδιαγραφές ποιότητας που μας είχαν συνηθίσει οι δημόσιες υπηρεσίες μας. Οι περισσότερες απ' αυτές προσομοιάζουν προς χαίνουσες πληγές: Αλλού υπάρχουν πολλοί υπάλληλοι χωρίς σκοπό αλλού λίγοι, κι αλλού κανένας. Όλοι παραδομένοι στον αυταρχισμό και τον κομματισμό της συριζαιικής νομενκλατούρας που, με παλαιοκομματικές συνταγές, διοικεί με αξιοθρήνητο τρόπο ένα κράτος του οποίου οι πολίτες θέλουν να είναι και να φέρεται ευρωπαϊκά.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ακολουθώντας τις χειρότερες στιγμές μαυρογιαλουρισμού, διορίζουν παντού: Σε κεντρικές υπηρεσίες, σε νομικά πρόσωπα (δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου) κάνοντας χρήση όσων τεχνασμάτων το πελατειακό κράτος δημιούργησε: Διορίζουν ανθρώπους σε προσωποπαγείς θέσεις (που από εξαίρεση έγινε κανόνας), διορίζουν έμμεσα σε εταιρείες δημοτικές και ιδιωτικές που εκτελούν κοινοτικά προγράμματα με κομματικά ραβασάκια. Διορίζουν χιλιάδες συμβούλους, ειδικούς, διοικητικούς και τομεακούς γραμματείς, διορίζουν μέλη επιτροπών και συλλογικών οργάνων, διορίζουν, διορίζουν... Όλα στην υπηρεσία του κομματισμού και της πελατοκρατίας. Το φύλλος συκής που επισείουν είναι η «αριστεροσύνη» τους. Εγκλωβισμένοι σε μια ολοκληρωτική αντίληψη αυτο-δικαιολόγησης των έργων τους, δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα από εκείνα που ήρθαν να λύσουν.
Χρέος όσων δεν θέλουν να συμφιλιωθούν με τις πιο άθλιες πρακτικές εκμαυλισμού των ανθρώπων που βρίσκονται στην ανάγκη και την αναζήτηση μιας θέσης εργασίας, είναι να στηλιτεύουν απολύτως την πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Καμία μορφή ρουσφετολογικής πρόσληψης δεν πρέπει να συγχωρείται. Οι προσλήψεις πρέπει να γίνονται με την ευθύνη του ΑΣΕΠ που πρέπει να πάψει να φυτοζωεί και στο οποίο πρέπει να αποδοθεί το σύνολο των πολιτικών και των δράσεων για την ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού. Η λύση δεν είναι άλλη, παρά ο οριστικός απογαλακτισμός της δημόσιας διοίκησης από το κομματικό κράτος!
* Ο κ. Παναγιώτης Καρκατσούλης είναι γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας «Το Ποτάμι»
